#หมาบื้อแมวบูด

“ร้อน...”

“.....”

“ร้อน…ร้อนไป”

เสียงพร่าทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังของเขา มันเป็นคำเดิมๆประโยคเดิมๆที่ดังซ้ำไปซ้ำมาเบาๆ ชายหนุ่มนิ่งฟังมาพักใหญ่ ไม่คิดที่จะหันไปมองเจ้าของคำพูดนั่น

ก็มันเหมือน...แมวที่กำลังร้องเรียกขอบางสิ่ง…

ร่างหนายังคงนิ่งมึนไม่ไหวตึง เขาแอบลอบถอนหายใจเบาๆ แต่แล้วสัมผัสแผ่วเบาจากบางสิ่งที่อยู่ด้านหลังก็เล่นเอาหลังของเขาที่เคยผ่อนงอกลับเหยียดตึงขึ้นมาทันที

เฮือก!

“.....ฟ้า”

“อะไร…”

“......”

สุดท้ายเขาก็เผลอหันไปมองคนที่อยู่ด้านหลังของเขา ซึ่งทัศนียภาพเบื้องหน้านั้นยิ่งเสียกว่าภาพในจินตนาการของเขายามเมื่อพยายามหลับตาไม่รับรู้

ร่างบางเปล่าเปลือยนอนโอนอ่อนอยู่บนเตียงสีขาว มีเพียงกางเกงขาสั้นผ้าเนื้อบางและเสื้อเชิ้ตสีอ่อนตัวใหญ่ที่ห่มปิดบางส่วนของเจ้าตัวไว้ ผิวขาวซีดที่โผล่พ่นออกมาถูกชะโลมด้วยน้ำเหงื่อจากความอบร้อน บางส่วนนั้นเริ่มมีรอยแดงด้วยเพราะผิวที่บอบบาง รวมถึงใบหน้า...ที่กำลังขึ้นสีเพราะอุณหภูมิสูงนี่ เมื่อสังเกตใบหน้าก็จะพบว่าตาคมที่ดูปอยๆของเจ้าตัวกำลังหรี่มองเขาไม่วางตา ปากได้รูปแดงอิ่มเหมือนจะกำลังพึมพำบางอย่างที่เขาจับความไม่ได้ และ...สิ่งที่อยู่ข้างหลังเขาคงเป็นอะไรไม่ได้นอกเสียจากสิ่งที่อยู่ต่ำที่สุด...เท้า...นิ้วเท้าที่กำลังไล้ไปตามสันหลังของเขา

“อึก...ฟ้า…”

เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ เสียงทุ้มทำได้เพียงเอ่ยชื่ออีกคนออกมา ฟันคมกัดฟันเม้มปากแน่นราวกับพยายามควบคุมสติอารมณ์ไม่ให้เตลิดไปมากกว่านี้ แต่อกนี่...ในอกของเขา มันรู้สึกได้เลยว่าหัวใจกำลังเต้นรัวและแรงจนแทบจะระเบิดออกมา

ดวงตาสีนิลเหม่อมองร่างตรงหน้าที่ดูเย้ายัวกว่าทุกที รู้สึกตัวอีกที เรียวขานั่นก็เลื่อนขึ้นมาสูงขึ้นเรื่อยๆจนทำให้ปลายนิ้วเท้าของเจ้าตัวสัมผัสกับช่วงสันกรามของเขา เขาเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย ใจหนึ่งก็ไม่พอใจนักแต่สิ่งนี้กลับทำให้เขาเร้าอารมณ์จนความใจร้อนนั้นถูกบดบังไป

“พฤษ….”

เสียงแหบพร่าของเจ้าของร่างที่นอนอยู่ดังขึ้น เขามองตามเสียงนั่นจนเห็นรอยยิ้มพรายประดับอยู่ ปลายเท้ายังคงเกลี่ยไปมาที่ช่วงสันกราม เลื่อนไปที่ใบหู และลงมาที่ช่วงท้ายทอย ก่อนมันจะเริ่มเขี่ยกลุ่มผมของเขาไปมา

พฤษนิ่งมองสายฟ้าที่มีทีท่าสนุกกับการกระทำนี่ แต่แม้ใบหน้าจะดูนิ่งเรียบ สายตากลับดูเร่าร้อนมากขึ้นเรื่อยๆเหมือนกับร่างกายของเขาที่ร้อมรุ่มจนเริ่มจะควบคุมไม่ได้

ทั้งสายตาที่หยาดเยิ้ม ใบหน้าแดงกล่ำที่ดูมึนเมา เอวขนาดพอดีมือที่กำลังบิดจนเห็นส่วนเว้าน้อยๆ และขาอ่อน...ที่หากเขามองลอดไปก็จะเห็นช่วงขาด้านในที่อยู่ลึกลงไป… ส่วนที่เขารู้ว่าหากสัมผัส...ขบกัด...มันจะทำให้อีกฝ่ายแทบจะดิ้นพล่าน แต่แล้วความคิดทุกอย่างก็ต้องหยุดลงเมื่อเขาได้ยินเสียงแค่นหัวเราะจากอีกฝ่าย

