ดวงอาทิตย์ตั้งตระหง่านกลางศีรษะ ไอแดดร้อนระอุลูบไล้บานหน้าต่าง

เสียงปากกาเสียดสีกับกระดานดังต่อเนื่อง

เข็มนาฬิกาตบเท้าวนบนหน้าปัดเป็นจังหวะ

นักเรียนหลังห้องขยับปลายเท้าขึ้นลง

ณ เวลานั้น เด็กหญิงคนหนึ่งวาดฝันภาพในจินตนาการ

ถนนปูนซีเมนต์สร้างใหม่ ใหม่ ใหม่ ใหม่ ใหม่ ใหม่ ใหม่ ใหม่ ใหม่

กลางถนน ตั้งสำรับ ข้าวสุก น้ำพริกแมงดา แตงล้าน ปลาเค็ม เหล้าหนึ่งขวด

คนทั้งสี่ สี่ สี่ สี่ สี่ สี่ นั่งรับประทาน

กลางแสงแดด จ้า จ้า จ้า จ้า จ้า จ้า จ้า *

เด็กหญิงวัย 12 ปีนั่งลงหน้าโต๊ะอาหาร แสงแดดเจิดจ้ายามเที่ยงส่องลงมาแยงตา แต่เธอไม่ได้ใส่ใจนัก เวลาพักเที่ยงมีเพียงชั่วโมงเดียว เธอไม่อยากเสียเวลาไปกับการหาที่นั่งเย็นสบาย เด็กหญิงหยิบกล่องอาหารสีชมพูขึ้นวางบนโต๊ะ ฝากล่องปรากฏลายตัวการ์ตูนที่เริ่มลอก เธอเปิดฝาออก กลิ่นหอมฉุยโชยออกมาพร้อมกับไอร้อน ข้างในกล่องอาหารมีข้าวผัดหมูหน้าตาน่ารับประทาน ข้าวผัดสุกกำลังดี พร้อมด้วยเนื้อหมูชิ้นพอดีคำจำนวนน่าพึงพอใจ ตัดด้วยสีสันของผักนานาชนิด เธอหยิบช้อนตักอาหารเที่ยงทานอย่างไม่รอช้า

พื้นที่ว่างตรงข้ามถูกแทนที่ด้วยถาดหลุม เด็กหญิงไม่เงยหน้ามองผู้มาใหม่ เธอยังคงรีบทานอาหารกลางวันเพื่อจะกลับขึ้นห้องเรียน

“หูย น่ากินอะ” คนตรงข้ามพูดขณะชะโงกมามอง “อิจฉาเนอะ ที่บ้านทำข้าวให้กินทุกวันเลย”

เธอหัวเราะเบา ๆ โดยยังคงก้มหน้า เลือกที่จะไม่ตอบอะไรกลับไป เพื่อนร่วมรุ่นตรงข้ามราดน้ำซุบลงบนข้าวสวยแข็งเป็นก้อน ช่องด้านข้างเป็นปลาแห้ง ส่วนช่องที่เล็กที่สุดมีถั่วเขียวต้มน้ำตาล นี่คือเมนูอาหารที่นักเรียนทุกคนต้องรับประทานร่วมกัน เสียงกระทบกันของภาชนะสเตนเลสดังก้องในโรงอาหาร แข่งกับเสียงพูดคุยเซ็งแซ่ของเด็ก ๆ

เธอยอมรับว่าอาหารของโรงเรียนดูไม่น่ารับประทานเอาเสียเลย แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลหลักที่ทำให้เธอไม่ได้ทานข้าวแบบเดียวกับเพื่อน ตั้งแต่จำความได้ เด็กหญิงตัวน้อยก็แพ้อาหารค่อนข้างเยอะ การนำอาหารมาทานเองจึงเป็นทางเลือกที่อุ่นใจที่สุด เป็นเหตุผลด้านสุขภาพล้วน ๆ แต่ถึงอย่างนั้น บางทีเธอก็รู้สึกขี้เกียจจะอธิบายให้คนมากมายฟัง โดยเฉพาะในโลกที่ข่าวลือเสียงดังกว่าความจริงเช่นนี้

        มื้ออาหารกลางวันของเด็กหญิงเสร็จสิ้นลงด้วยความรวดเร็ว เธอลุกออกจากโต๊ะอาหารที่ส่องประกายด้วยแสงแดด หยิบกล่องอาหารในมือแล้วตรงไปยังห้องน้ำเพื่อทำความสะอาด เด็กหญิงเขี่ยเศษอาหารทิ้งก่อนจะล้างน้ำลวก ๆ ใช้กระดาษเช็ดให้แห้ง สุดท้ายจึงเก็บลงถุงผ้าของตัวเอง เธอเงยหน้ามองตัวเองบนบานกระจกขนาดใหญ่ ผมเปียสองข้างถักตึงออกสีน้ำตาลธรรมชาติ แต่ก็ยังมิวายโดนครูฝ่ายปกครองเข้าใจผิดอยู่บ่อย ๆ ชุดนักเรียนสีขาวบนตัวดูสะอาดสะอ้านเรียบร้อย กระโปรงสีกรมท่าจับจีบอย่างสวยงาม 

        เธอสบตาตัวเองในกระจก ดวงตานั้นเรียวเล็ก จมูกแหลม ริมฝีปากบาง ตอนเด็ก ๆ เธอเคยถูกเรียกว่าเป็นยัยนกกระจิบ พาลให้รู้สึกไม่มั่นใจในใบหน้าตัวเองเท่าไหร่นัก แต่ถึงอย่างนั้น เงาสะท้อนเบื้องหน้าก็เป็นแค่เด็กหญิงอายุ 12 ปีธรรมดา โอบอุ้มกล่องอาหารกลางวันที่ไม่เหมือนใคร

