“ท่านลานุ ท่านลานุ”ภาคีเรียกลานุอยู่ที่หน้าประตูวัง “เราตัดสินใจแล้ว อย่าไม่ถามเราอีก”ลานุตอบอย่างบ่ายเบี่ยง “ท่านแน่ใจแล้วใช่หรือไม่ที่จะให้สอผ่านด่านแรกนี้ไปผมนึกว่าท่านจะกำจัดสอให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เสียอีก”ภาคีพูดกรีดใจของทั้งลานุ และดุสิตาที่เดินตามหลังลานุ “ถ้ามันตาย มึงก็ตายด้วยเข้าใ...

ดุสิตาที่ยังคงอยู่บนเวทีมองลงมาเบื้องล่างที่มีผู้สมัครยื่นอยู่อย่างหนาแน่นตามที่บททดสอบแรกที่กษัตริย์ลานุมอบให้ถ้าเบื้องล่างเองนั้น หลายคนก็คุยกันเกี่ยวกับบททดสอบที่งงๆนี่แต่ก็มีอีกคนที่มองกลับมามองเบื้องบน และก็มีอีก4คนที่กำลังมองคนที่มองเบื้องบนอยู่ตรงนั้น “ว่าแต่ทำไมว่ะ ด่านแรก ท่านลานุบอกมาให้ยื...

“พี่สอค่ะ” กล้วยไม้เรียกสอที่กำลังแต่งตัวเพื่อเตรียมพร้อมไปยังการสอบไตรมรนะ “ว่าไงไม้” กล้วยไม้เดินเข้ามาใกล้ๆสอเอามือทั้ง2ข้างมาปัดฝุ่นที่อยู่บนเสื้อของสอ “ไหนบอกว่าเก็บเสื้ออย่างดีไงอุตส่าห์ซัก รีดอย่างดี ทำไมมีฝุ่นมาเกาะได้ค่ะ”สอก็ปล่อยให้กล้วยไม้จัดระเบียบเสื้ออยู่อย่างนั้น “พี่ขอโทษค่ะไม้” สอตอ...

ดุสิตาที่ได้รับสัญญาณการเรียกของลานุโดยการปาก้อนหินจากข้างล่างขึ้นมาที่หน้าตาหยุดอยู่ที่ริมหน้าตามองลงมาด้านล่างที่มีลานุแต่งตัวเป็นตัวตลกอยู่ข้างล่าง “วันนี้นุมีเรื่องจะมาเล่า” “ถ้าตาอยากฟัง ตาอยู่ที่เดิมนะ อย่าขยับไปไหน” ดุสิตาก็ไม่ขยับไปไหน อยู่ที่ริมประตูนั้นแหละ “เพราะว่านุจะเก็บหนอนนั้นไว้ให้ต...

“เป็นอย่างนั้นหรอ?” ภาคีถามนม “ถ้าแผนของพวกเราสำเร็จแหละก็ ท่านก็จะอยู่ในที่ที่ควรอยู่”ภาคีตอบ “ท่านเจ้ากรมทหารทั้งหมดนี่ต้องขอบคุณท่านมากๆ” ภาคีกล่าวชมเชยเจ้ากรมทหาร...

ทั้ง5คน สอ ดุสิตา กล้วยไม้ หิน และนม นั่งลงบนพื้นว่างๆบริเวณหน้าบ้านของหินและกล้วยไม้พร้อมกับจุดตะไคร้ไล่ยุงคอยป้องกันยุงที่จะมากัดพวกเขาอาหารมื้อเย็นวันนี้เป็นมื้ออาหารที่เตรียมโดย ดุสิตา และกล้วยไม้นมนั้นเป็นเพียงแค่ตัวช่วยและเอาแนวความคิดบางอย่างกลับเป็นทำอาหารที่วังบ้างส่วนผู้ชายทั้ง 2 สอและหินน...

