นับแต่ได้พบกับเบอร์แทรม เคลลีย์ รัสเซลล์ โธมัสพบว่าตัวเองได้ทำอะไรหลายสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะทำมาก่อนในชีวิต และหละหลวมเกินกว่าที่เคยเป็นจนน่าแปลกใจ
เขายอมให้ผู้ชายรูปร่างบอบบางคนหนึ่งเดินมาส่งถึงบ้านพักเพื่อให้คนตัวโตอย่างเขาอุ่นใจที่จะเดินกลับบ้านใต้แสงจันทร์ที่ทำให้เขาไม่สบายใจ มิหนำซ้ำยังเปิดประตูรับอีกฝ่ายให้เข้าไปข้างใน นั่งกินอาหารเย็นด้วยกัน หลังจากซุปมันฝรั่งกับขนมปังอุ่น ๆ และเนื้ออบกับผักย่างหายเข้าไปในท้องเรียบร้อยแล้ว เขาก็ยืนมองผู้ชายคนนั้นจุดไฟในเตาผิงให้
เปลวไฟในเตาผิงเต้นระริก สะเก็ดไฟเล็ก ๆ ปะทุขึ้นจากฟืนที่เผาไหม้เหมือนผงนางฟ้าที่ถูกปีเตอร์ แพนเคาะจากตัวทิงเคอร์เบลล์ กลิ่นหอมของไม้ฟืนที่ลอยกระจายไปทั่วห้องนั่งเล่นทำให้บรรยากาศของบ้านอบอุ่นกว่าที่เคย และอบอวลไปด้วยบรรยากาศของฤดูใบไม้ร่วงในแบบที่เขาเกือบจะลืมไปหมดแล้ว
ถ้าเบอร์แทรมเป็นฆาตกรโรคจิตที่ทำดีกับเขาเป็นการล่อลวงให้ตายใจและจัดการฆ่าเขาให้ตายคาบ้านอย่างฆาตกรที่ส่งเขาและคู่หูเข้าโรงพยาบาลไปก่อนหน้านี้ เขาก็คงจะไม่โทษอะไร นอกจากตัวเองที่ยอมไว้เนื้อเชื่อใจคนคนนี้อย่างไม่มีข้อแม้ ทั้งที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์ที่ทำให้แทบจะสิ้นความไว้ใจในมนุษย์คนอื่นไปแล้วก็ตาม
รสชาติหอมหวานและอุ่นซ่านในใจที่เกิดขึ้นเมื่อได้วางใจในตัวใครสักคนขับไล่ความเหน็บหนาวและขมขื่นของความหวาดระแวงและมองโลกในแง่ร้ายที่เคยมีออกไปเหมือนรังสีความร้อนจากเปลวไฟในเตาผิงที่แผ่ไล่ความเย็นในห้องนั่งเล่นออกไปทีละน้อย อย่างไรก็ตาม มันเป็นรสชาติที่ทำให้รู้สึกดีและกังวลไปในเวลาเดียวกัน โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงว่า สักวันหนึ่ง เขาจะต้องกลับไปสู่ความเยือกเย็นและโดดเดี่ยวเหมือนเดิมอีก หลังจากช่วงเวลานี้ผ่านพ้นไป
“โชคดีที่คนที่พักอยู่ก่อนหน้านี้ทิ้งพวกไม้เชอรี่สำหรับรมควันอาหารเอาไว้ ผมเลยเอามาใส่ในเตาผิง กลิ่นอับในบ้านจะได้หายไป ไอร้อนจากไฟก็จะช่วยให้เฟอร์นิเจอร์กับพรมชื้นน้อยลงหน่อย” เบอร์แทรมกล่าวหลังจากแขวนไม้เขี่ยฟืนไว้กับตะปูที่ข้างเตาผิง และเช็ดฝุ่นไม้ในมือเข้ากับกางเกงยีนของตัวเอง
“ขอบคุณมาก” รัสเซลล์บอก มีหลายอย่างที่เขาคิด แต่ไม่รู้จะพูดออกมาอย่างไร และทุกคำที่มีอยู่ในใจก็หลอมรวมกันกลายเป็นคำเพียงคำเดียว “ขอบคุณ...”
