“เราสามารถบอกว่าไม่ได้หรือไม่?”ลานุลองเชิงสอในการต่อรองเพื่อที่ให้ดุสิตาออกจากวัง1วันกับสอ

“นั้นคือการตัดสินใจของท่านว่าแต่คำถามของท่านคืออะไร?” สอถ่วงคำถามของลานุ

“ชั่งมันเถอะคำถามของเราไม่ได้มีความหมายอะไรขนาดนั้น” คำถามที่ลานุยังคงอยู่แต่ภายในจิตใจของลานุ

“ตา ตาอยากไปมั้ย?” ลานุถามดุสิตาดวงใจของเขา

“ตาอยากไปกับสอมั้ย?”ลานุถามดุสิตาอีกครั้ง ดุสิตาที่เงียบตลอดการสนทนาที่ผ่านมา ไม่ยอมพูดอะไรได้แต่น้ำตาคลอนั้นถูกถามในคำถามที่ง่ายที่สุดเท่าที่เธอเคยถูกถาม

“ตาไปได้ใช่มั้ย?” ดุสิตาถามกลับลานุ

“ตาไปกับสอจริงๆได้ใช่มั้ย” ดุสิตาถามย้ำอีกครั้งสายตาที่อ้อนวอนนั้น รอยที่น้ำตาที่ไหลลงบนแก้มที่น่าหยิกนั้นสัมผัสจากมือของดุสิตาที่มีต่อลานุมันเหมือนเป็นการอ้อนวอนที่ลานุไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนมันเป็นความรู้สึกที่ไม่ดีเอาเสียเรื่อง

“ถ้าตาไปแล้วตามีความสุขนุคงขว้างตาไม่ได้หรอกจริงมั้ย”รอยยิ้มที่ไม่ได้บ่งบอกถึงความสุขของลานุเลยได้แสดงออกไปพร้อมกับคำพูดนั้น

“นั้น สอ นายมารับตาได้วันพรุ่งนี้ตอนเช้า ตกลงตามนี้นะ” ลานุให้กำหนดการ

“ไม่ว่าอย่างไง ตาจะต้องปลอดภัยถ้าตาเป็นอะไรขึ้นมา นายต้องรับผิดชอบ เข้าใจมั้ย?” ลานุเน้นย้ำ

“ด้วยชีวิต” สอรับปาก

“งั้นเราขอตัว” ลานุขอตัวออกจากห้องโดยปล่อยให้สอ ดุสิตา และนมอยู่กันให้ห้อง

“สอ”คำพูดที่มาพร้อมกับการสวมกอดที่มาจากดุสิตานั้นบ่งบอกได้ถึงความคิดถึงอย่างมากมายของดุสิตาที่มีต่อสอนมที่อยู่ในห้องนั้นสัมผัสได้อย่างชัดเจน ลานุก็เช่นกัน ถึงแม้สายตาอยากจะหันไปมองแต่ความรู้สึกที่เขาสัมผัสได้นั้นทำให้เขาไม่กล้าที่หันกลับไป ที่จะพบกับความจริงทำได้แค่เป็นผู้แพ้ที่ต้องเดินออกไป

“ท่านลานุค่ะ นมเองนะค่ะขออนุญาตเข้าไปนะเพค่ะ” นมเปิดประตูห้องนอนของลานุ ลานุนอนอยู่บนเตียงอย่างที่เรียกว่าคนเป็นที่ตาย ไร้ความรู้สึก ไร้การตอบสนอง มีเพียงแค่ลมหายใจที่บ่งบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่

“วันพรุ่งนี้เดี๋ยวนมไปกับท่านตาด้วยท่านจะได้มั่นใจได้อีกว่าท่านตาจะปลอดภัย” นมพยายามปลอบ

“นม ขออนุญาตพูดตรงๆนะค่ะท่าน”

“นม รู้มานานแล้วว่าท่านลานุมีใจให้กับท่านตา”

“ทุกคนในวังก็รู้ดี พลทหารสอก็เช่นกัน”

