“เบอร์แทรมพาหนุ่มมาค้างที่บ้านด้วยละ” เสียงของสาวยุครีเจนซีที่สิงอยู่ในนิยายฉบับพิมพ์ครั้งแรกของเจน ออสเตนในเวิร์กช็อปซ่อมหนังสือเก่าของเบอร์แทรมประกาศให้เหล่าสมาชิกร่างโปร่งแสงที่สิงสถิตอยู่ในหนังสือและของเก่าที่เก็บอยู่ในสตูดิโอแห่งนี้รู้โดยทั่วกัน “ผมไม่เห็นว่า มันจะน่าตื่นเต้นตรงไหนเลยนะ เอลิซา...

เมื่อเบอร์แทรมเดินออกมาจากร้าน รัสเซลล์ดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด ในมือของเขายังคงมีโทรศัพท์ที่ถือค้างอยู่ “เกิดอะไรขึ้น” คำถามนั้นทำให้คนที่จมอยู่กับความคิดของตัวเองหันหน้ามามองเขา สีหน้าของนายตำรวจหนุ่มแสดงออกถึงความไม่สบายใจและห่วงใยเขาอย่างเห็นได้ชัด แม้จะยังไม่ได้คำตอบ แต่ข่าวที่ส่งผ่านมาจากปลายส...

คำว่า ‘ผมไม่เป็นไร’ ไม่ได้ช่วยโน้มน้าวให้คนฟังหยุดเป็นห่วงได้ แต่จะว่าไป ความไม่เชื่อว่าเบอร์แทรมจะไม่เป็นไรของรัสเซลล์ก็ถือเป็นเรื่องดีสำหรับเจ้าตัวเอง เพราะนี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่ผู้มาพักอาศัยคนใหม่อาสาจะขับรถพาเขาเข้าไปที่ร้านหนังสือมือสองในเมือง ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านพักไปประมาณสิบห้านาที เ...

“เธอหนีสิ่งที่ตัวเองเป็นไม่ได้หรอก เบอร์แทรม เคลลีย์” เสียงที่คอยกระซิบเตือนแว่วมาจากห้วงหนึ่งของจิตใต้สำนึก “ไม่มีใครเคยหนีได้ แม้กระทั่งคนที่เก่งที่สุด แข็งแกร่งที่สุด เขาก็ยังหนีไม่พ้น เพราะมันอยู่ในสายเลือดของเรา” เสียงกระซิบนั้นนุ่มนวลคล้ายปลอบใจ แต่แท้จริงแล้วกลับเกลี้ยกล่อมไปจนถึงบังคับให้...

แสงแดดลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนั่งเล่น ไฟในเตาผิงราไปหมดแล้ว เหลือเพียงขี้เถ้าอุ่น ๆ ที่ยังหลงเหลืออยู่ กลิ่นหอมนุ่มนวลของไม้เชอรี่ยังลอยอวลอยู่ในบรรยากาศ ในขณะที่รัสเซลล์ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้น แต่ยังคงขดตัวอยู่ในผ้าห่มที่คลุมซ้อนกันสองชั้น ไม่อยากเชื่อว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เป็นเรื...

นับแต่ได้พบกับเบอร์แทรม เคลลีย์ รัสเซลล์ โธมัสพบว่าตัวเองได้ทำอะไรหลายสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะทำมาก่อนในชีวิต และหละหลวมเกินกว่าที่เคยเป็นจนน่าแปลกใจเขายอมให้ผู้ชายรูปร่างบอบบางคนหนึ่งเดินมาส่งถึงบ้านพักเพื่อให้คนตัวโตอย่างเขาอุ่นใจที่จะเดินกลับบ้านใต้แสงจันทร์ที่ทำให้เขาไม่สบายใจ มิหนำซ้ำยังเปิดประตูร...

หลายชั่วโมงทีเดียวที่รัสเซลล์หลับไปก่อนที่จะตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อแสงสุดท้ายจวนลับขอบฟ้า การได้พักผ่อนใต้ผ้าห่มอุ่นและบนเตียงที่แสนสบายทำให้ความมึนงงและอ่อนล้าจางหายไป ภายใต้แสงสว่างที่ยังหลงเหลือและลอดผ่านกระจกหน้าต่างสองชั้นแบบกันลมและกันความหนาว เขาเพิ่งเห็นห้องนอนของเจ้าของบ้านเป็นครั้งแรก เห็น...

รัสเซลล์ โธมัสแน่ใจว่า เพิ่งรู้จักกับเบอร์แทรม เคลลีย์ เจ้าของร้านหนังสือมือสองและหนังสือเก่าสำหรับสะสมเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา แต่ในเวลานี้ เขาพบว่าผู้ชายคนนั้นกำลังนั่งมองเขาอยู่ ในขณะที่เขากำลังนอนอยู่บนเตียงใต้ผ้าห่มควิลท์ผืนใหม่เอี่ยมที่ทั้งอุ่นทั้งนุ่ม และยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้อยู่ในบ้านข...

