“ตรงหน้า วันทยหัตถ์”คำสั่งของสอดังขึ้น

“เจอตัวจนได้นะ” ลานุกล่าวทักทายสอ

“เป็นพระกรุณาที่ท่านมาให้กำลังใจ”สอพูดออกมาด้วยคำหนักแน่นทั้งๆที่รู้แล้วช้างตกมันที่สอกับหินพูดคุยล้อเลียนตลอดทางก่อนมาที่โรงอาหารนั้นคือเจ้าชายลานุกษัตริย์ผู้ที่จะครองเมืองกาลบุรีในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า ดูเหมือนไม่กลัวเลยสักนิ

“ทำตัวตามสบายก็ได้ทุกคนโดยเฉพาะคนนั้นอ่า” ลานุสังเกตความผิดปกติของทหารนายหนึ่งลานุชี้นิ้วไปทางทหารคนนั้น

“หินเพค่ะ พลทหารหิน” สอแนะนำหินเพื่อนรุ่นพี่ให้ลานุ หินก็ยังคงรับความจริงนั้นไม่ได้

“ที่เรามาหาพวกเจ้ามีอยู่2เรื่อง”ลานุเริ่มกล่าวถึงจุดประสงค์ของการมาที่กรมทหาร หินก็ยังคงสั่นไม่เลิก

“เรื่องแรกคือ เราอยากให้พวกเจ้าตีดาบให้เจ้านี้ให้หน่อย”

“เจ้าไหนเพค่ะ?”คำถามที่ทุกครั้งลานุพูดขึ้นมาถูกถามอีกครั้งโดยสอ

“ทำไมทุกครั้งต้องถามตลอดห่ะ เจ้านี้”ลานุชูตุ๊กตาขึ้นมา

“ให้กับไอ้เจ้านี้หรอเพค่ะ”สอถามขึ้นมาอย่างตกใจและสงสัย

“ใช่ เอาแบบที่ถือแล้วหล่อๆเลยนะ”

“ท่าน ท่านมาที่นี้ทำไมเพค่ะ”สอถามลานุตรงๆ

“พอได้แล้วเจ้าสอ”เจ้ากรมทหารรีบพูดตัดบท

“มึงจงรับราชโอการของเจ้าชายลานุแล้วรีบตีดาบโดยเร็ว เข้าใจมั้ย?” เจ้ากรมทหารสั่งสอ

“แต่ว่า...” สอต่อรอง

“มึงไม่ต้องมาต่อรองรีบรับราชโอการเดี๋ยวนี้” ลานุยิ้มมุมปากพร้อมกับมองไปที่ดุสิตาขณะที่เจ้ากรมทหารใช้อำนาจและตำแหน่งกดดันสอ

“รับราชโอการ ท่านลานุ รีบว่าเรื่องต่อไปเพค่ะ”สอเริ่มใช้อารมณ์ในการพูด

“เรื่องที่2คือเรื่องผู้หญิงคนนี้”ลานุเริ่มที่จะพูดเรื่องนี้ เดินเข้าไปใกล้ๆสอ ราวกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างลานุกับสอ

“ข้าอยากบอกพวกเจ้าทุกคนว่า ดุสิตาผู้หญิงคนนี้ เป็นเพื่อนที่สนิทมากของข้า รู้ไว้ด้วยนะ” ท่านลานุกล่าว

“ดุสิตา เป็นของฉัน” ลานุจบคำพูดนี้ด้วยการกระซิบบอกสอสอได้เพียงแต่กำหมัดแน่น สอทำอะไรไม่ได้เลย ณ ตอนนี้ หินก็ยังคงสั่นต่อเนื่อง

“ดูเหมือนคำพูดของเราคงทำให้พวกนายทุกคนเข้าใจเรา” ลานุปิดท้าย

“เข้าใจเพค่ะ” พลทหารทุกคนประโยคบอกเล่าของลานุเพราะทุกคนก็ไม่ได้มีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ทุกคนรู้ว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องระหว่างท่านลานุกับสอ 2 คนเท่านั้น