“ด้วยความยินดี” เพื่อนบ้านของเขายิ้มให้ รอยยิ้มนั้นแจ่มใสเหมือนเด็กที่ได้รับคำขอบคุณจากคนที่ตัวเองทำดีด้วย “หวังว่าคุณจะไม่รำคาญหรือมองว่าผมเจ้ากี้เจ้าการกับคุณมากเกินไป ทั้งที่ผมเป็นใครก็ไม่รู้”
“ไม่หรอก คุณใจดีกับผมมากจนผมคิดว่าตัวเองไม่ควรได้รับสิ่งเหล่านี้”
เบอร์แทรมส่ายหน้า “ผมจะดีใจมาก ถ้าคุณรับเอาไว้ เพราะนานมากแล้วเหมือนกันที่ผมไม่มีเพื่อนให้คุยด้วย”
ทั้งที่อัธยาศัยดีและน่ารักขนาดนี้น่ะหรือ... รัสเซลล์เกือบกัดลิ้นตัวเอง เมื่อนึกได้ว่าไม่ควรพูดอะไรแบบนี้ออกไป
คำเรียกนั้นทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อรู้ตัวว่ากำลังเผลอมองอีกฝ่ายนานเกินไป
“บ้านนี้ค่อนข้างอับพอสมควร คุณคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม ถ้าผมจะทำให้พวกกลิ่นอับหายไปบ้าง แต่มันอาจจะทำให้คุณรำคาญนิดหน่อย”
“ไม่เลย” รัสเซลล์ว่า “แต่วันนี้ คุณทำอะไรให้ผมหลายอย่างมากแล้วนะ”
“ผมจะทำให้แค่อีกอย่างเดียว” อีกฝ่ายบอก “ผมรู้ว่าดึกแล้ว ผมจะไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของคุณนานนักหรอก”
น้ำเสียงกับความกระตือรือร้นจะช่วยเหลือของเบอร์แทรมทำให้เขาใจอ่อน
“คุณไม่ได้รบกวนอะไรเลย ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะหลับได้อีกหรือเปล่า หลังจากหลับไปตอนเย็นนานขนาดนั้น”
“การเปลี่ยนที่นอนจากบนห้อง มาหลับหน้าเตาผิงอุ่น ๆ อาจจะช่วยให้คุณหลับดีขึ้นก็ได้นะ” เพื่อนบ้านของเขาแนะ “คุณขึ้นไปขนเอาหมอนกับผ้าห่มลงมาสิ ระหว่างที่ผมจุดควันไล่กลิ่นอับข้างล่างให้”
“โอเค” รัสเซลล์รับและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ซึ่งเบอร์แทรมคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่รู้ตัว
------------------------------
เมื่อนายตำรวจจากลอนดอนก้าวขึ้นบันไดไปแล้ว เจ้าของร้านหนังสือเก่าก็เปิดกระเป๋าเป้ที่สะพายติดตัวมาด้วยและหยิบเอาใบเสจแห้งที่มัดเป็นช่อออกมา
ไม่ใช่ความเชื่อและพิธีกรรมของชาวยุโรปเสียทีเดียว แต่นำมาใช้ก็ไม่ได้เสียหายอะไร อย่างน้อยที่สุด มันก็ได้ผล
เขาเดินไปหยิบจานเซรามิกส์ในตู้ในห้องครัวออกมาใบหนึ่ง จ่อช่อเสจแห้งที่มัดเป็นแท่งเข้ากับเปลวไฟในเตาผิง รอจนมันติดไฟชั่วครู่ ก่อนจะสลัดให้เหลือแต่ควัน แล้ววางลงบนจานเพื่อไม่ให้เศษเถ้าจากช่อเสจร่วงหล่นลงบนพื้น
เบอร์แทรมเดินไปตามห้องต่าง ๆ ที่ชั้นล่าง ดวงตาสีฟ้าที่ดูเป็นมิตรและขี้เล่นแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาที่จริงจังและระแวดระวัง ริมฝีปากของเขาขยับแผ่วเบาเป็นภาษาที่คนทั่วไปไม่สามารถเข้าใจได้ มีเพียง ‘พวกเดียวกัน’ และ ‘บางสิ่ง’ ที่อยู่นอกเหนือจากความรับรู้ของมนุษย์เท่านั้นที่สามารถรับรู้ได้
ควันจากเสจ ซีดาร์ และมักเวิร์ธสามารถขับไล่พลังงานทางลบและความชั่วร้ายต่าง ๆ ที่อาจหลงเหลืออยู่ในบ้านหรือสถานที่นั้นออกไปได้ ทุกที่ที่ควันผ่านจะได้รับการชำระล้างและคนที่อาศัยอยู่ในสถานที่แห่งนั้นก็จะได้รับการปกป้อง กลิ่นหอมของพืชสมุนไพรที่ถูกเผาไหม้ช่วยให้สถานที่นั้นน่าอยู่มากขึ้น การที่เขาบอกรัสเซลล์ไปว่าควันที่เขาจุดจะช่วยไล่กลิ่นอับออกไปก็ไม่ใช่เรื่องไม่จริงเสียทีเดียว
ตอนนี้ ไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงอีกแล้วสำหรับชั้นล่างของบ้าน
เขาเดินไปยังบันได และสวนทางกับผู้อาศัยที่หอบหมอนกับผ้าห่มชุดใหญ่ลงมาจากห้องนอนข้างบน
