ลิ่นจื่อเชินไม่ได้หลับตามไปด้วย แต่ใช้ดวงตาสีเขียวคู่นั้นจ้องมองใบหน้าของนาง ส่วนต่าง ๆ บนใบหน้าดูอ่อนหวานนุ่มนวลเป็นพิเศษยามหลับใหล สุดท้ายก็หยุดสายตาลงกับใบหูขวาที่ขาวผ่องราวหิมะ เพ่งพิศอยู่อย่างนั้น เหมือนชอบใบหูของนางเป็นพิเศษ นานทีเดียวกว่าที่เปลือกตาจะเริ่มหนัก เขาขยับตัวเข้าไปใกล้ซย่าหมิ่นให้...