“หึๆ…”

สายฟ้าที่แม้ตอนนี้จะไม่ค่อยมีสติเต็มร้อยนักหัวเราะเบาๆออกมาด้วยความชอบใจ เพราะเขาดูออก...ว่าพฤษกำลังรู้สึกเช่นไร และกำลังชอบใจเพราะนั้นคือเป้าหมายของเขา

“ฟ้า...หยุดได้ไหม เมามากแล้ว พักเถอะ”

พฤษตัดสินใจพูดออกไปแม้ตอนนี้เขาจะทรมานจากการอดทนอดกลั้นอารมณ์ที่กำลังตื่นตัวมากขึ้นเรื่อยๆก็ตาม จากนั้นเขาก็หันหน้ากลับไปพยายามเมินภาพที่ยั่วยวนอารมณ์นั่น แต่เมื่อสายฟ้าเห็นเช่นนั้น เขาก็ยิ่งอยากจะแกล้งอีกคนเข้าไปใหญ่ เขายังคงใช้เท้าของตัวเองไล้ไปตาช่วงหลังและบ่า ซึ่งก็รับรู้ได้ทันทีว่าร่างหนาที่อยู่ปลายเตียงนี่กำลังร้อนขึ้นและสั่นเกร็งพอควร เขายิ้มออกมาอีกครั้งก่อนจะกลับไปคลอเคลียที่ช่วงคอของเจ้าตัว

“พฤษ...มันน่าเบื่อนะ…”

คำพูดนั้นยังคงกล่าวด้วยน้ำเสียงเร้าอารมณ์ พฤษได้แต่พยายามสงบสติอารมณ์จากการกลั่นแกล้งของเจ้าแมวซนของเขา เขาไม่อยากทำอะไรคนคนนี้ตอนนี้...แม้เขาความหื่นกระหายของเขากำลังเพิ่มทวีมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาก็ต้องหักห้ามใจไว้ เพราะสายฟ้า...กำลังเมาสุดๆ และเขาไม่อยากจะเกินเลยคนที่สติไม่เต็มร้อยนัก ใจหนึ่งก็เป็นห่วงสภาพร่างกายเจ้าตัว อีกใจก็รู้ว่าสิ่งที่เจ้าตัวทำนั้น หากรุ่งเช้ามาถึงก็คงจะจำไม่ได้ดีนัก และเป็นไปได้เขาอยากจะทำหน้าที่ดูแลคนคนนี้มากกว่าเป็นเครื่องมือปรนเปราหรือของเล่นของเจ้าตัว

ต้องอดทน…

“พฤษ...กูกำลังอยากนะ จะไม่สนใจกูจริงๆเหรอ”

“!!!”

แต่แล้วเมื่อได้ยินประโยคถัดมา...เพียงแค่นั้นเส้นอารมณ์เขาก็ขาดผึงทันที เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะหันควักกลับมามองอีกคนที่ตอนนี้...ดูเย้ายวนยิ่งกว่าเก่า เสื้อของเขาที่เคยคลุมกายนั่นถูกเอาไปกอดและซุกอยู่ที่ใบหน้าอีกคน มือที่ดูอ่อนแรงค่อยๆไล้ไปตามรูปกายก่อนนิ้วเรียวจะสอดเข้าไปที่ขอบกางเกงบางจนทำให้เห็นเส้นกระดูกเชิงกรานที่น่ามอง

ไม่ไหว...ร้ายชะมัด…

“ฟ้า...ครั้งสุดท้ายแล้วนะ ถ้ายังเล่นไม่หยุด เราจะ--”

“แล้วไง…”

“.....”

เสียงที่เคยแหบพร่าดูจะชัดเจนขึ้นมา เขาได้แต่จ้องมองและกลืนคำพูดลงไป จากนั้นไม่นานปากได้รูปนั่นก็เอือนเอ่ยออกมา ซึ่งมันก็เป็นคำพูดที่ทำให้เขาไม่สามารถอดทนกับอะไรได้อีกต่อไป

“เข้ามาเดี๋ยวนี้…”

คำสั่งของสายฟ้าราวกับเป็นคำชี้ชะตา พฤษรู้ตัวแล้วว่าเขาแพ้...แพ้หมดทุกอย่าง และหน้าที่ของเขาคือทำตามสิ่งที่อีกคนต้องการในปัจจุบันโดยที่ไม่ต้องนึกถึงอนาคตที่อาจจะทำให้เกิดผลที่แย่กว่าเดิม และถึงมันจะแย่อย่างไร เขาก็ต้องเป็นคนรับมันแม้อีกฝ่ายจะเป็นคนวาดทางให้เขา ทาง...ที่นำเขาไปสู่ปากเหว จมดิ่งลงไป ลุ่มหลงอยู่ในวังวนของคนที่ชื่อว่า...สายฟ้า