ฤดูใบไม้ร่วงกำลังคืบคลาน ท้องฟ้าสีเทาที่มีแต่ความหนาวเย็นจากสายลมและละอองฝนเข้าแทนที่ความสดใสของฤดูร้อนที่หายไปพร้อมกับดอกไม้ดอกสุดท้ายที่เหี่ยวเฉา ใบไม้เปลี่ยนสีจากเขียวสดสว่างเป็นสีแดง เหลือง ส้ม เหมือนเปลวไฟที่เผาผลาญผืนป่ามากกว่าการผลิบานครั้งที่สองของต้นไม้ ไม่เช่นนั้นก็เป็นแรงหายใจเฮือกสุดท้าย...

เซอร์เอ็ดเวิร์ดพูดจาโยกโย้เป็นปริศนาจนน่ารำคาญใจก็จริง แต่ข้าพเจ้ากลับรู้สึกว่า ตลอดเวลาที่พูดกับข้าพเจ้า เขาไม่ได้โกหกเลยแม้แต่คำเดียว ตรงกันข้าม เขากลับพยายามทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกว่าเขากำลังพูดเท็จจนน่าสงสัยเสียมากกว่า “แสดงว่าคุณเคยซื้อบริการจากถนนคลีฟแลนด์” “ถูกต้อง” “คนที่คุณซื้อบริการเป็นใคร”...

..คำที่ฉันได้ยินมาตั้งแต่เด็ก ๆ มันมีจริง ๆ หรือเปล่า หรือเป็นแค่จินตนาการ แค่ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ บนโลกที่โหดร้ายใบนี้กันแน่?อย่างเห็นได้ชัด ทั้งผมสีน้ำตาลอ่อนผิวขาวจนน่าจะเรียกได้ว่าซีด จมูกที่โด่งเด่นชัด ฉันไม่มีชื่อ แต่ชาวบ้านแถวนั้นเรียกฉันว่าบุยดอย...

หากแอนโธนี เกรเซียนคืออคิลลีส และจิมมี่ ซัลลิแวนคือเปโตรคลุส แล้ว ‘ฮาเดรียน’ เป็นใคร... คำถามข้อนี้ยังติดค้างในใจของข้าพเจ้าอยู่ไม่วาย แต่การถามออกไปตามตรงอาจไม่ได้คำตอบในสิ่งที่ข้าพเจ้าอยากรู้ “นอกจากคุณแล้ว จิมมี่ได้บอกคุณไหมว่า เขามีลูกค้าคนอื่นอีกหรือไม่” ข้าพเจ้าลองถามอ้อม ๆ ไปก่อน ชายหนุ่มต...

คำถามว่าเหตุใดเขาจึงนัดโทเบียส ฟอล์กเนอร์ที่โรงอาบน้ำทำให้เขาหันมามองหน้าข้าพเจ้าแล้วชะงัก แม้จะเป็นนักแสดง แต่สีหน้าตื่นตะลึงและอาการพูดไม่ออก เพราะไม่ทันเตรียมคำตอบและไม่คิดว่าข้าพเจ้าจะตั้งคำถามเขาเช่นนั้นล้วนเป็นของจริง ก่อนที่อารมณ์ชั่วขณะนั้นจะถูกกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม “นั่นเป็นเรื่องสำคัญด้...

ผมเป็นเพียงแค่เด็กชายธรรมดาที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ หลังหนึ่งในเมืองรอสเวลล์รัฐนิวเม็กซิโก พ่อผมเสียชีวิตไปตอนท่านอายุได้แค่สามสิบต้น ๆ ด้วยร่างกายที่อ่อนแอกว่าคนปกติมาก ส่วนแม่ก็เสียชีวิตในเวลาต่อมาด้วยอุบัติเหตุ ผมจึงอยู่คนเดียวมาตั้งแต่อายุสิบสามโดยอาศัยเงินประกันของพ่อแม่เป็นค่าใช้จ่าย ผมเ...

“ลูกสาวของฉันคือบาปที่ฉันนำมาสู่โลกนี้” เพราะเธอไม่เชื่อในพระเจ้า แม่จึงเกลียดชังเธอมากกว่าลูกคนอื่น ๆ แม่มักเรียกเธอว่าเด็กซาตานเสมอ แล้วจากคำด่าทอก็ค่อย ๆ พัฒนามาเป็นความเชื่ออย่างจริงจัง จนสุดท้ายแม่ก็เชื่ออย่างเต็มหัวใจว่าเธอคือซาตานมาเกิดจริง ๆ เธอมาเพื่อทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของพระเป็นเจ้า...