“ความรู้สึกที่ท่านมีต่อท่านตามันมากมายเหลือกันจนคนรอบกายท่านสามารถสัมผัสได้หมด”

“ยกเว้นแต่ ตา” ลานุพูดแทรก

“ท่านตาไม่ใช่ไม่รู้นะค่ะว่าท่านนุรู้สึกยังไงกับเธอ”นมพูดเสริม

“นั่นคือความจริงนะค่ะ นมอยู่บนโลกใบนี้มานานเหลือเกินเรื่องความรักนมก็รู้ดี”

“ความรักของท่าน ท่านตารู้สึกได้จริงๆไม่อย่างนั้นท่านตาจะมาขอท่านให้อนุญาติให้ไปกับพลทหารสอหรือค่ะ”

“แต่ท่านต้องเข้าใจ1เรื่องนะค่ะ”

“ตอนนี้หัวใจของท่านตายังมีสออยู่ในนั้น”

“การที่จู่ๆ  คนที่เป็นหัวใจของเธอหายไปโดยไม่ได้ล้ำลานั้นการคิดถึง การอาลัย ย่อมเกิดขึ้นเป็นเรื่องธรรมดา”

“เหมือนกันท่านตอนเด็กท่านก็ยังร้องไห้ร่ำหาที่เสด็จพ่อ เสด็จแม่ของท่านแต่หลังจากที่ท่านได้ทราบความจริงและเวลาผ่านไปความเจ็บปวดของความรู้สึกนั้นก็ค่อยๆน้อยลง”

“เช่นเดียวกันกับเรื่องนี้เพค่ะนมอยากให้ท่านค่อยๆใช้เวลากับท่านตาใช้เวลาที่อย่างระมัดระวังในการที่เธอจะตอบสนองความรู้สึกที่ท่านมีต่อเธออย่างช้าๆ”

“ส่วนคืนนี้ ถ้าท่านจะเสียใจร้องไห้ออกมาท่าน ร้องออกมา นมอยู่ตรงนี้ นมไม่ไปไหน”คืนนั้นคงเป็นคืนที่จะไม่น่าจดจำของลานุ ที่ลานุร้องไห้ทั้งคืนพร้อมกับเสียงประตูวังที่ปิดลง

“นมค่ะ สอมาถึงหรือยังค่ะ”ดุสิตาถามนมพร้อมกับกำลังหวีผมอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งวันนี้ชั่งเป็นวันที่สดใสของดุสิตาจริงๆ ตั้งแต่ก่อนนอน ระหว่างนอน ตื่นนอนจนถึงตอนนี้ และคาดว่าคงเป็นตลอดวัน ชุดกระโปรงสีขาวที่มีลายดอกไม้เล็กๆประดับประดาบนชุดนั้นบ่งบอกถึงความสดใสรวมไปถึงที่หนีบผมที่ดูสดใส เครื่องประดับเล็กน้อยพองามวันนี้เป็นวันที่เธอดูมีความสุขมากที่สุด

“สอมาถึงแล้วค่ะ ถึงได้สักพักแล้ว”นมพูด

“ไม่มาบอกหนูแหละค่ะหนูจะได้เร่งแต่งตัว”

“สอบอกว่าให้เวลาท่านตาแต่งตัวค่ะสอบอกว่ารอได้”

“นั้นหรอค่ะ ฝากบอกสอด้วยนะค่ะหนูขออีก5นาที รบกวนด้วยนะค่ะ” ดุสิตารบกวนนมให้ไปบอกสอว่าอีก 5 นาทีดุสิตาจะแต่งตัวเสร็จ ซึ่งแน่นอนถ้าเป็นผู้หญิงปกติ 5นาทีอาจจะหมายถึง 10-20 นาทีดุสิตาก็เป็นผู้หญิงปกติเหมือนกันทุกคน เธอจัดไป30นาทีเลย