มันเป็นเช่นนี้ตลอด…

ตัวเขาที่ไม่เคยยอมใคร...ต้องมายอมคนคนนี้

ตัวเขาที่เคยทำอะไรตามใจตัวเองตลอดมา...ต้องมาตามใจคนคนนี้

ตัวเขาที่ใจร้อนหัวรุนแรง...ต้องพยายาใจเย็นเพื่อถนอมคนคนนี้

และตัวเขาที่เคยเป็นหมาป่า...กลับต้องยอมทำตัวเป็นหมาบื่อ...โง่ เพื่อเจ้าแมวซุกซนตัวนี้

ร่างหนาหันมาและคว้าเท้านั่นไว้ก่อนจะยกมันมาขึ้นมาพรมจูบเบาๆและเล็มเลียมันอย่างไม่มีทีท่ารังเกียจ จากนั้นก็ใช้ลิ้นไล่ไปตามช่วงขาพร้อมกับลำตัวที่ลุกคืบเข้าไป ไม่นานนักเขาก็ขึ้นมาคร่อมร่างบางที่อยู่บนผืนผ้าปูเตียงนี่

“.....”

นัยน์ตาสีนิลไม่สั่นไหวอีกต่อไป เขาจ้องมองลึกลงไปในแววตาของคนที่อยู่ใต้ร่าง เจ้าตัวมองกลับมาที่เขาไม่หลบสายตาพร้อมกับยิ้มพรายอย่างไม่เกรงกลัว

“ดี…”

สายฟ้ากล่าวออกมาแค่นั้น ก่อนจะลิ้มเลียฝีปากของตัวเองและยืนแขนออกมาโอบคอหนาของพฤษไว้ราวกับเชื้อเชิญให้เข้ามาลิ้มลองรสชาติของตน แต่แล้วแทนที่มันจะเป็นไปตามที่เขาคิด จู่ๆแขนแกร่งที่เคยค้ำยันอยู่นั้นก็เข้ามาโอบกอดร่างของเขาไว้แน่น น้ำหนักกายของคนตัวใหญ่กว่าทิ้งลงมาเต็มที่จนทำให้ทั้งตัวเขาอยู่ในพันธนาการของอีกคน

“ทำอะไร…”

“.....”

สายฟ้ากล่าวเสียงแข็งออกมา ใบหน้านั้นบูดบึ้งขึ้นจ้องมองอีกคนที่ยังคงนิ่งเงียบไม่แม้แต่หันมามองเขา เขาพยายามดีดดิ้นสุดแรงแต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายด้วยความหงุดหงิดไม่ชอบใจ เขาจึงกัดเข้าที่ไหล่ของพฤษซึ่งเป็นส่วนที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างแรง

“จิ๊!”

“ปล่อยกู...เดี๋ยวนี้…”

พฤษสบถออกมาก่อนจะค่อยๆเอี้ยวคอหันหน้ามา เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและใช้ตาคมจ้องมองไปที่สายฟ้า แน่นอนว่าสายฟ้าก็จ้องเขากลับไม่หวั่นเกรงและดูเหมือนเจ้าตัวจะค่อนข้างไม่ชอบใจพอตัว พฤษได้แต่ถอนหายใจเบาๆและนอนมองนิ่งๆอยู่เช่นนั้น ใบหน้าของพวกเขาทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงความหนาหนึ่งฝ่ามือ ไอร้อนจากลมหายใจรดผิวกายของกันและกันอยู่เนืองๆ และด้วยทั้งคู่ที่ท่อนบนนั้นเปลือยเปล่า...โดยรวมแล้วสถานการณ์ช่างล่อแหลม เป็นตัวพฤษปกติคงได้เริ่มกัดกินอีกฝ่ายไปแล้ว...แต่ไม่ใช่ครั้งนี้

“ไม่ดื้อได้ไหม...เลิกซนได้แล้ว…”

“.....”

เสียงทุ้มนุ่มกล่าวออกมานิ่งๆพร้อมแววตาที่ดูจริงจังขึ้นมา สายฟ้าไม่ได้ตอบอะไร และดูเหมือนจะรู้ตัวดีว่าตนเองไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะสู้แรงอีกคนได้ ท้ายที่สุดจึงเลือกที่จะมึนตึงใส่แทน

“อย่ายั่วนัก....อย่าแกล้งกัน...ก็รู้ว่ากูเป็นคนยังไง”

“.....”

“ความพยายามของกูมันไร้ประโยชน์ขนาดนั้นเลยเหรอ…”

“.....”

