ซ้ายมือคือของหวาน...ของเขา

ขวามือคือผลส้มในถุงใส...ของผม

และเบื้องหน้าคือ...

"ให้พี่ครับ หวังว่าจะชอบ"

รอยยิ้มของเขา...

รอยยิ้ม...ที่เหมือนทุกทีไม่มีเปลี่ยนแปลง
ดูหวานละมุนเหมือนของหวานในมือซ้าย และสดใสเหมือนผลส้มในมือขวา...

รอยยิ้ม...ของเขา

เพราะเขาคือ'รักแรกพบ' สินะ...

ท่วงทำนองของหัวใจเริ่มผิดแปลกไปก่อนจังหวะการเต้นนั้นจะรัวและเร็วขึ้น มันเป็นแบบนี้มาสักพัก หากแต่ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เขาคงต้องใช้มือที่ถือถุงที่มีผลส้มอยู่นี่สัมผัสไปที่อกเพื่อเช็คดูว่าหัวใจที่อ่อนแอของเขาไม่ได้เกิดสิ่งผิดปกติ
แต่ตอนนี้แม้ไม่ต้องแตะที่อกหรือวัดชีพจรเขาก็รับรู้ได้...

ปวด...ร้อน...เสียงดัง

เป็นความรู้สึกที่ดูน่ารำคาญนัก

มันเร็วเกินไป...เกินกว่าที่จะความเปราะบางของหัวใจเขาจะรับได้

มันร้อนเกินไป...ร้อนจนผิวบางของเขาขึ้นสีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

มันเสียงดังเกินไป...ดังจนเขาแทบไม่มีสติจะรับรู้หรือได้ยินเสียงของตนเองที่อยู่ลึกลงไป

มันคืออะไร

ในชั่ววินาทีที่กระพริบตาราวกับเวลาถูกทำให้ชะลอลงพร้อมกับประสาทสัมผัสที่เฉื่อยชาลง ตาใสค่อย ๆ เมียงมองใบหน้าของคนตรงหน้าอีกครั้งหลังหลุบตาไป

ยังเห็น...รอยยิ้มเดิม

แล้วอะไรล่ะที่ทำให้เขาเป็นเช่นนี้

กิจวัตรเดิม ๆ...

สถานที่ก็เดิม ๆ...

ของเดิม ๆ เช่นกัน...

และคนเดิม ๆ...

.....

คนเดิม ๆ...

ก็แค่คนเดิม...

กับคนนี้คนเดียวเท่านั้นหรือ

บางอย่างเหมือนจะเริ่มเด่นชัดขึ้น แต่สิ่งเดียวที่ทำได้กลับมีเพียงการพยายามสงบใจ นิ่งเงียบ และมองตรงไปด้านหน้า...ราวกับคาดว่าคำตอบกำลังจะปรากฏขึ้น

"รัก..."

"ครับ ?"

สติอันเลื่อนลอยค่อยฟื้นคืนเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดบางอย่างออกไปที่ตัวเขาเองก็ยังไม่มั่นใจในความหมายนัก และยิ่งอีกคนตอบรับเขาแทบจะในทันที ทั้งร่างมันก็วูบไหวไปตามใจที่เริ่มแกว่งไปมา
ตาโตจ้องมองรุ่นน้องตรงหน้าไม่วางตา แต่ร่างกายของเขากลับไม่ปรานีพอที่จะช่วยให้กักเก็บอาการท่าทีที่เป็นอยู่นี่

อุณหภูมิทั่วร่างมันสูงขึ้น เลือดสูบฉีดขึ้นบนใบหน้าจนขึ้นสีแดงเรื่อ เขาเริ่มทำอะไรไม่ถูก ไม่สามารถบังคับหรือจัดการตนเองได้ สุดท้ายก็ได้แต่ทำปากพะงาบ ๆ เหมือนพยายามจะพูดบางอย่างเพื่อกลบเกลื่อนอารมณ์ของตนเอง แต่มันกลับไม่ทันความคิดของอีกฝ่าย

"พี่ลีอองเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ไม่สบายอีกแล้วเหรอ"

เสียงทุ้มนุ่มกล่าวออกมาพร้อมกับมือเรียวที่ยื่นมาหาเขา มันทำให้ชายหนุ่มจำต้องหรี่ตาลงเล็กน้อยและผงะเบา ๆ จนกระทั้งมือนั่นแตะลงบนหน้าผากของเขา

"ร้อนเชียว..."

