จูบของรัสเซลล์ไม่ได้ดูดดื่ม ลึกซึ้งถึงขนาดที่จะทำให้เกิดปฏิกิริยาเลยเถิดไปจนถึงจุดที่หยุดไม่อยู่ แต่จูบนั้นก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น นุ่มนวล เหมือนคำขอบคุณที่ปราศจากคำพูด ไม่ใช่การแสดงออกซึ่งความปรารถนาเบื้องลึก

เบอร์แทรมจูบรัสเซลล์ตอบ และแนบหน้าผากของตนเองเข้ากับหน้าผากของคนตรงหน้าเมื่อถอนริมฝีปากออกจากกัน เขาลูบแก้มและแนวกรามของชายหนุ่มอีกคนแผ่วเบา จูบซ้ำอีกหนหนึ่ง แล้วค่อย ๆ ผละห่างออกไป แต่อดไม่ได้ที่จะจูบซ้ำเบา ๆ ที่ข้างแก้มใกล้กับมุมปากของอีกฝ่ายอีกครั้งหนึ่งและดึงตัวเข้ามากอดเอาไว้ 

“คุณเหนื่อยมากเลยใช่ไหมที่ผ่านมา” เขากระซิบถามโดยไม่ต้องการคำตอบ 

สิ่งที่อยู่ภายใต้เปลือกนอกของนายตำรวจหนุ่มไม่ได้แข็งแกร่งมากมายขนาดที่เขาแสดงออกให้คนอื่นรับรู้ 

ทั้งตามล่าคนร้าย ต้องแบกรับความรู้สึกผิดเมื่อเพื่อนบาดเจ็บ ต้องอดทนกับอาการบาดเจ็บของตัวเอง และเผชิญกับการดำเนินการของฝ่ายตรงข้าม และแม้เรื่องราวจะคลี่คลายลงบ้างแล้ว ก็ยังเกิดเหตุให้ต้องกังวลอีก

“ผมโอเคนะ ถ้าเราจะอยู่กันแบบนี้ต่อไปนานอีกหน่อย” เบอร์แทรมกระชับแขนที่โอบรอบตัวของคนตัวโตกว่าที่ซุกหน้าลงกับบ่าของเขาให้แน่นขึ้นและลูบหลังของอีกฝ่าย 

ไม่มีเวทมนตร์ใดที่จะเยียวยาได้ดีไปกว่าการกอดอีกฝ่ายเอาไว้ให้นานพอที่จะรู้สึกว่า เขาไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลก

เบอร์แทรมไม่มีทางหยั่งรู้สิ่งที่อยู่ในจิตใจของรัสเซลล์ได้ แต่ตลอดเวลาที่พวกเขากอดกันในความเงียบ เขาคิดทบทวนถึงสิ่งที่รัสเซลล์เล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับโจนาห์ แอดดิงตัน

สิ่งที่ยากที่สุดในการคาดเดาแผนการที่แอดดิงตันวางเอาไว้หลังหลบหนีก็คือ เวทมนตร์คาถาและรหัสยวิทยาทั้งหลายเป็นเรื่องเหลวไหลในทางคดีของตำรวจและรัสเซลล์เองก็ไม่รับรู้เช่นกันว่า สิ่งเหนือธรรมชาติเหล่านี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่ความเชื่อหรือสิ่งที่อยู่ในตำราคติชนวิทยา และนั่นทำให้เขาไม่รู้ชัดว่าควรจะเริ่มต้นดำเนินการอย่างไรดี เขาจึงเริ่มต้นจากข้อมูลเท่าที่มีอยู่

เท่าที่รู้ โจนาห์ แอดดิงตันฆ่าหญิงสาวเพื่อใช้เลือดของพวกเธอบูชาและเป็นสื่อติดต่อกับสิ่งลี้ลับเพื่อจะได้อำนาจควบคุมจิตใจของคนเป็นสิ่งตอบแทน และใช้ในการสาปแช่งคนอื่นที่ตนเองเกลียดชังให้ประสบเคราะห์ร้ายต่าง ๆ 

ในกรณีที่ชายคนนั้นเพียงแค่หลงไปว่าตนเองสามารถสื่อสารกับปีศาจหรือสิ่งที่มีอำนาจด้านมืดได้ การทรมานและฆ่าคนก็เป็นเพียงความพยายามแสวงหาอำนาจให้ตนเองและพยายามปลดเปลื้องตัวเองจากการถูกควบคุมและครอบงำโดยคนอื่นในชีวิตจริง และหากเป็นเช่นนั้น การป้องกันรัสเซลล์และคนที่เกี่ยวข้องย่อมไม่ใช่เรื่องยากเกินไปนักในฐานะที่อีกฝ่ายเป็นมนุษย์ธรรมดา