“ฟ้า...ฟ้า...สายฟ้า…”

“จิ๊ อะไรของมึง”

พฤษที่เริ่มบทสนทนาทางเดียวมาสักพักในที่สุดก็ได้รับการตอบกลับ เขายิ้มบางออกมาแม้สายตาจะซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ สายฟ้าที่เคยเมินเขากลับมาสนใจและมองเขาด้วยใบหน้าเดิมๆ

แมวบูด…

“หึ…”

พฤษแค่นหัวเราะออกมาก่อนจะกอดคนในอ้อมแขนแน่นขึ้นและซุกหน้าเข้าไปจนชิดราวกับหมาน้อยที่กำลังอ้อนเจ้าของ

“รักนะ...ยังไงก็รัก...ไม่ใช่แค่ร่างกายนี่หรอกนะ เชื่อสักทีเถอะว่าสิ่งที่เราต้องการ...มันคือทุกอย่างของฟ้า”

“จิ๊...พูดมาก พอกูจะนอน”

“ฟ้า…”

“เงียบ..”

“ฟ้า…”

         “บอกให้เงียบไง!”

         แม้สายฟ้าจะดูฉุนเฉียวอย่างไร มันก็ไม่ได้ทำให้พฤษอารมณ์ร้อนขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย...เขากลับเบาใจด้วยซ้ำ เพราะการกระทำนี่...มันไม่ได้แปลว่าอีกคนต้องการจะผลักไสเขาออกไปเหมือนเมื่อก่อน เขาฉีกยิ้มกว้างขึ้นอีกนิด เงยหน้าขึ้นมาเฝ้ามองอีกคนนิ่งๆ

        “นอนกันนะ…”

        พูดเพียงแค่นั้นก่อนจะเข้าไปจูบเบาๆที่หน้าผากนั่น แน่นอนว่าสายฟ้าหลบไปไหนไม่ได้ เขาแค่หยีตาน้อยๆก่อนจะเม้มปากแน่นและหันหนีไปไม่พูดไม่จาอะไรอีก พฤษเห็นเช่นนันก็นึกเอ็นดูอีกคน ไม่ได้คิดจะทำอะไรต่อ เพียงแค่กระชับอ้อมกอดและจัดร่างกายให้อยู่ในท่าที่สบายขึ้นพร้อมกับเอาผ้าห่มบางๆมาห่มร่างของพวกเขาทั้งคู่ไว้

        “ฝันดี…”

        คำพูดสุดท้ายของเขาเอ่ยออกมา แต่แม้จะเป็นเช่นนั้นเขาก็ไม่ได้หลับไป เขาต้องการจะสัมผัสและกอบกุมร่างนี้เอาไว้ อยากจะซึมซับทุกๆอย่างไว้ และไม่ให้อีกคนได้มีโอกาสหนีไปไหนหรือได้ทำอะไรซุกซนอีก และเวลาผ่านไปไม่นานร่างในอ้อมกอดก็ดูจะสงบนิ่งไป เมื่อชะโงกหน้าเข้าไปดูก็พบว่าเจ้าตัวหลับพริ้มอย่างไร้พิษภัย พฤษลอบยิ้มก่อนจะหอมแก้มอีกคนเบาๆ จากนั้นเขาก็จับให้ร่างของสายฟ้าหันเข้าหาเขา และตามคาด...นิสัยชอบซุกของเจ้าตัวก็ทำให้ร่างบางนี่ขยับเข้ามาซุกนอนอยู่ในอกของคนตัวโตกว่าเอง พฤษเห็นเช่นนั้นก็ยิ่งชอบใจ เพราะการกระทำนี่มันช่างแตกต่างกับตอนที่อีกคนลืมตาตื่นอยู่

“ลูกแมวชัดๆ…”

         เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเบาๆ ตาคมที่ปกติมักดูเรียบนิ่งกลับมีแววอ่อนโยนขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูมีความสุขกว่าทุกที เขากระชับอ้อมกอดอีกครั้งก่อนจะลูบหัวอีกคนไปมา จากนั้นจึงค่อยๆหลุบตาลงจนตกสู่ห้วงนิทราตามไป…

อาจจะต้องรออีกนานนัก...กว่าคนคนนี้จะยอมรับและพูดคำนั้นออกมา…

          แต่ไม่เป็นไร...ไม่ว่าอย่างไร อย่างที่เคยสัญญาและพร่ำบอก

          เราจะอยู่ตรงนี้และเป็นคนของฟ้า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม

          จะรอและจะเป็นคนมอบทุกอย่างให้อย่างไม่เสียดายหรือเกรงกลัว

รักมากนะ...รักมาตลอดเสมอจนโงหัวไม่ขึ้น ช่วยรับรู้ไว้ทีเถอะ...สายฟ้า

--See You Again--