"......"

เจ้าของมือมีสีหน้าวิตกกังวลเล็กน้อย ผิดกับตัวเขา...ที่รู้สภาพตัวเองดี ตาเรียวจ้องมองมาไม่วางตาราวกับพยายามมองทะลุเข้ามาในห้วงคำนึงของเขา ซึ่งหวังว่าเขาคงจะคิดไปเอง...
เมื่อเห็นดังนั้นจิตใต้สำนึกก็สั่งการให้หลบตาจากคนตรงหน้าไป ปากที่แข็งทื่ออยู่นานเริ่มสั่นเทา แต่ใจที่ยังแข็งขืนก็ช่วยให้เขามีแรงพอที่จะเอ่ยปากออกไป

"ม...ไม่ได้เป็นไร ไม่มีอะไรแล้วสินะ งั้นกลับห้องไปได้แล้ว!"

"......"

ผู้พูดกล่าวจบก็ปัดมืออีกคนออก รักแรกมีสีหน้างุนงนกับคำพูดของเขาที่โพงออกไปและไหนจะท่าทางที่ดูไม่เป็นธรรมชาตินี่อีก แต่เขาก็ยอมลดมือลงไป

"ขอบใจสำหรับของหวาน ป...ไปล่ะ พี่จะอ่านหนังสือต่อ"

"...อ่า...ครับ"

คนเป็นรุ่นน้องค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมาแม้แววตาจะยังมีความสงสัยอยู่บ้าง แต่แค่นั้นมันก็ทำให้เจ้าของห้องรู้สึกระส่ำระส่ายขึ้นมาอีกครั้งจนต้องรีบถอยหลังและคว้าลูกบิดดันปิดประตูทันที

ปัง!

แล้วทุกอย่างก็เริ่มสงบเงียบลงอีกครั้ง...เหลือเพียงเสียงหัวใจอันน่ารำคาญของเขา

หยุดสักที...

เขายืนจ้องมองประตูด้วยท่าทางตื่น ๆ และโล่งใจในเวลาเดียวกัน แต่แล้วเสียงที่เล็ดลอดเข้ามาจากหลังประตูนั่นก็ทำให้เขาต้องสะดุ้งสุดตัว

"พี่ลีอองเป็นอะไรหรือเปล่าครับ หรือผมทำอะไรพี่ไม่พอใจหรือเปล่า"

"จิ๊..."

"พี่ครับ!"

"ไม่มีอะไร! บอกว่าไม่ได้เป็นไร! ค...คือพี...พี่ปวดขี้!

"...จริงเหรอครับ"

"เออ! เนี่ยจะเข้าห้องน้ำ ไปได้แล้วน่ะ"

"เอ่อ...ครับ ๆ แต่ส้มนี่...สรุปพี่จะฝากผมไปให้พี่กานดาไหม"

อ่าวชิบหาย

ตามองไปที่ถุงส้มที่ตัวเองยังถือไว้มั่น มืออีกข้างยกขึ้นลูบหน้าไม่เบานัก เพ่ิ่งจะนึกคิดได้ว่าสิ่งที่อยู่ในมือนี่เขาจะต้องฝากรุ่นน้องคนนี้ไปให้เพื่อนสนิทของเขาหรือลูกพี่ลูกน้องของเจ้าตัวที่อยู่ห้องเดียวกัน แต่ไม่นานก็ตัดสินใจใช้สติอันน้อยนิดตอบกลับไปเพื่อไม่ให้เสียงจังหวะ

"อ...เออ ไม่เป็นไร พี่นึกได้ว่าเดี๋ยวมันต้องมาหาพี่พอดี รักไปเถอะ มันดึกแล้ว"

"...ก็ได้ครับ"

จากนั้นรอบด้านก็สงบลงอีกครั้ง เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะยีหัวตัวเองแรงเพื่อเรียกสติตัวเอง แต่แล้วชายหนุ่มจับสังเกตได้ว่าอีกคนยังคงอยู่ที่หลังประตูนั่นไม่ไปไหน คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันก่อนปากจะเอ่ยไป

"ยังไม่ไปอี--"

"ผมว่าพี่แปลก ๆ ไปนะ...ถ้ามีอะไรมาคุยกับผมได้นะครับ ฝันดี"

"......"

