“ทำไมเราถึงเลิกกันนะ” หญิงสาวถามเสียงเบา คำถามสั้นๆ ลอยเคว้งกลางอากาศท่ามกลางความมืดที่โอบกอดร่างพวกเขาสองคนที่นอนอยู่กลางสวนขนาดย่อมบนดาดฟ้าชั้นบนสุดของอพาร์ทเมนท์ริมแม่น้ำ มีขวดเบียร์เปล่าๆ จำนวนไม่น้อยถูกทิ้งไว้ข้างกาย “คุณบอกว่าผมไม่ใส่ใจน่ะ ซึ่งมันก็จริง ผมแสดงออกไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่” ชายหนุ่มก...

i love love you to the moon and backbut somehow that wasn't far enough แด่..'ความคิดถึงที่มันมีอยู่มากมาย' เธอมาพร้อมกับแสงแดดและหายไปดั่งสายลมขณะที่รอยยิ้มของเธอจางหายไปจากหน้าของเธอ ผมเองก็เช่นกันการที่ปล่อยให้คุณเดินจากไปต่อหน้าผม มันทำให้ผมใจแทบสลายผมรักคุณอย่างอันตรายมากกว่าควันที่ผมหายใจ...

ฉันออกมายืนหน้าสถานีรถไฟ Gare d’Avignon อีกครั้ง ในขณะที่ผู้คนมากมายต่างหลับใหลอยู่บนเตียงนอนอันอบอุ่น ฉันยืนอยู่บริเวณด้านนอกสถานีด้วยความตื่นเต้นผสมกับความหวาดหวั่นใจเล็กน้อย ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจอมอนิเตอร์แสดงเวลารถไฟที่จะเข้าเทียบท่าในช่วงเช้า ความหนาวเย็นยังคงไม่จากไปไหน ยังคงติดตามตัวฉัน...

(หนึ่ง) "นายมีเสื้อผ้าอยู่ชุดเดียวเหรอ" นั่นไม่ใช่คำทักทายที่เหมาะที่ควรเท่าไรนัก โดยเฉพาะกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันแค่ครั้งสองครั้ง ตามหลักการแล้วความสุภาพควรแปรผกผันกับระดับความสนิทสนม แต่ช่วยไม่ได้ที่เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์อยากทำตัวมีอารยะ สาเหตุหลักอาจเป็นเพราะความเคืองที่ตกค้างจากเมื่อสัปดาห์ก่อ...

(หนึ่ง) ตอนนั้นเป็นเวลาตีสอง เขากึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่หน้าบทกวีของดีแลน โทมัสและเรียงความร่างแรกที่เต็มไปด้วยประโยคกระท่อนกระแท่น วรรคทอง "Do not go gentle into that goodnight" ออกจะเป็นตลกร้ายอยู่สักหน่อย ในเมื่ออีกไม่กี่ชั่วโมง แสงแรกของวันใหม่ก็คงโผล่พ้นขอบหน้าต่างเข้ามาในห้องแคบ ๆ นี้โดยที่เขายังไ...

แสงแดดยามบ่ายสาดส่องทั่วทั้งบริเวณลานทำกิจกรรม Place du Réplublique กลางเมือง Arles บริเวณพื้นที่สี่เหลี่ยมเท่าขนาดสนามฟุตซอลมีอนุสาวรีย์แท่งปริซึมสีขาวเหมือนทำจากหินอ่อนตั้งอยู่ตรงกลางของพื้นที่ ผู้คนมากมายนั่งบนม้าหินรอบที่นั่งอนุสาวรีย์นั้นอย่างแน่นขนัด บ้างก็มานั่งตากแดดรับไออุ่นและสนทนากับ...

ถึงแม้ว่าเวลา ณ ที่แห่งนี้จะเคลื่อนผ่านไปอย่างเชื่องช้าหรือรวดเร็วขนาดไหน ลมหนาวก็สามารถแทรกซึมเข้าถึงทุกอณูรูขุมขนได้อย่างไม่เกรงอกเกรงใจกันเลย เพียงแค่แทรกตัวผ่านผู้คนมากมายในสถานีรถไฟ Gare d’Avignon Centre ออกมาถึงด้านหน้าสถานี ความอบอุ่นจากการเคลื่อนตัวแออัดฝูงชนที่คับคั่งก็อันตรธานหายไปแทบ...

ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผมมานั่งที่โขดหินริมชายฝั่งนี้เนิ่นนานเพียงใดแล้ว ตั้งแต่ท้องฟ้ายังเป็นสีฟ้าสดใส สดใสราวกับมันไม่ใช่สีฟ้าที่แท้จริง หรือว่าในช่วงจังหวะที่ท้องฟ้าเป็นสีส้มอมชมพูกระจายไปทั่วก่อนที่ดวงอาทิตย์จะลาลับขอบฟ้า หรือว่าหลังจากนั้น ท้องฟ้ามืดดำสนิท มีเพียงแหล่งกำเนิดแสงจากดวงจันทร์ที่...

ฉันรับรู้ถึงการมีอยู่ของตนเองอีกครั้ง ไม่กี่วินาทีหลังการรับรู้ สมองของฉันก็สั่งการให้ครุ่นคิดเกี่ยวกับสถานที่ที่ฉันดำรงอยู่ บนพื้นเตียงนุ่มนวลโอบอุ้มร่างกายอันเปลือยเปล่า ผ้านวมสีขาวผืนใหญ่ห่อหุ้มร่างกายอยู่ทางด้านบน ฉันดึงมันให้กระชับเข้ากับร่างกายมากขึ้นเพื่อปกป้องรังสีอำมหิตของความเย็นที่ไม...

ฉันลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว กระพริบตาถี่ๆบ่อยๆ ไม่รู้ว่าเพื่อปรับกับแสงสว่างจ้าที่ไม่คุ้นชินหรือว่าเพราะระคายเคืองจากคอนแทคเลนส์กันแน่ ร่างกายกระตุกเล็กน้อยแต่รุนแรงเหมือนทุกครั้งที่ฉันถูกพลังบางอย่างที่ไม่รู้มาจากไหนปลุกให้ตื่นจากพะวังแห่งช่วงไร้สติสัมปัชชัญญะ ร่างกายที่โผล่พ้นเสื้อผ้าถูกปกคลุมไป...

หลังจากเครื่องเทียบท่าสนามบินคันไซ ผ่านตม.เข้ามาอย่างง่ายดาย แต่ดันมามีปัญหาอยู่ที่ด่านศุลกากร เนื่องจากเราไปสองคนแต่แอร์ให้ใบกรอกมาใบเดียว ทั้งยังบอกให้ใช้ใบเดียวกัน พอมาถึงจริงๆ เราซึ่งตรวจผ่านแล้ว เดินออกมาด้านหน้าแล้ว พอคนที่มาด้วยมีปัญหาเลยจะเดินเพื่อเข้าไปอธิบาย ก็มีเสียงดังมาจากด้านข้างพร้อมถ...

Title: Never Seen Anything Quite Like You Fandom: Sing Street [Ferdia x Mark] Author's note: แต่งเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกค่ะ ขอบคุณที่หลงเข้ามา จริงๆ เคยอัพเรื่องนี้ไว้ใน wordpress แล้วครั้งหนึ่ง แต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้แต่งต่อสักที ครั้งนี้แวะเอามาอัพในเว็บนี้ด้วย จะพยายามหยิกตัวเองให้แต่งไปเรื่อยๆ จ...

หลังจากจบการศึกษา และกลายมาเป็นมนุษย์เงินเดือนอย่างเต็มขั้น หนึ่งสัปดาห์มีเจ็ดวัน ทำงานทั้งหมดหกวัน วันหยุดสะสมก็มี ลาพักร้อนครบปีก็ได้ วันหยุดเยอะเบอร์นั้นยังไม่ได้ไปไหนเพราะทำงานเกือบ 24 ชั่วโมงต่อวัน ถ้าสิงเสารีสอร์ทได้คงทำไปแล้ว จากประสบการณ์ชีวิตสมัยเรียนมหาลัยนี่ซ่าอยู่แถวเกาะแถวเขาในไทย พอมาท...

(1) เสียงเพลงของวงโคล์ดเพลย์ยังคงดังในหูฟังตอนที่คุณเดินเข้ามาถามผมในวิชาศิลปะว่าที่นั่งข้างๆ ผมว่างมั้ย ผมตื่นตระหนก ทำยางลบหลุดมือโดยไม่ได้ตั้งใจ รีบพยักหน้าแทนคำตอบเพราะผมไม่มีความกล้ามากพอที่จะส่งเสียงอะไรออกมาเห่ยเป็นบ้า ผมก่นด่าตัวเองในใจ ได้แต่แสร้งทำเป็นมองกระดาษปอนด์ที่มีรอยดินสอขีดเขี...