“เข้าใจใช่มั้ย สอ” ลานุมาถามย้ำกับสอเพราะสอเป็นเพียงพลทหารคนเดียวที่ไม่ตอบ

“พอได้แล้วนุ” ดุสิตาเริ่มออกมาห้าม

“ทุกคนเข้าใจแล้ว ตาอยู่ตรงนี้ตาเห็นอยู่ว่าทุกคนตอบนะ”

“เข้าใจแหละตานั้นเราฝากเรื่องดาบด้วยนะ ถ้าทำเสร็จแล้วเอาดาบมาให้เราที่วังนะ” ลานุย้ำอีกครั้ง

“ไปเถอะท่านลานุ” นมกล่าว

“ไปตา กลับวังกัน” ลานุบอกดุสิตาพร้อมกับจูงมือดุสิตาต่อหน้าสอออกไปจากกรมทหาร

“ตั้งหน้า วันทยหัตถ์” คำสั่งที่ผิดนั้นดังขึ้นแต่ครั้งนี้ไม่ใช่คำสั่งของสอ แต่เป็นคำสั่งมาจากหินเพราะสออยู่ในสภาพที่ไม่สามารถทำอะไรแล้ว สอรู้สึกเหมือนเป็นผู้แพ้ทั้งฐานะที่สู้กันไม่ได้แม้แต่น้อย ลานุเป็นกษัตริย์องค์ต่อไปส่วนสอเป็นเพียงแค่พลทหารที่ต้อยต่ำ

พฤติกรรมทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งด้านหน้าของกรมทหารและในโรงอาหารเจ้ากรมทหารสังเกตพฤติกรรมของทั้งเจ้าชายลุและสอ

“ช่างน่าขำยิ่งหนักท่าน” เจ้ากรมทหารอธิบายให้ภาคีขุนนางผู้ที่ปฏิบัติราชการแทนลานุ

“เหลือเวลาอีกไม่กี่ปีแล้วก่อนที่เจ้าชายลานุจะกลับมาขึ้นครองราชย์” ภาคีเริ่มคิดถึงอนาคตอันใกล้

“ท่านมีแผน” เจ้ากรมทหารสงสัย

“แน่นอนท่าน ท่านได้ประโยชน์แน่นอนตอบแทนในสิ่งที่ท่านให้มา ครั้งนี้รับรองไม่ผิดหวังแน่นอน อ้าวกินๆๆ”ภาคีชวนเจ้ากรมทหารกินอาหารมื้อค่ำในที่พักของภาคี

“มึงรู้แล้วว่าชายที่มึงเจอหน้ากรมนั้นคือท่านชายลานุแล้วมึงจะเอาไงต่อ” หินถามสออย่างตรงๆหลังจากฝึกซ้อมในช่วงเย็นเสร็จ

“กุก็จนปัญญาเหมือนกัน กุแค่คนธรรมดาท่านเป็นถึงเจ้าชาย กุจะทำอะไรได้ว่ะ” สอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอ

“กุก็ว่ามึงควรทำแบบนั้นแหละจากกิริยาของท่าน ท่านน่าจะจำมึงได้ แม้ว่าจะเป็นเวลาสั้นๆที่มึงพูดถึงชื่อตาเหตุการณ์ที่โรงหารอีก ท่านคงจะหวงตาอย่างอะไรกะอะไร มึงตัดใจเถอะ” สอฟังแล้วก็หหงุดหงิด

“กุ จะ ไม่ ตัด ใจ จาก ตา”

“มึงบ้าหรอว่ะท่านลานุคือกษัตริย์ของเราในอีกไม่กี่ปีข้างหน้านะเว้ย เดี๋ยวมึงก็โดน..”หินเตือนสอด้วยความเป็นห่วง

“กุจะโดนไร มึงบอกกุสิ”

“มึงตัดใจเถอะ ผู้หญิงๆสวยๆมีอีกตั้งหลายคนไอ้ไม้น้องสาวกุก็สวยนะเว้ย ทำอาหารก็อร่อย งานบ้านก็ไม่มีที่ตินี่กุเห็นมึงเป็นเพื่อนเลยนะเนี่ย” หินพยายามดึงสอมาทางน้องสาว กล้วยไม้

