ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เบอร์แทรมหลับลึกได้ขนาดนั้น แต่เป็นการหลับลึกที่ดูไม่สบายเอาเสียเลย

รัสเซลล์ช้อนตัวของคนที่นอนอยู่กับพื้นและยังไม่ยอมตื่นแม้เขาจะพยายามเรียกชื่อและเขย่าปลุกขึ้นวางบนโซฟา หาหมอนอิงมาหนุนศีรษะให้ เขาลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนตัดสินใจจับแขนเสื้อของอีกฝ่ายเลิกขึ้นทั้งสองข้างเพื่อหาร่องรอยของการใช้ยาเสพติดหรือร่องรอยอย่างอื่นที่บ่งบอกถึงแนวโน้มในการทำร้ายตัวเอง แต่ก็ไม่พบแม้แต่นิดเดียว สองมือของเบอร์แทรมอาจมีรอยแผลบ้าง แต่นั่นก็เป็นธรรมดาของคนทำงานฝีมือ การไม่พบร่องรอยของสิ่งที่น่าเป็นห่วงทำให้เขาโล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง

อาการกระสับกระส่ายของคนที่ยังหลับตาแน่นทำให้เขายื่นมือออกไปอังที่หน้าผากและซอกคอของอีกฝ่าย แต่พบว่าอุณหาภูมิของร่างกายไม่ได้ร้อนขึ้นเหมือนคนเป็นไข้ แม้จะมีเหงื่อผุดซึมตามใบหน้า แต่ทั้งแขนและมือกลับเย็นจัดเหมือนกำลังตกอยู่ในห้วงของฝันร้าย

นายตำรวจหนุ่มลุกขึ้นจากพื้นพรมที่ตนเองนั่งคุกเข่ามองเจ้าของบ้านที่ยังคงไม่ได้สติตื่น เดินไปยังห้องนอนของอีกฝ่ายที่เขาเคยใช้เป็นที่นอนพักเมื่อบ่ายวันก่อน และหยิบเอาผ้าห่มควิลท์ที่เขาพับวางเอาไว้ที่ปลายเตียงออกมาห่มให้ชายหนุ่มบนโซฟา แล้วหย่อนตัวลงบนโซฟาอีกตัวหนึ่งและนั่งมองอีกฝ่ายเงียบ ๆ
ไม่รู้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น เขานึกสงสัย แต่ในใจก็หวังเพียงว่าจะไม่มีเรื่องร้ายใด ๆ เกิดขึ้น และอยากให้กรณีที่แย่ที่สุดที่จะเกิดขึ้นกับอีกฝ่าย เป็นเพียงแค่อาการป่วยจากการเดินตากน้ำค้างยามดึกกลับบ้านเท่านั้น

หลังจากห่มผ้าให้พักหนึ่ง รัสเซลล์ค่อยสังเกตว่าเบอร์แทรมดูสงบลงและกลับเข้าสู่ภาวะเหมือนแค่นอนหลับ

เขาดึงกระดาษเช็ดหน้าจากกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกมาซับเหนือตามใบหน้าให้อีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง

สีหน้าขณะหลับของเจ้าของร้านหนังสือเก่าสงบนิ่ง ลมหายใจค่อยผ่อนลงเป็นการหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ สิ่งที่เคยดูน่าเป็นห่วง ไม่เหลืออะไรให้ต้องเป็นห่วงอีกต่อไปแล้ว 

รัสเซลล์มองภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้าของตนเอง... 

ภาพของชายหนุ่มที่กำลังนอนหลับตาอยู่เป็นภาพของความสงบนิ่ง แต่เป็นความสงบนิ่งที่เต็มไปด้วยชีวิต เป็นความสงบสุขที่ทำให้เขาดีใจที่ตัดสินใจจะไม่รบกวนอีกฝ่ายด้วยการปลุกมาตั้งแต่แรก

เขาเคยนั่งมองใครคนหนึ่งนอนหลับ และคนคนนั้นก็หายไปจากชีวิตของเขานานเสียจนเกือบลืมไปแล้ว
เบอร์แทรมไม่มีอะไรที่เหมือนกับคนที่เคยอยู่ในชีวิตของเขาในช่วงระยะเวลาหนึ่งคนนั้น แต่การนั่งมองเบอร์แทรมทำให้เขานึกถึงช่วงเวลาดังกล่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

  
มีเสียงเหมือนถอนใจเบา ๆ มาจากคนที่นอนอยู่บนโซฟา มือที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมาขยับน้อย ๆ ริมฝีปากที่เผยออยู่ตามปกติของคนนอนหลับขยับช้า ๆ เหมือนพึมพำอะไรบางอย่าง

เขาแตะใบหน้าของอีกฝ่าย ใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมบนหน้าผากของอีกฝ่ายออกให้ และลูบเรือนผมของชายหนุ่มอีกคนหนึ่งแผ่วเบา ขณะที่วางมืออีกข้างหนึ่งบนมือของคนที่นอนอยู่แล้วบีบเบา ๆ 

นานเท่าใดไม่รู้ที่เบอร์แทรมต้องเผชิญกับเสียงที่คอยเรียกร้องให้เขากลับไปในที่ที่ตัวเองควรอยู่ แต่ ณ ขณะหนึ่ง เสียงและแรงกดดันนั้นก็สลายหายไป ความอึดอัดและเย็นยะเยือกที่เคยโอบล้อมรอบกายถูกแทนที่ด้วยกระแสของความอบอุ่น ความสับสนวุ่นวายของจิตใจพลันถูกแทนที่ด้วยความสงบ 

เขาอยากลืมตาขึ้นมองว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาเมื่อคืนนี้ทำให้เขาเหนื่อยล้าเกินกว่าที่จะขยับแม้เพียงเปลือกตา สิ่งที่ฉวยโอกาสจู่โจมยามที่เขาอ่อนแอทำให้เขายังไม่พร้อมสำหรับการเคลื่อนไหวใด ๆ ทั้งสิ้น

ร่างกายที่หนักอึ้งเบาลงและรู้สึกเหมือนถูกยกขึ้นจากพื้นที่นอนอยู่

มีสัมผัสอ่อนโยนสัมผัสหนึ่งแตะลงบนใบหน้าและเรือนผม 

มีเสียงเรียกชื่อของเขาแว่วเข้าหู น้ำเสียงที่เรียกเต็มไปด้วยความห่วงใย

“เบอร์แทรม” 

ริมฝีปากของเขาขยับเชื่องช้า มือที่วางอยู่ข้างตัวเอื้อมหามือที่แนบอยู่บนหน้าผาก

“รัสเซลล์...” 

To be continued >>> Day 7 : Star / Night Sky