ท่าทางของรัสเซลล์ดูแปลกใจและสนใจกับสิ่งที่เขาทำอยู่ แต่ไม่ได้ถามอะไร ท่าทางของชายหนุ่มดูค่อนข้างพึงพอใจกับกลิ่นที่ได้สัมผัส และสายตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความขอบคุณ
“ผมขอขึ้นไปดูข้างบนหน่อยนะ”
“ตามสบาย เบอร์แทรม” รัสเซลล์เอ่ย “ขอบคุณมาก”
“คุณเตรียมนอนพักเถอะ ผมใช้เวลาอีกไม่นานหรอก”
คราวนี้ เขาได้รับรอยยิ้มจากอีกฝ่ายแทนคำตอบรับ
ท่าทางของนายตำรวจตอนนี้แตกต่างจากครั้งแรกที่พบกันอย่างเห็นได้ชัด และเบอร์แทรมอยากเชื่อเหลือเกินว่า ตัวตนที่เขาเห็นในเวลานี้คือตัวตนที่แท้จริงใต้เปลือกนอกที่ดูเหมือนไม่อยากเป็นมิตรกับใครที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเอง
เขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการให้ใครมาปกป้อง แต่สำหรับบางเรื่อง ก็อาจเกินกำลังของเจ้าตัวมากเกินไป โดยเฉพาะเมื่ออีกฝ่ายไม่รู้ว่าตนเองกำลังเผชิญกับสิ่งใดอยู่
เจ้าของร้านหนังสือเก่าเปิดประตูของทุกห้องที่มีอยู่บนชั้นสองของบ้าน รมด้วยควันใบเสจและสำรวจภายในห้องอย่างละเอียด โดยเฉพาะห้องนอนที่ปิดม่านเอาไว้ให้พ้นเสียจากทิวทัศน์ภายนอกและแสงจากพระจันทร์ที่สาดส่องอยู่ภายนอก
ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยดี ไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วง
เขากลับลงมาด้านล่าง พบว่าอีกฝ่ายจัดการกับโซฟาเบดเรียบร้อยแล้วมีหมอนกับผ้าห่มปูพร้อมอยู่หน้าเตาผิง มีหนังสือนิยายวิทยาศาสตร์สำหรับอ่านเล่นอยู่ด้วยเล่มหนึ่ง
“ผมกลับก่อนนะ คุณจะได้พักผ่อน”
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ เบอร์แทรม” รัสเซลล์กล่าว ทำท่าจะออกไปส่งที่ประตูบ้าน แต่เขายืนยันว่าไม่ต้อง
เบอร์แทรมปิดประตูบ้าน รอฟังเสียงอีกฝ่ายว่าล็อกประตูเรียบร้อยแล้ว จึงเดินออกมา
ท่ามกลางสายลมฤดูใบไม้ร่วง เบอร์แทรมยัดมือทั้งสองข้างลงในกระเป๋าแจ็คเก็ต หันหลังกลับไปมองยังบ้านที่เพิ่งจากออกมาครู่หนึ่ง ก่อนหันไปหาเงาร่างหนึ่งที่เร้นกายอยู่ในความมืดของต้นไม้ที่เรียงรายอยู่ริมถนน
“อย่ายุ่งกับเขาอีก” เขาเอ่ย “เขาไม่ใช่คนที่นายควรจะเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยอีกต่อไปแล้ว”
เงานั้นขยับไหว ก่อนเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ คืบคลานตามพื้นมาจนถึงเท้าของเขา
“แกต่างหากที่ไม่ควรยุ่งเรื่องของเรา... พ่อมด"
To be continued >>> Day 5: Sweater
เพิ่งรู้เรื่องพกใบเสจกับเกลือ แต่ใบเสจนี่หอมจริงๆ นะคะ
ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ ที่มาอ่าน ดีใจที่ชอบด้วยค่ะ ^^
ทำเอาอยากรู้เลยค่ะว่าทำไมคุณตำรวจถึงโดนตามรังควาญ(?)
ยังคงเป็นพ่อมดที่น่ารักมากๆ ค่ะ ;-;
รอติดตามต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้ทั้งคุณปิยะรักษ์ รัสเซลล์ และเบอร์แทรม :)
เรื่องนี้ด้วย theme มันออกแนวแมจิคัลนิดๆ แต่ไม่ถนัดการเล่าเรื่องแบบแฟนตาซีเต็มตัวเลยออกมาแบบเรียบๆ แบบนี้เหมือนเดิม หวังว่าจะไม่น่าเบื่อเกินไปนะคะ
สำหรับบรรยากาศ สารภาพว่าเดือนตุลาเป็นเดือนที่ชอบมากที่สุดของปีเลยค่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน มันมีทั้งความอุ่นและความอิ่มและบรรยากาศของเวทมนตร์อบอวลมากๆ ก็ต้องยกความดีความชอบให้ theme ฟิคโทเบอร์ปีนี้ที่ส่งมากๆ ด้วย
ขอบคุณสำหรับกำลังใจด้วยค่า <3