ของเหลวอุ่นสีแดงฉาน…

ไหลรินหยดลงตามรูปหน้าคมคายของผู้ภัคดี…

เรือนผมสีดำอนธการ…

บดบังแววตาที่จ้องมองบุคคลผู้ที่ตนเทิดทูล…

ร่างเนื้อ ไขกระดูก ผิวกาย แตกร้าว…

เจ็บ…

หากแต่บุคคลเบื้องหน้ายังคงนิ่งตึง แม้แต่แววตาที่จ้องมองกลับมาก็ไม่วูบไหวแม้เพียงน้อยนิด

มันเป็นสิ่งที่คาดการณ์ไว้แล้ว… แต่เขาก็คาดหวังไว้ในเศษเสี้ยวของจิตใจว่าคนผู้นี้จะมีความใยดีต่อเขาบ้าง

“ฮ่าๆๆๆ ช่างเลือดเย็นนัก เห็นสัตว์รับใช้เป็นเพียงโล่กำบัง ไร้ความรู้สึกหรือไร สมกับสมญานามที่กู่ก้องไปทั่ว”

บุคคลที่สามที่เฝ้ามองด้วยสายตาดูแคลนอยู่ด้านหลังกล่าวขึ้นก่อนจะเว้นช่วงไปเพื่อเน้นย้ำคำพูดถัดมา

“เจ้าพ่อมดไร้หัวใจ…”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นมีเพียงปากได้รูปที่กระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนมันเผยอเปิดเพื่อกล่าวคำพูดออกมาอย่างแผ่วเบา

“ต้องพูดว่าทิ้งมันถึงจะถูกว่ากระมัง...”

“...ท่าน”

แววตาของสัตว์ป่าวูบไหวเล็กน้อยขณะที่ยังคงจ้องมองอีกคน เสียงทุ้มหลุดออกมาจากในลำคอ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดสิ่งใดต่อ พ่อมดไร้หัวใจผู้เป็นนายของเขาก็เอ่ยขึ้นด้วยถ้วยคำอันชัดแจ้ง

“เลือดของเจ้านี่ก็คือเลือดของข้า ทุกอย่าง...ทั้งร่างกาย หัวใจ น้ำตา ไม่ว่าอะไร หรือแม้กระทั้งชีวิต”

“....”

“กับอีกแค่นี้ จำเป็นต้องรู้สึกอะไรด้วยรึ เจ้านี่เกิดมาเป็นเป็นทุกอย่างให้ข้า… เป็นโล่เช่นกัน อย่าเข้าใจอะไรผิดไป…”

มันเป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่เสียงพร่านี่จะกล่าวถ้อยคำอันยืดยาว และแม้มันจะเป็นคำพูดที่ดูเห็นแก่ตัวและค่อนข้างกำกวม...เขากลับรู้สึกชื่นใจยิ่งนัก

ข้า...ยังมีความหมายต่อนายท่าน เป็นของของท่าน… ขอบคุณ

“นายท่าน…”

“ไม่ต้องพูด...รีบจัดการให้เสร็จ จะได้กลับบ้าน ข้าเหนื่อยแล้ว”

“...ขอรับ”

สิ้นประโยคเพียงแค่นั้น ร่างหนาที่ดูอ่อนระโหยโรยแรงในตอนแรกก็กลับมามีเรี่ยวแรงทำตามคำสั่งของคนตรงหน้าในทันที และในชั่ววินาที...ทุกอย่างก็จบลงโดยสิ่งสุดท้ายที่หลงเหลือมีเพียงพ่อมดไร้หัวใจและหมาป่าสีดำที่เดินไปตามทางเพื่อกลับไปยังที่พักพิงของพวกเขา

ข้าจะขอจงรักภัคดี อยู่เคียงข้างท่าน และเป็นทุกอย่างให้ท่าน...เพื่อท่านตลอดไป

***See you later***