แต่ถ้าหากแอดดิงตันใช้เวทมนตร์ได้จริง ไม่ใช่แค่ ‘เชื่อ’ ว่าตัวเองใช้เวทมนตร์ได้ ย่อมมีความเป็นไปได้ที่เขาจะเลือกใช้การสาปแช่งบุคคลที่ตนเกลียดชังอย่างเจนนิเฟอร์หรือรัสเซลล์ แม้จะยังไม่รู้ว่าตัวคนอยู่ไหน แต่ถ้าได้เศษเสี้ยวของตัวตนของบุคคลนั้น เช่น เส้นผม เสื้อผ้า หรือของใช้อื่น ๆ ของคนคนนั้นมาแล้ว การสาปแช่งและตามรอยคำสาปจนพบเจอตัวบุคคลเป้าหมายอาจไม่ใช่เรื่องยากเกินกว่าที่จะกระทำได้ 

การถูกเคี่ยวเข็ญให้ต้องทำความรู้จักกับศาสตร์มืดและคำสาปทั้งหลายอาจเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว เพราะอย่างน้อยที่สุดในเวลานี้ เขาก็พอจะมองเห็นแนวทางในการป้องกันและปลดเปลื้องคำสาปนั้นได้ หากมันเกิดขึ้น และถ้าเป็นไปได้ อย่าให้ไปถึงขั้นที่เขาจะต้องย้อนส่งคำสาปให้กลับไปถึงตัวคนที่จุดชนวนเลย เพราะคำสาปด้านมืดของเคลลีย์รุนแรงเสมอและไม่ใช่สิ่งที่จะลบล้างกันได้ง่าย ๆ 

เขาไม่อยากทำในสิ่งที่จะตอกย้ำเขาให้จดจำไปตลอดชีวิตว่า เขาไม่มีทางหลีกหนีจากวิถีทางของเคลลีย์พ้น

แต่ถ้าจำเป็นจริง ๆ เพื่อคนที่อยู่ตรงหน้าของเขาตรงนี้ เขาย่อมเลือกคนที่เขาต้องการปกป้อง

เบอร์แทรมคลายแขนออกจากร่างของรัสเซลล์ที่ค่อย ๆ ยืดตัวขึ้น และสบตากับเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความขอบคุณ เขายิ้ม ใช้สองมือประคองใบหน้าของอีกฝ่ายเอาไว้ และจูบเบา ๆ แทนคำว่า ด้วยความยินดี 

“คุณโอเค?”

นายตำรวจหนุ่มยิ้มตอบและพยักหน้า “ผมโอเคแล้ว ขอบคุณ”

“เราควรดูหนังเน็ตฟลิกซ์กันต่อสักเรื่อง หรือว่าคุณอยาก...” 

พูดไม่ทันจบประโยค โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของรัสเซลล์ก็สั่นและส่งเสียงร้องเรียก 

บรรยากาศที่เคยผ่อนคลายกลับกลายเป็นตึงเครียดชั่วพริบตา

รัสเซลล์มองตาเบอร์แทรมแวบหนึ่งขณะสไลด์จอมือถือเพื่อรับสายที่มีชื่อของเจนนิเฟอร์อยู่บนหน้าจอ

“รัสเซลล์” เสียงของเจนนิเฟอร์ดังพอที่เบอร์แทรมที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ จะพลอยได้ยินไปด้วย เสียงของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น แม้จะพยายามควบคุมไว้ไม่ให้สั่น แต่เขาก็ยังจับอาการสั่นไหวในน้ำเสียงของเธอได้ 

“เจน” นายตำรวจหนุ่มตอบคู่หู “เกิดอะไรขึ้น เธอโอเคหรือเปล่า”

“ฉันยังโอเค รัสเซลล์ แต่ไม่รู้สิ... แต่ฉันรู้สึกไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้” เธอเอ่ยตอบกลับมา “นายอย่าหัวเราะนะ แต่ฉันรู้สึกเหมือนประสาทจะกินเข้าแล้วจริง ๆ กับเรื่องที่เจอวันนี้”

“ใจเย็น ๆ เจน เล่าให้ฉันฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น” 

“เมื่อบ่ายนี้ ฉันออกไปนั่งรับลมที่ระเบียงห้องหลังจากกายภาพบำบัด ฉันได้ยินเสียงนกกระพือปีก แล้วก็มีนกเรเวนตัวหนึ่งบินมาเกาะที่ราวระเบียง...”

“มันทำอะไรเธอหรือเปล่า”

“เปล่า แต่มันจ้องฉันด้วยสายตาแปลก ๆ จ้องแบบไม่ยอมหันไปทางไหนเลย แม้กระทั่งตอนที่ฉันขอให้สามีของน้องที่มาเยี่ยมช่วยเข็นรถเข็นเข้าห้อง มันก็ยังมองเข้ามาในห้องจนฉันต้องปิดม่าน พอฉันแอบเปิดดู ก็เจอมันเกาะอยู่ตรงนั้น แล้วกระพือปีกเหมือนมันรู้ความเคลื่อนไหวของฉันอย่างงั้นแหละ” 

สิ่งที่หญิงสาวเล่าทำให้เบอร์แทรมกับรัสเซลล์หันหน้ามาสบตากัน 

รัสเซลล์ไม่รู้จริง ๆ ว่า สิ่งที่คู่หูของเขาพบเจอมานั้นคือสิ่งใด แต่เบอร์แทรมรู้แล้วว่า ตัวเองต้องรับมือกับสิ่งใด

การรับมือกับสิ่งที่ยากจะคาดเดาได้ ไม่ง่ายเลยจริง ๆ