TW depression, suicidal thoughts แพรวไม่กล้าอ่านจดหมายที่เธอเขียนถึงพราว จดหมายหลายฉบับถูกเก็บใส่ซองกระดาษสีน้ำตาลที่แพรวแกล้งลืมถึงการมีอยู่ของมันไป ถึง พราว เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรให้พราวไม่สบายใจ ถ้าเราทำอะไรผิดไปเราขอโทษ ชีวิตที่กรุงเทพสิ้นหวังและโดดเดี่ยว อากาศร้อนจนเราเป็นไมเกรนทุกวัน หวังว่าอาก...

TW scopophobia (ความกลัวจากการถูกมองเห็น) แพรวกำลังฝัน ดอกเบญจมาศสีแดงที่กลางอกของเธอเติบโตขึ้น จากที่มีเพียงดอกเดียว กลายเป็นช่อใหญ่หลายสิบดอก เธอรู้สึกถึงลำต้นที่ค่อยๆ เติบโตอย่างช้าๆ เป็นทรงบอนไซ กิ่งก้านงอกออกมาจากตัวเธอหงิกงอเหมือนเวลาผ่านมาหลายสิบปี ดอกสีแดงเบ่งบานเป็นทรงกลม กลีบเล็กๆ ร่วงโรยอ...

TW depression, claustrophobia แพรวนอนลืมตามองฝ้าเพดานในห้องอีกครั้ง ภายในใจรู้สึกว่างเปล่า ไม่ใช่ความว่างเปล่าที่สงบเหมือนแบบที่แม่ของเธอบอกตอนชวนเธอไปนั่งสมาธิที่วัด เป็นความว่างเปล่าแบบที่ร่างกายเธอเป็นแค่เพียงถุงเลือดเดินได้ ไร้จิตสำนึก ไร้ความรู้สึก เป็นความว่างเปล่าที่มาแทนที่สสารบางอย่าง เหมือ...

พริมหลับไปในตอนเย็นและตื่นขึ้นมากลางดึก ไม่มีกะจิตกะใจจะนอนต่อ นาฬิกาชีวิตสับสน หมดเวลาทั้งคืนไปกับการนอนคิดเงื่อนไขที่ชาลียื่นให้ พริมไม่แน่ใจว่าตนเองรู้สึกอย่างไรกับชาลี มันเป็นความผูกพันที่คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก แต่พริมคิดว่าการที่เขาลบความทรงจำเธอในความฝันวันนั้นชวนให้พริมรู้สึกไม่ไว้ใจชาลีอย่างท...

พริมกำลังนอนมองฝ้าเพดานในห้องนอนแขกของเธอ หลังจากที่เธอลงมาจากทิวเขารังกิตาตา กลับมานอนพักที่บ้านของครอบครัวลาคแลนได้ไม่กี่ชั่วโมง จากคำบอกเล่าของชาลี เหมือนกับว่าแมรี่และเจคจะถูกไฟคลอกตายจากฟ้าผ่าเมื่อตอนที่พริมหลบหนี พริมไม่ถามอะไรต่อ คิดว่าคงมีเรื่องมากมายที่เธอไม่รู้และไม่อยากรู้ ส่วนลาคแลนและสต...

แมรี่ลอบมองพริมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สนามข้างๆ ลาคแลน กระเป๋าเป้ใบใหญ่ไม่ห่างตัว ดูเหมือนพริมจะระแวดระวังพอสมควร คิ้วขมวดตึงเครียด ผมสั้นประบ่ารวบตึง แมรี่ยกชาร้อนขึ้นมาจิบแล้วขยี้บุหรี่ในมือลงบนถาดเหล็กข้างๆ เธอไม่รู้ว่าพริมสัมผัสได้ถึงสัญญาณอันตรายจากสัญชาติญาณของคนเป็นเหยื่อหรือมีใครบอกอะไรกับเธอ ด...

ดวงอาทิตย์สูงตรงศรีษะ พริมหยีตามองฟ้า เดินมาตั้งนานไม่ยักเจออะไรที่แอนนากับชาลีเตือนเธอ พริมหยิบขวดน้ำที่ห้อยอยู่ข้างตัวขึ้นมาจิบ ถ้าไม่นับความหวาดระแวงที่พริมสลัดไม่หลุด ทริปนี้ก็น่ารื่นรมณ์พอควร ลาคแลนแบกของจำนวนมาแทนพริม ต้ังแต่เตนท์ไปจนถึงอุปกรณ์เครื่องครัวพกพา ในเป้ใบใหญ่ที่พริมสะพายอยู่มีเพียง...