“กุมีตาแค่คนเดียว กุจะมีตาแค่คนเดียว”สอยังคงยืนยันคำเดิม

“สอ สอ สออยู่ไหน”เสียงเรียกของใครดังขึ้นอยู่บริเวณหน้ากรมทหาร ที่เกิดเหตุ

“ตา” สอและหินตอบรับเสียงร้องพร้อมกัน

“สอ.. สวัสดีหิน”

“กุควรอยู่ตรงนี้มั้ย?” หินถามทั้ง2เพราะดูทรงแล้วทั้ง2มีเรื่องที่ต้องเคลียกัน น่าจะยาวเรื่องนี้

“เดี๋ยวกุไปหามึงที่บ้านไอ้หิน” หลังจากที่หินได้คำตอบแล้วหินที่ออกจากวงสนทนาโดยภาวนาให้สอใจเย็นกับดุสิตา ซึ่งมันน่าจะเป็นอย่างงั้น

“สอ วันนี้สอซ้อมเป็นไงบ้าง ซ้อมเหนื่อยมั้ย?”ดุสิตาถามพร้อมกับเซ็ดหน้าของสอด้วยผ้าเช็ดหน้า

“เหนื่อย ทั้งกายทั้งใจ”ไอ้สอนี่ก็ประชดเล็กน้อย

“อยากจะคุยตรงนี้หรือจะไปคุยที่ร้านของตา”

“ที่ร้านของตาก็ได้ สอหิวข้าว”

“ปะ เดี๋ยวไปกินข้าวกินน้ำที่ร้าน”ทั้ง2เดินออกจากบริเวณหน้ากรมทหาร

ร้านของดุสิตาก็คือบริเวณหน้าบ้านของดุสิตาและพ่อโดยใช้พื้นที่เล็กน้อยเป็นร้านอาหารและมีน้ำเมาบ้างเล็กน้อยมีประมาณได้3-4โต๊ะ ร้านเล็กๆง่ายๆเพราะเงินส่วนมากก็มาจากทางวัง

“พ่อ หวัดดีคับ” สอกล่าวสวัสดีพ่อของดุสิตา

“อ้าวไอ้สอ มึงมาได้ไงเนี่ยลูกกุไปพามาไง” พ่อของดุสิตาก่อนที่เธอจะเดินตามมาทีหลัง

“ลูกกุเนี่ยเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย555 อ้าวอยากกินอะไร เดี๋ยวทำให้กิน”

“เอาเหมือนเดิมเลยพ่อและก็เอาน้ำมาให้สอด้วยนะ” ดุสิตาบอกพ่อแทนสอผู้ที่หน้าตาบ่งบอกว่าอยากจะระบายทุกอย่างออกมาจากอกอันที่แสร้งว่าหนักแน่นนี้

“กินก่อนนะสอ พักให้หายเหนื่อยก่อน”ดุสิตาบอกสอก่อนที่จะลุกไปจากโต๊ะนั้นแต่มือของสอดึงเธอไว้ไม่ให้ไปไหน

“อย่าพึ่งไปไหน”สอบอกดุสิตาด้วยน้ำเสียงที่หมดแรง มือของสอและดุสิตาจับกันอย่างแน่นแต่ไม่ได้แน่นจนทำให้ดุสิตาโอดร้องว่าเจ็บ แต่มันเป็นความรู้สึกแน่นที่บ่งบอกว่าคิดถึงมาก มาก มากจริงๆ

“สอไม่รู้ว่าสอควรทำอย่างไง”สอเริ่มที่จะอธิบายความรู้สึกตัวเอง

“ตอนแรกสอไม่รู้สอไม่รู้ว่าตาเป็นเพื่อนที่สนิทของท่านลานุ”

“สอเลยไม่รู้ว่าสอควรทำตัวอย่างไงสอควรออกมาเจอตาบ่อยเหมือนเดิมมั้ย สอควรออกมาหาตาทุกเที่ยงเหมือนเดิมมั้ย เพราะสอไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ที่เจ้าชายลานุจะออกมาโดยเฉพาะที่กรม ท่านรู่แล้วว่าสออยู่ที่นั้นท่านรู้แล้วว่าสอเป็นทหารฝึกอยู่ที่นั้นวันนั้นโชคดีแค่ไหนแล้วที่เอาตัวรอดมาจากเหตุการณ์นั้นได้ สอไม่รู้จริงๆ”สอเริ่มที่จะร้องไห้ออกมาเล็กน้อยตามคำพูด