“สอ สอรอตานานมั้ย?”ดุสิตาพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยเล็กน้อยเพราะเธอพึ่งวิ่งออกมาจากวัง

“ไม่นานหรอก ตามาตรงเวลาดีนะเห็นพระอาทิตย์ขึ้นเต็มดวงพอดี”

“แต่ก็คุ้มค่าที่จะรอ สวยมากเลยวันนี้”สอหยอดคำหวานตั้งแต่หัววัน

“ฉันสวยทุกวันอยู่แล้วย่ะ”ดุสิตาตอบพร้อมกับตีไปที่หัวไหล่ของสอ

“แล้ววันนี้ สอจะพาตาไปไหน?”

“เมื่อวานพูดับท่านลานุเรื่องอะไรล่ะ”สอถามถึงเรื่องเมื่อวาน

“อย่าบอกนะว่าจะพาไปที่เมืองบูลวา”ดุสิตาตกใจ

“เรามีเวลาแค่วันเดียวนะตาไปเมืองบูลวาใช้เวลาเป็นอาทิตย์ เดียวหัวสอก็หลุดออกจากบ่าหรอก ฮาฮา”

“วันนี้สอจะพาตาไปหากล้วยไม้น้องสาวไอ้หินมัน”

“เพราะว่าไม้พึ่งกลับมาจากเมืองบูลวาใช่มั้ย?”ดุสิตาถาม

“แน่นอน เมื่อคืนหลังจากที่สอออกจากวังสอก็ไปบอกไอ้หินให้เก็บบ้านให้เรียบร้อย เพื่อที่ตาจะได้ไปหาไม้

“คิดถึงไม้เหมือนกันไม่ได้เจอกันตั้งเป็นเดือน จำไม่ได้แหละว่ามันไปเมืองบูลวารู้งี้ไปกับมันด้วยสะก็หมดเรื่อง”
“ตาอยู่นี้ไม่ไปไหนดีแล้ว ถ้าตาไปแล้วสอจะรู้สึกไง” สอหยอดคำหวานอีกครั้ง

“ก่อนหน้านั้นตาอยากไปไหนก่อนมั้ยสอนัดไอ้หินตอนสายๆ ยังมีเวลาอยู่นะ”

“ไปตลาด ไปเดินตลาดกัน” ดุสิตาแนะนำ

“ขอให้ท่านหญิงนำทางกระหม่อมยอมท่านทุกเรื่องเพค่ะ” สอหยอกล้อเล่นด้วยคำราชศัพท์กับคนที่เขารักรอยยิ้มนั้น ความรู้สึกนั้น ถูกจ้องมองผ่านสายตาของลานุที่มองอยู่ในวัง

ตลาดที่ลานุและดุสิตาเคยชอบเดินด้วยกันบ่อยๆอยู่บริเวณด้านหลังของกรมทหารเป็นตลาดที่มีของขายมากมาย ซึ่งส่วนมากจะเป็นของกินเสียส่วนใหญ่เนื่องจากร้านพวกนี้มีกลุ่มลูกค้าสำคัญคือพลทหารที่ฝึกซ้อมอยู่ภายในที่นี่คงเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดของเหล่าทหารที่ออกจากกรมแล้วมีของกินที่ดีและราคาถูกอยู่ใกล้ๆกรม

“อ้าวตา หายไปไหนมาตั้งนานกุไม่เห็นมึงเป็นชาติกว่าได้แล้วมั้ง” ป้าขายหนอนร้านประจำแซว

“หนูก็อยู่ที่นี้แหละค่ะไม่ได้ไปไหนหรอก”

“อย่างน้อยมึงก็มากับไอ้สอมันกุนิอยากให้มึงจับมันทำผัวสะทีสะที ไอ้สอนี้...” สอยกมือไหว้

“มึงไม่ต้องมาไหว้กุเลยไอ้สอวันนี้กุจะบอกไอ้ตาให้หมดเลย” สายตาดุสิตาบ่งบอกถึงการคาดโทษเอาไว้