พริมอยากเลิกกับลาคแลน แต่สถานการณ์ที่ต้องติดอยู่กลางหุบเขาที่เดินทางไปไหนเองไม่ได้เลยทำให้ความคิดที่จะบอกเลิกต้องหยุดไว้ก่อน ยิ่งคิดเรื่องครอบครัวของเขามากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอไม่มีวันเข้ากับพวกเขาได้สักนิด ช่วงเวลาที่อยู่ในหุบเขารังกิตาตาพริมรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติยิ่งกว่าครอบครัวของแฟ...

พริมลืมตาตื่นขึ้นมาสู่เช้าวันใหม่ด้วยความเคว้งคว้าง พยายามเรียบเรียงความรู้สึกของตนเองจากความฝันเมื่อคืน ลาคแลนไม่อยู่ที่เตียงข้างตัวเธอแล้ว เขาส่งข้อความมาหาเธอทางเมสเซนเจอร์ว่าออกไปจัดการรั้วของเขตล่าสัตว์กับเจคอีกเช่นเคย เหมือนกับว่าจริงๆ แล้วเหตุด่วนที่เจคกลับมาเยี่ยมบ้านท่าทางจะเป็นการช่วยงานพ่...

ดูเหมือนว่าพริมจะแก้ปัญหาทุกอย่างด้วยการนอน ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้มีประสิทธิภาพเท่าไหร่ เพราะทุกครั้งที่หลับก็จะมีใครสักคนเข้าฝันมาคุยกับเธอเสมอ พริมนอนลืมตามองฝ้าเพดาน อยากจะพักผ่อนเฉยๆ บางทีการนอนเฉยๆ แต่ไม่หลับอาจจะเป็นทางออก พริมปิดไฟปิดผ้าม่านให้เรียบร้อย แต่ห้องก็ไม่มืดขึ้นสักเท่าไหร่ พริมมองไปท...

พริมกลับมาถึงบ้านอย่างเหนื่อยล้า หลังจากทานอาหารกลางวันเป็นพายหมูสับและกาแฟดำอีกแก้ว พริมก็รู้สึกไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว ถึงการมาเยี่ยมบ้านพ่อแม่ของแฟนจะดูไม่ใช่การพักผ่อน แต่พริมก็คาดหวังว่ามันจะไม่น่าหนักใจเท่านี้ ลาคแลนแและเจคกำลังจะออกไปจัดการเรื่องรั้วในเขตล่าสัตว์ ลาคแลนชวนพริมไปนั่งรถเล่นด้วย แต...

Note: เปลี่ยนเนื้อเรื่องจากต้นฤดูหนาวเป็นปลายฤดูใบไม้ร่วงนะคะ เนื่องจากผู้เขียนนับเดือนผิด TW massacre, war, islamophobic, white supremacy, panic attack วันนี้เป็นวันแอนแซค (Anzac Day) ตรงกับวันที่ 25 เมษายน 2019 ครอบครัวลาคแลนชวนเธอไปโบสถ์เพื่อร่วมรำลึกถึงความสูญเสียของนิวซีแลนด์และออสเตรเลียที่กั...

พริมไม่อยากนอน เมื่อคิดว่าแต่ละคืนความฝันช่างน่าเหนื่อยหน่าย สร้างปัญหามากมายไม่รู้จบ และไม่ได้ทำให้เธอหายง่วงสักนิด ช่วงเวลาในหุบเขารังกิตาตาพึ่งผ่านมาแค่สองวัน แต่เหตุการณ์มากมายจนพริมเรียบเรียงในสมองไม่ได้ ชวนให้รู้สึกเหมือนอยู่ที่นี่มาแล้วเป็นสัปดาห์ ถึงแม้จะเต็มไปด้วยเหตุการณ์แปลกประหลาดและน่าอ...

แมรี่กำลังยังคงนั่งอยู่ในห้องครัว ลาคแลนตามไปดูพริมว่าสบายดีไหม ไม่นานหลังจากนั้นเขาเดินมาบอกเธอว่าพริมหลับไปแล้ว แมรี่รู้สึกถูกใจแฟนคนนี้ของลูกชายตัวเองพอควร ตั้งแต่พริมมาถึงบ้านของเธอในหุบเขารังกิตาตา พริมต้องเจอกับเหตุการณ์น่าหวั่นใจมากมาย เด็กชาวเมืองคงไม่คุ้นเคยกับอะไรแบบนี้ ถือว่าประสาทแข็งพอส...