“แต่ความรู้สึกของตายังเหมือนเดิมนะ”ดุสิตาเป็นฝ่ายเริ่มพูดบ้าง

“ตารู้สึกเหมือนกันกับสอเลยตาไม่รู้เลยว่าท่านนุจะออกมาเมื่อไหร่ตาจะไปหาสออีกครั้งได้เมื่อไหร่โดยไม่มีท่านนุมาจับผิด”

“ตาบอกสอได้เลยนะไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตา ใจของตาจะนึกถึงสอ เสมอและตลอดเวลา”

“สอจะต้องเป็นทหารที่จงรักภัคดีกับท่านลานุนะเป็นทหารที่คอบปกป้องแผ่นดินนี้”

“ช่วงนี่มันอาจจะลำบากระหว่างเรา2คนหลังจากนี้แต่ไม่ใช่ว่าเราจะเจอกันไม่ได้ สอยังเจอตาได้อยู่ ตาก็ยังเจอสอได้อยู่แม้ว่าตาจะย้ายเข้าไปอยู่ในวัง” ดุสิตาเอยความลับออกมาจนได้

“อะไรนะตา ตาจะย้ายไปอยู่ในวังชองท่านลานุหรอ”สอตกใจอย่างมากเมื่อได้ยินประโยคนั้นออกมาจากปากของดุสิตา

“ยังไงตาก็ต้องบอกสอนั้นคือเหตุผลว่าทำไมตาไปหาสอวันนี้ที่กรม”

“เพราะว่าตารักสอมากไงตาถึงจะมาบอกว่าตาอยู่ทีไหน สอจะได้มาหาตาได้” แก้มของสอเริ่มแดงแดงพอๆกับแก้มที่มันน่าหยิกของดุสิตา

“สอฟังตานะ อีก2ปีข้างหน้าจะมีการสอบทหารเพื่อที่จะเข้าไปเป็นทหารขุนนางชั้นในวัง สอต้องฝึกซ้อมให้เยอะและสอบให้ได้นะสอทำให้ตาได้มั้ย?” ดุสิตาขอร้อง

“ตาคงอยู่ลำบากอีก2ปีข้างหน้าแต่ตาทนได้ ตาทนลำบาก2ปี แต่ได้แค่2ปีเท่านั้นนะ หลังจากนั้นตาคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่ได้เห็นสอสอสัญญากับตานะว่าจะสอบให้ได้ สัญญานะ”จานอาหารและเครื่องดื่มที่พ่อของดุสิตาทำให้มาวางอยู่ที่โต๊ะพ่อของดุสิตาเข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างดีและนี้คือการตัดสินใจที่ดีที่สุด

หลังจากฟังความจริงทั้งหมดจากปากดุสิตาแน่นอนสอไมได้เตรียมพร้อมมาก่อน ถึงเตรียมพร้อมก็ไม่ใช่เรื่องนี้ เพราะเรื่องนี้หมายความว่าสอจะไม่ได้เจอดุสิตาเลย2ปีแย่ไปกว่านั้นดุสิตายังต้องไปอยู่กับเจ้าชายลานุ คู่แข่งหัวใจหมายเลข1ของสอและการที่จะไปสอบนั้นเป็นเพียงทางเดียวที่ทำจะให้สอเจอกับดุสิตาอีกครั้งแต่นั้นก็เป็นเวลาอีกตั้ง2ปีแม้ดุสิตาสัญญาก็ตามเถอะว่าความรู้สึกต่อสอจะยังคงเหมือนเดิม

สอจึงสลัดมือที่จับดุสิตากันมาตลอดการสนทนานั้น

มือทั้ง2นั้นมาประกอบกันอยู่ที่แก้มที่น่าหยิกของดุสิตาเช็ดคราบน้ำตาของดุสิตา