#moment เสียงจิ๊บๆของนกน้อยบรรเลงไปทั่วบริเวณ เสียงซ่าๆของต้นไม้ใบหญ้าขยับไปตามสายลมเอื่อยๆ แม้ว่าเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว ทว่าฉันยังรู้สึกหนาว เสื้อไหมพรมสากๆทำให็รู้สึกคันที่แขน จนต้องยกมือขึ้นเกา "สวัสดีครับ:-)" ชายเจ้าของร้านขายดอกไม้ทักทายฉันด้วยรอยยิ...

ฆาตกร ผู้กิน นักปรุง ผมเป็นมนุษย์คนหนึ่ง...มีแขน ขา ใบหน้า และดวงตาเหมือนทุกๆคน เกิดมาบนโลกนี้เหมือนสิ่งมีชีวิตทั่วไป แต่เพียงแค่เพราะคนหมู่มากที่มีความผิดปกติกระทำสิ่งที่ผิดแปลกจากสังคมปกติทำกัน... ทุกคนจึงตราหน้าคนเหล่านั้นและผมว่าเป็น... ฆาตกร ....คุณคิดว่า พวกเราต้องการสิ...

#เตช ชายหนุ่มนั่งอยู่ที่ม้านั่งไร้ไฟสาดส่องของสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลจากหอนอก สักพักก็หยิบเอาบุหรี่ออกมาสูบอย่างสงบ "เฮ้อ..." ควันเทาพ่นออกมาหลังนิโคตินกลุ่มแรกถูกสูบเข้าปอดไป แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นคู่รักที่กำลังพลอดรักกันอยู่ไม่ไกล "เหอะ" เรียวตาไหววูบก่อนเขาจะแค่นหัวเราะออกมาก แต่ไม่น...

#หมาบื้อแมวบูด “ร้อน...” “.....” “ร้อน…ร้อนไป” เสียงพร่าทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังของเขา มันเป็นคำเดิมๆประโยคเดิมๆที่ดังซ้ำไปซ้ำมาเบาๆ ชายหนุ่มนิ่งฟังมาพักใหญ่ ไม่คิดที่จะหันไปมองเจ้าของคำพูดนั่น ก็มันเหมือน...แมวที่กำลังร้องเรียกขอบางสิ่ง… ร่างหนายังคงนิ่งมึนไม่ไหวตึง เขาแอบลอบถอนหายใจเบ...

#เตช เรือนที่ 1 เรือนที่ 2 เรื่อนที่ 3 .... นาฬิกาข้อมือนับสิบเรือนเรียงรายอยู่ตรงหน้า น่าชั่งใจนักที่จะเลือกหยิบมาสวมใส่ หากแต่แววตาที่ทอดมองไล่ดูพวกมันกลับไร้อารมณ์และความสนใจ ก็แค่ของจากมือ...คนเหล่านั้นนินะ สกปรกดี... เรียวตาหลุบลงเล็กน้อยนึกถึงความทรงจำอันเบลอเลือนที่เขาเลือกจะไม่ใส่ใ...

ของเหลวอุ่นสีแดงฉาน… ไหลรินหยดลงตามรูปหน้าคมคายของผู้ภัคดี… เรือนผมสีดำอนธการ… บดบังแววตาที่จ้องมองบุคคลผู้ที่ตนเทิดทูล… ร่างเนื้อ ไขกระดูก ผิวกาย แตกร้าว… เจ็บ… หากแต่บุคคลเบื้องหน้ายังคงนิ่งตึง แม้แต่แววตาที่จ้องมองกลับมาก็ไม่วูบไหวแม้เพียงน้อยนิด มันเป็นสิ่งที่คาดการณ์ไว้แล้ว… แต่เ...

เธอ[จากเพลง...เธอ Cocktail] อยู่ไกลจนสุดสายตา ไม่อาจเห็นว่าเราใกล้กันและทุกครั้งหัวใจฉันยังคงไหวหวั่นกับความทรงจำ...... . . ในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่ได้กว้างขวางนัก มีของใช้ต่าง ๆ ที่มีซ้ำสองชิ้น... มันหน้าตาคล้ายกันเพียงแต่ต่างกันที่สีหรือรูปร่างบางส่วนดั่งเช่นคนสองคน...ที่คล้ายกันแต่ก็ต่างกัน... ...