“ตา สอไม่ทำอะไรเลยนะ”ดุสิตาส่งสายตาคาดโทษต่อเนื่องหลังจากที่ป้าขายหนอนแซวสอว่าเสน่ห์แรงเหลือล้นขณะที่ทั้ง2เดินอยู่ที่ตลาดนั้นสายตาของสาวๆรุ่นเดียวกันกับทั้ง2มองมาที่สอตลอดทางแม้ว่าทั้งคู่จะเดินคู่กันก็ตาม แต่สายตาของผู้หญิงพวกนั้นก็ไม่ได้รู้สึกว่าดุสิตานั้นมีสอเป็นเจ้าของของหัวใจ มันเหมือนเพื่อนทะเล...

“เราสามารถบอกว่าไม่ได้หรือไม่?”ลานุลองเชิงสอในการต่อรองเพื่อที่ให้ดุสิตาออกจากวัง1วันกับสอ “ตาไปได้ใช่มั้ย?” ดุสิตาถามกลับลานุ “ด้วยชีวิต” สอรับปาก...

“ดาบที่พวกมึงตีไปถึงไหนแล้ว”เจ้ากรมทหารมาตามจู๋ของท่านชาย ไม่สิ ดาบของท่านชาย “ท่านหมายถึงดาบอะไรคับพวกผมมีดาบหลายดาบที่ต้องตีเหมือนกัน” หินตอบแบบจงใจกวนอารมณ์เล็กน้อย “ดาบเล่มนั้น พี่สอกำลังเอาไปให้ท่านลานุที่วังแล้วคับ” พลทหารคนหนึ่งกล่าวขึ้น “มีอะไรที่เราควรรู้จากท่านก่อนมั้ยคับ?”คำถามล่อเสือเข้า...

“ไอ้สอออออออออ”หินตะโกนเรียกดังลั่นสนามหญ้า “ไปถึงเวลากินข้าว ใครออกหลังจากกุ มึงไม่ต้องกิน”ครูฝึกบ่งบอกสัญญาณถึงเวลาพักกลางวัน ทุกคนรีบวิ่งออกจากสนามหญ้าไปสู่โรงอาหารสถานทีที่ไม่คอยหน้าจดจำสักเท่าไหร่ “ก็ตั้งแต่วันนั้นมึงก็แปลกๆไปนะพี่สอทุกคนเป็นห่วงพี่นะ มีอะไรบอกพวกผมได้” ทหารรุ่นน้องทำตัวเหมือน...

“ตรงหน้า วันทยหัตถ์”คำสั่งของสอดังขึ้น “เจอตัวจนได้นะ” ลานุกล่าวทักทายสอ “ที่เรามาหาพวกเจ้ามีอยู่2เรื่อง”ลานุเริ่มกล่าวถึงจุดประสงค์ของการมาที่กรมทหาร หินก็ยังคงสั่นไม่เลิก “ท่าน ท่านมาที่นี้ทำไมเพค่ะ”สอถามลานุตรงๆ “พอได้แล้วเจ้าสอ”เจ้ากรมทหารรีบพูดตัดบท “มึงจงรับราชโอการของเจ้าชายลานุแล้วรีบตีดาบโด...

“ตานี่มันความว่าอะไร พูดให้เราเข้าใจเดียวนี้” “เราไม่สน ตาอธิบายเราเดียวนี้” “ท่านลานุหมายถึงอะไรค่ะ?มีใครเรียกตาหรอค่ะ?” น้ำเสียงที่ตอบกลับลานุนั้นมีแค่เสียง แต่สายตาของดุสิตามองตาสอจูงมือคนแก่ออกไป “ตาไม่ได้บอกว่าตาไม่ได้ยินเพค่ะคนที่เรียกตาด้วยชื่อนั้น ตาคงต้องสนิทมากๆ เหมือนกันท่านชาย แต่ที่นี้ม...

คืนนั้นผมหยิบเสื้อตัวโปรดของผมที่เคยใส่คู่กับเธอออกจากตู้ มองมันอย่างเย้ยหยันราวกับมันไม่มีค่าใด ๆ หยิบขวดน้ำมันสาดใส่มันอย่างบ้าคลั่งจนชุ่มโชก ควักไฟแช็กสีแดงสดออกจากกระเป๋ากางเกง จุดมันให้มอดไหม้แผดเผาเสื้อลายขาวสลับดำตัวนั้นให้มลายหายไปเป็นเถ้าในอากาศ แสงไฟสีแดงลุกโชนขึ้นต่อหน้าผมราวกับกำลังกลืนก...