#moment

   
เสื้อไหมพรมสากๆทำให็รู้สึกคันที่แขน จนต้องยกมือขึ้นเกา

"สวัสดีครับ:-)"

ชายเจ้าของร้านขายดอกไม้ทักทายฉันด้วยรอยยิ้ม เขาดูน่ารักมาก ผิวขาว โหนกแก้มของเขาแต้มด้วยสีแดงระเรื่อ ผมสีน้ำตาลเหมือนเปลือกไม้มะฮอกกานี ดวงตาสีน้ำตาลให้ความรู้สึกเหมือนรสชาติของช็อกโกแลตที่ทั้งหวานและขม

"สวัสดีค่ะ"

ฉันรู้สึกอุ่นขึ้นเมื่อเข้าไปในร้าน

"วันนี้หนาวนิดหน่อยนะคะ"

"หนาวเหรอครับ ผมว่าอบอุ่นกำลังดี บางทีคุณอาจจะไม่สบาย"

เสียงติ๊กตอกของนาฬิกาบอกเวลา 7.00 A.M. เปลือกตาฉันรู้สึกหนักและแสบนิดหน่อย ทำไมยังรู้สึกง่วงนอนอยู่นะ

"วันนี้ต้องการดอกไม้สดแบบไหนเหรอครับ" 

"ฉันอยากได้ช่อดอกไม้ไปเยี่ยมคนป่วยค่ะ"

"ผมว่าคุณต่างหากที่ป่วย:-D"

"ก็คงอย่างนั้นค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นรอสักครู่นะครับ"

เขาหายเข้าไปยังเบื้องหลังประตูไม้เคลือบแล็กเกอร์สีน้ำตาลเข้ม ฉันหย่อนตัวลงนั่งรอที่เก้าอี้นุ่มๆอุ่นๆ กวาดสายตาสำรวจไปเรื่อย การตกแต่งร้านแบบคลาสสิค ผสานกับกลิ่นหอมของดอกไม้ทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น ฉันอิงแผ่นหลังแนบกับผนักพิงฟังเสียงติ๊กตอกเป็นจังหวะไปพลาง สูดกลิ่นหอมสดชื่นไปพลาง


รู้ตัวอีกครั้งพบว่ามีผ้าห่มเนื้อนิ่มคลุมตัวเอาไว้ มองเห็นปอยเส้นผมหางม้าขยับไหวไปมาเบาๆ แผ่นหลังภายใต้เสื้อเชิ๊ตสีขาวสะอาดหันหลังให้ฉัน มือของเขาขยับจัดช่อดอกไม้อย่างคล่องแคล่ว

ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่!

"คุณยังรู้สึกหนาวอยู่รึเปล่า?"

เขาหันกลับมาพอดีตอนที่ฉันลุกขึ้น ไม่! ตอนนี้ฉันไม่หนาวเลยค่อนข้างร้อนเสียมากกว่า โดยเฉพาะบริเวณใบหน้า

"ฉันขอโทษจริงๆ ฉันเผลอหลับไป"

ฉันรีบพับผ้าห่มนุ่มๆส่งคืนให้เขา ฉันคงไม่ได้กรน หรือละเมออะไรแปลกๆออกไปหรอกนะ 

"ไม่เป็นไรครับ:)"

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี ก่อนนึกได้ว่าฉันขอให้เขาจัดช่อดอกไม้ให้ฉันช่อหนึ่ง

"ช่อดอกไม้..."

เขาส่งช่อดอกไม้มาให้ ก่อนออกจากร้าน เขาโบกมือส่งท้าย

"เจอกันอีกคราวหน้านะครับ"

ฉันพยักหน้าเป็นเชิงตกลงแต่ก็ไม่คิดะหันกลับไปมอง เอาแต่มองช่อดอกไม้ ข้างในนั้นมีนามบัตรเล็กๆเสียบอยู่ มันเขียนว่า I'm Matthew nice to meet you.