“ป้าว่ามา” ดุสิตาอนุญาตให้การแช

“ตอนมึงไม่อยู่นะไอ้สอมันมองผู้หญิงไปทั่วเลย แวะร้านนั้นที แวะร้านนี้ที ยิ่งถ้าร้านไหนนะคนขายสวยๆนะ ไอ้สอมันก็จะแวะบ่อยๆหน่อย เด็ดดอกไม้ไปเรื่อยอ่าไอ้นี้”สายตาที่คาดโทษของดุสิตารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

“ป้าแต่ผมก็ไม่ได้มาเดินกับผู้หญิงคนอื่นเลยนะ” สอแก้ตัวกับป้า

“ก็จริงมึงอ่าไม่เคยเดินกับผู้หญิงคนไหนเลย ก็ถึงบอกไอ้ตามันไงว่ารีบจับมึงทำผัวคนอื่นจะได้เลิกมองมึงเสียที” สายตาคาดโทษของดุสิตาดูท่าจะลดลง

“เห็นมั้ยตาสอไม่เคยเดินกับผู้หญิงคนอื่นเลย”

“ผู้ชายก็งี้แหละตาดอกไม้อื่นเขาก็แค่มอง โดยเฉพาะไอ้สอ มันมองอย่างเดียวเท่านั้นแหละ”ป้าพูดเชียร์ให้สอเต็มที่

“สอได้แค่ดูเพราะสอมีดอกไม้ในหัวใจอยู่แล้วไง” สอหยอดคำหวานอีกแล้วนมที่ตามมาก็เขินเล็กน้อยเหมือนกัน

“มึงไม่ต้องมาหวานต่อหน้าร้านกุไอ้สอเดี๋ยวหนอนกุฟื้นขึ้นมา กุขี้เกียจจับมันมาทอดให้พวกมึงใหม่ เอา วันนี้เอาไงเหมือนเดิมมั้ย” ป้าถาม

“เอาเหมือนเดิมค่ะป้า ขอเยอะๆหน่อยค่ะเอาให้หนูหายคิดถึงเลย” ดุสิตาขอร้องป้า

“ทำอย่างกะมึงจะไม่ได้ออกมาใหม่ อะๆๆได้ๆๆ เดี๋ยวกุให้เยอะๆ รอแปป” คำพูดของป้าทำให้ดุสิตาเสียใจเล็กน้อยเธอมองไปที่สอ สายตาของสอบ่งบอกว่าไม่ต้องไปสนใจคำพูด แค่ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ

“ฉันขอด้วยจ่ะ” นมสั่งแม่ค้า

“มึงเป็นใครเนี่ยกุเห็นมึงตามพวกมัน2คนตลอดเลย ทหารลับปะเนี่ย” ป้าสงสัย

“ป้าแถวบ้านตาเองค่ะวันนี้อยากมาเดินด้วย” ดุสิตาตอบ

“เอาไปให้นุใช่มั้ยค่ะนม” ดุสิตาท่านนม

“เพค่ะ ท่านลานุบอกอยู่เมื่อวานว่าไม่เคยกินนมเลยซื้อไปให้” สอฟังคำพูดของดุสิตาที่เอยถึงชื่อของคู่แข่งของเขา เขาโกรษแต่เพราะวันนี้เป็นเพียงวันเดียวที่จะได้อยู่กับดุสิตาไม่สนใจสัก1วันคงไม่เป็นไรมั้ง

“ไอ้หินรอเรานานแล้วมั้งตา รีบไปเถอะ”สอรีบเร่งตา

“นั้นหนูไปก่อนนะป้า คิดถึงนะๆ จู๊บๆ”ดุสิตาบอกลาป้าขายหนอน

“อย่างที่กุบอกมึงนะไอ้ตารีบจับมันทำผัว ฮาฮาฮา” ป้าแซว

“เดี๋ยวผมไปนอนรอเลยป้า ฮาฮาฮา”ดุสิตาตีไปที่ไหล่ของสอหลังจากคำพูดนั้น