วันที่ xx/xx/xxxx

ผมเคยคิดถึงใครบางคนโดยที่ผมยังไม่รู้จักชื่อของเธอเลย

ครั้งแรกที่ผมพบกันเธอในวันปฐมนิเทศน์นักศึกษาที่โบสถ์เล็ก(Chapel) ของวิทยาลัย

ผมยังจำรอยยิ้มของเธอที่ส่งมาให้ผมตอนที่พวกเราเล่นเกมกัน เธอสวยมาก ผมบลอนด์หยักโศก ใบหน้าของเธอดูเหมือนตุ๊กตากระเบื้องราคาแพง

คุณรู้อะไรไหม ช่วงเวลานั้นเหมือนเสียงรอบข้างผมมันเงียบลงอย่างกับวิทยุที่ถูกปิด แต่ผมกลับได้ยินเสียงกลองในหน้าอกของตัวเองรัวกระหน่ำ

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!!!!

บ้าจริง! สิ่งที่ผมทำได้ดีที่สุดในตอนนั้นคือ รีบก้มหน้าลงพยายามไม่สบตาเธอ ผมเอาแต่แอบมองเธออยู่ไกลๆ และหลบสายตาเวลาที่เธอมองกลับมา เป็นอยู่อย่างนั้นตลอดกิจกรรมปฐมนิเทศน์

ตลอดช่วงเวลาที่ผมเรียนอยู่ที่วิทยาลัย ผมได้มีโอกาสพบกับเธออยู่หลายครั้ง(ผมกับเธอเรียนอยู่คนละคณะ) พวกเราเพียงส่งยิ้มน้อยให้กันตลอดทุกครั้งที่พบกันโดยบังเอิญ(และโดยที่เธอไม่เคยรู้ชื่อของผมและผมไม่เคยรู้ชื่อของเธอ)

ไม่รู้สิ ผมอาจจะชอบเธอหรืออาจจะไม่ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ดีนะ

ผมไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมผมถึงไม่กล้าเข้าไปถามชื่อของเธอ หรืออย่างน้อยพูดอะไรกันบ้าง เวลาที่เจอกันมันเหมือนกับสมองของผมถูกลบข้อมูลทุกอย่างออกไปหมดจนว่างเปล่า

เปาะ!! แปะ!! เสียงหยาดเม็ดฝนตกกระทบเข้ากับหลังคากันสาดร้านอาหารหน้าวิทยาลัย ดวงตาสีฟ้าคมใสของชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองฝนจากฟ้า เขาถอนหายใจแล้วก้มลงเขียนสมุดบันทึกต่อไปอีกเล็กน้อย

ฝนเริ่มตกแล้ว ผมคงต้องหยุดการเขียนบันทึกไว้เท่านี้ และย้ายเข้าไปนั่งในร้านเพื่อความอบอุ่น...

ชายหนุ่มเก็บสมุดบันทึกและเครื่องเขียนใส่กระเป๋าอย่างเร่งรีบ

แต่อาจจะเร่งรีบจนเกินไป ปากกาด้ามโปรดจึงกลิ้งหล่นลงพื้นไปยังปลายเท้าของหญิงสาวคนหนึ่ง

หล่อนเก็บมันขึ้นมาและส่งให้กับเขา ดวงตาสีฟ้าคมชายหนุ่มเบิกตากว้างขึ้น  เธอนั่นเอง...เขาส่งยิ้มทักทายหล่อยเช่นทุกครั้ง หญิงสาวยิ้มตอบและก้าวเดินเข้าไปในร้านอาหาร

“คุณครับ!”

ชายหนุ่มร้องทัก หญิงสาวหันกลับมา คิ้วตรงบางของหล่อนเลิกขึ้น เธอได้ยินเสียงของเขาเป็นครั้งแรก!

“เอ่อ...พวกเราเจอกันหลายครั้งแล้ว แต่พวกเรายังไม่เคยได้แนะนำตัวกันเลย...ผมชื่อโยฮันต์แล้วคุณล่ะ?”