ความอบอุ่น แผ่นหลังกว้างที่เคยพักพิง…สั่นเทา รอยยิ้มที่เคยสดใส…แห้งเหือด ความอบอุ่นของมือหนา…เย็น… เย็น… ราวกับคนผู้นี้ได้ขังตัวเองอยู่ในห้องสีเทาที่ปิดกั้งมิให้แสงแดดเล็ดลอดเข้าไป มิให้…เสียง…ภาพ…หรือสิ่งใดเข้าไปได้ หนาวไหม…เหงาหรือเปล่า… มันดีแล้วเหรอที่ปิดกั้นตัวเอง… ตอบมาสิ…ถ้าไม่ตอบ จะขอพังมั...

ซ้ายมือคือของหวาน...ของเขา ขวามือคือผลส้มในถุงใส...ของผม และเบื้องหน้าคือ... "ให้พี่ครับ หวังว่าจะชอบ" รอยยิ้มของเขา... รอยยิ้ม...ที่เหมือนทุกทีไม่มีเปลี่ยนแปลง ดูหวานละมุนเหมือนของหวานในมือซ้าย และสดใสเหมือนผลส้มในมือขวา... รอยยิ้ม...ของเขา เพราะเขาคือ'รักแรกพบ' สินะ... ท่วงทำนองของหัวใจเริ่มผิดแปล...

สิ่งที่ต้องการ... #เตช ".....มึงมีแค่กูคนเดียวก็พอแล้ว กูจะสนองมึงทุกอย่างเองเตช..." เมื่อได้ยินประโยคนี้...แม้ใบหน้าของผมจะยังเปื้อนยิ้มอยู่ แต่บางสิ่งในอกกลับทำให้ใจที่เต้นอยู่ผิดจังหวะขึ้นมา... คำพูดนี้....เป็นคำพูดที่มีคนพูดกับเขา...ซ้ำไปซ้ำมา หึ...ไม่ต่างกันเลยสินะ แต่ละคน... แต่มัน...ก็ไม่ใช่...

ฉันออกมายืนหน้าสถานีรถไฟ Gare d’Avignon อีกครั้ง ในขณะที่ผู้คนมากมายต่างหลับใหลอยู่บนเตียงนอนอันอบอุ่น ฉันยืนอยู่บริเวณด้านนอกสถานีด้วยความตื่นเต้นผสมกับความหวาดหวั่นใจเล็กน้อย ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจอมอนิเตอร์แสดงเวลารถไฟที่จะเข้าเทียบท่าในช่วงเช้า ความหนาวเย็นยังคงไม่จากไปไหน ยังคงติดตามตัวฉัน...

แสงแดดยามบ่ายสาดส่องทั่วทั้งบริเวณลานทำกิจกรรม Place du Réplublique กลางเมือง Arles บริเวณพื้นที่สี่เหลี่ยมเท่าขนาดสนามฟุตซอลมีอนุสาวรีย์แท่งปริซึมสีขาวเหมือนทำจากหินอ่อนตั้งอยู่ตรงกลางของพื้นที่ ผู้คนมากมายนั่งบนม้าหินรอบที่นั่งอนุสาวรีย์นั้นอย่างแน่นขนัด บ้างก็มานั่งตากแดดรับไออุ่นและสนทนากับ...

ถึงแม้ว่าเวลา ณ ที่แห่งนี้จะเคลื่อนผ่านไปอย่างเชื่องช้าหรือรวดเร็วขนาดไหน ลมหนาวก็สามารถแทรกซึมเข้าถึงทุกอณูรูขุมขนได้อย่างไม่เกรงอกเกรงใจกันเลย เพียงแค่แทรกตัวผ่านผู้คนมากมายในสถานีรถไฟ Gare d’Avignon Centre ออกมาถึงด้านหน้าสถานี ความอบอุ่นจากการเคลื่อนตัวแออัดฝูงชนที่คับคั่งก็อันตรธานหายไปแทบ...