        เวลาพักกลางวันเหลืออีกเพียง 20 นาที เด็กหญิงพาร่างเล็กของตัวเองมานั่งรอคอยกริ่งบอกเวลาเริ่มเรียนในห้องเรียน เพื่อนในห้องแอบเอาขนมมากินพร้อมทั้งจับกลุ่มคุยตามโต๊ะต่าง ๆ เธอฟุบหน้าลงกับโต๊ะ นึกเสียดายผลไม้ที่แอบเททิ้งไป เพราะตอนนี้เริ่มจะหิวอีกแล้ว

        “...แกก็เอาไปแบ่งไอสิ”

        “บ้าเหรอ คุณหนูเขาไม่กินขนมแบบนี้หรอกนะ”

        เสียงหัวเราะดังขึ้นหลังบทสนทนา บุคคลที่ถูกพูดถึงแกล้งทำเป็นนอนหลับ ไม่เป็นไร เธอบอกตัวเอง อีกเดี๋ยวกริ่งก็จะดังแล้ว เธอคิดในแง่ดีแม้จะมีภาพตัวเองลุกขึ้นกรีดร้องแทรกเข้ามาในหัว

        กริ๊ง เป็นกริ่งโรงเรียนเองที่แผดเสียงดังลั่น บอกเป็นนัยว่าเวลาพักกลางวันสิ้นสุดลงแล้ว

---

        เด็กหญิงวัย 12 ปีกลับบ้านเมื่อดวงอาทิตย์ย้ายตำแหน่ง แสงอาทิตย์ยังคงสว่างจ้าเหมือนเคย เธอก้าวเท้าขึ้นรถที่คอยมารับมาส่ง รถยนต์สีดำค่อย ๆ เคลื่อนตัวบนถนนปูนซีเมนต์ รายล้อมด้วยรถอีกมากมายที่มุ่งหน้าไปยังที่ต่างกัน

        บ้านหลังใหญ่กลางหมู่บ้านคือจุดหมายปลายทางของรถสีดำ เธอก้าวลงจากรถ เดินเข้าบ้านที่ดูเงียบเชียบ ป้าแม่บ้านเป็นคนแรกที่ออกมาต้อนรับ โต๊ะข้างห้องครัวมีอาหารเย็นเตรียมเอาไว้ รสมือเดียวกับมื้อกลางวันที่เธอฝากท้อง

กริ๊ง เมื่อท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้น ฟังดูคล้ายกริ่งโรงเรียนไม่มีผิด เด็กหญิงผละออกจากโซฟาเพื่อไปรับโทรศัพท์

        “สวัสดีค่ะ”

        “ไอหรอลูก วันนี้แม่กลับดึกนะ ไม่ต้องรอทานข้าวนะคะ” ได้ยินเสียงพูดคุยเคร่งเครียดแทรกเข้ามาในสาย

        “โอเคค่ะ”

        “วันนี้ก็กลับช้าอีกแล้ว ขอโทษนะลูก พรุ่งนี้แม่จะรีบกลับนะ”

        “ไม่เป็นไรค่ะแม่”

        เด็กหญิงกล่าวลาก่อนวางสาย ไม่เป็นไร เพราะอย่างน้อยเธอก็ได้ทานข้าวกับแม่บ้างเป็นครั้งคราว เธอคิดถึงพ่อที่อาศัยอยู่ต่างจังหวัด พ่อไม่ได้กลับมาเยี่ยมบ้านเท่าไหร่นัก เธอยังจำได้ดีว่าเมื่อห้าปีก่อนเศรษฐกิจตกต่ำอย่างมาก แถมยังส่งผลกระทบต่อครอบครัวเธอโดยตรง พ่อเริ่มติดเหล้าและใช้ความรุนแรง สุดท้ายจึงออกจากบ้านพร้อมกับพี่ชายไปอาศัยอยู่กับครอบครัวทางฝั่งพ่อ นับตั้งแต่วันนั้นเธอก็เจอพ่อนับครั้งได้ แม่เองก็ต้องทำงานหนักเพิ่มเป็นสองเท่า 

        ข้างโทรศัพท์บ้านมีกรอบรูปวางอยู่ รูปที่อัดเมื่อหลายปีก่อนเริ่มเก่าไปตามกาลเวลา นี่เป็นรูปครอบครัวเพียงไม่กี่รูปที่มีในบ้าน ในภาพทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้ามีคนนั่งอยู่ด้วยกันสี่คน พ่อ แม่ พี่ชาย น้องสาว ใบหน้าต่างวัยทั้งสี่ต่างพากันอวดรอยยิ้มสดใส

        เด็กหญิงวัย 12 ปีนั่งลงหน้าโต๊ะอาหาร แสงนีออนจากหลอดไฟส่องลงมาบนโต๊ะ เธอจัดการเปิดฝาชีออก ทั้งกับข้าวและข้าวสวยยังคงอุ่นอยู่ หน้าตาก็ดูน่ารับประทานเหมือนเคย เธอลงมือจัดการอาหารเย็นตรงหน้าเงียบ ๆ กล่องอาหารสีชมพูยังคงถูกวางทิ้งไว้ในถุงผ้า

ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า ห้องโถงใหญ่เงียบเหงา เสียงช้อนกระทบชามกระเบื้องดังก้องกังวาน 

ณ​ เวลานั้น เด็กหญิงคนหนึ่งวาดฝันภาพในจินตนาการ

กว่าจะเป็นงานเขียนชิ้นนี้