แต่ไม่ทันได้พูดจนจบ รุ่นน้องของเขาก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูนิ่งเรียบกว่าทุกที ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ในห้องไม่ได้ตอบกลับอะไรอีก เพียงแต่คิ้วนั้นย่นเข้าหากันยุ่งยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำในประโยคนั่นที่เหมือนจะไปกระตุ้นความนึกคิดที่อยู่ลึกลงไปของเขา

แปลก ?

หูเงี่ยฟังจนพบว่าเสียงเท้าของอีกคนค่อย ๆ เบาบางลงในที่สุด เมื่อมั่นใจได้ร่างกายของเขาก็อ่อนยวบจนนั่งลงกับเก้าอี้ของโต๊ะทำงานที่อยู่ไม่ไกลนักพร้อมกับมือที่ปล่อยวางของทุกอย่างลง

"แปลกยังไง"

พึมพัมออกมาพลางหงายหน้ามองเพดานด้วยดวงตาที่ดูเหม่อลอย และถึงปากจะพูดออกมาเช่นนั้น ในขณะที่ความคิดของเขายอมรับได้เพียงเหตุผลตื้น ๆ และพยายามตัดทิ้งความยุ่งยากไป หัวใจของเขาที่ยังคงไม่สงบลงดีนักก็คอยเตือนร่ำไปว่า...คำตอบมันอยู่ตรงนี้ต่างหาก...
เมื่อรู้ดังนั้นเขาก็กุมที่อกของตัวเองราวกับหวังว่ามันจะช่วยให้สิ่งที่อยู่ข้างในนี่สงบนิ่งลง แต่...ก็ไม่เป็นผล

"แม่ง...บ้าเอ้ยยย"

ร้องโวยวายออกมาพร้อมเอามือทั้งสองปิดหน้าปิดตาตัวเอง ปากขยับพึมพำบางอย่างที่ไม่เป็นศัพท์เท่าไหร่นัก วนเวียนไปไม่หยุดเป็นพักใหญ่

"ไม่ใช่สิ...ไม่ใช่...หรือใช่...แปลก...ไม่แปลก...ก็เหมือนเดิม...ไม่เหมือนเดิม...อะไร...ยังไง...ไม่เอาน่ะ"

พี่แปลก ๆ ไปนะ

"เฮ้อ..."

ถอนหายใจออกมาอีกครั้งราวกับว่าคำพูดเหล่านั้นและความรู้สึกอารมณ์ที่ตีกันยุ่งทำให้เขาหมดแรงลงดื้อ ๆ จากนั้นปลายตาก็จับจ้องไปที่ของหวานในกล่องสีเรียบ...

ก็เหมือนทุกที...ไม่ใช่เหรอไง น้องมันก็แค่เอาของหวานที่มันทำมาให้เขา

จ้องมองและมอง...แต่จากแววตาที่ดูสับสนในตอนแรกกลับแปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่ดูนิ่งสงบขึ้น...พร้อมกับใจที่กลับมาเต้นเป็นจังหวะที่ช้าลง

อืม...ไม่มีอะไรเปลี่ยน ไม่มีอะไรแปลกไปหรอก ใช่...ทุกอย่างมันเหมือนเดิม

กิจวัตรเดิม ๆ

สถานที่ก็เดิม ๆ

ของเดิม ๆ เช่นกัน

แต่สิ่งเดียวที่เปลี่ยนไป มันคือ...

ตัวเขา...ใจของเขา

ยอมรับเถอะ...

เพราะคนเดิม ๆ... ก็แค่คนเดิม...

คนท่ี่ชื่อ'รักแรกพบ' 

คนนี้คนเดียวเท่านั้นที่เขา...

ชอบไปแล้ว

******See you again******