เราไม่รู้ว่าคุณเหนื่อยแค่ไหนท้อแค่ไหน เราขอโทษที่ทำได้แค่ให้กำลังใจนะ จริง ๆ เราอ่อนแอมากคิดมากตลอดเวลาเป็นคุณคนเดียวที่คอยปลอบ พอมาวันนี้คุณเซเหมือนจะล้ม เราเองกลับฮึดทั้ง ๆ ที่ในใจก็กังวลเรื่องของคุณไม่แพ้กัน เราแสดงออกอย่างเข้มแข็งแม้ใจจะอ่อนยวบยาบเราพูดอย่างมั่นใจแต่ใจจริงก็ไม่ได้มั่นใจขนาดนั้น ...

ขณะที่หลายบริษัท ให้พนักงาน WFH ในช่วงนี้เพื่อลดการแพร่ระบาดของไวรัสโคโรน่า แต่บริษัทของนี่คือยังไม่มีวี่แววใดๆว่าจะได้ Work From Home กับเขาสักทีถึงแม้จะแอบดีใจ ที่เห็นถนนโล่งได้มากขนาดนี้ก็ตามแอบจึ๊กแค่ตรง เรือข้ามฟากวิ่งแค่ลำเดียวปกติจะวิ่งสวนกัน ไป - กลับ เศร้าใจมากเด้อ นี่แอบนึกถึง สมัยอยู่ปี 1...

OMG!! Day-1ตื่อดือดึ๊ง 9.00 AM She: น้องมาทำงานกันยัง9.00 AM She: ออนจริงหรือออนหลอกเนี่ย 9.00 AM She: อยู่ป่าวเอ่ย 9.00 AM She: ทำอันนั้น อันนี้ อันนู้นให้หน่อย ละเป็นเฉกเช่นนี้ทุกชั่วโมง...ไม่ได้งานเลย ไม่ได้งานเลยจริงๆงานกับผู้คนมันไปด้วยกันมั้ยนะ เหนื่อยเหลือเกิน Day-2No one active work group......

เธอยืนอยู่ตรงระเบียง สายลมอุ่นปะทะเข้าที่ใบหน้า เส้นผมสีดำประกายประบ่านั้นปลิวไสวสายตากำลังจับจ้องไปทีี่ม้านั่งหินอ่อนด้านล่าง เธอเพ่งสายตาจ้องมองคน 2 คนถึงแม้ในใจจะลังเลแต่เธอก็มั่นใจว่าเป็นเขากับเพื่อนอีกคน เธอก้มลงมองที่หน้าจอสีขาวในมือข้อความที่พิมพ์ไปเมื่อ 6 ชั่วโมงที่แล้วยังไม่มีการเปิดอ่าน......

เวลาผ่านไป เราค้นพบว่า เราโคตรจะธรรมดา​ ครึ่ง​ ๆ​ กลาง​ ๆ ไม่เก่งอะไรเลย จนถึงวันนี้ เรามานั่งคิด​ ถึงได้รู้ว่า มีสิ่งหนึ่งที่เราเก่ง เก่งมาตั้งแต่จำความได้ เราเอ็นดูหมาจรเก่งมาก รักหมาจรเก่งมาก เก่งที่สุดในโลก เติบโตอย่างมีความสุขและร่างกายแข็งแรงนะคะ เจ้าขงเบ้งของหม่าม้า #แด่ขงเบ้งของแม่ #...

พยายามนึกอยู่นาน ว่าครั้งล่าสุดที่เขียนไดอารี่คือเมื่อไหร่กันนะ? อาจจะเป็นตอนม.ปลายที่ขยันเขียนแทบทุกวัน พอมาคิดอีกทีก็พบว่า ตอนอยู่ปี 1 ก็ยังเขียนไดอารี่ใส่สมุดอยู่เลยนั่นอาจจะเป็นครั้งล่าสุดก็ได้ แล้วก็พบว่าเคยเขียนบันทึกเมื่อครั้งฝึกงานตอนปี 3 ไว้เหมือนกันมีเอาตั๋วรถเมล์แปะลงในสมุดด้วยคงเป็นครั้ง...

ภาพคุณแม่ร่ำไห้มองดูลูกที่กำลังถูกส่งขึ้นรถโรงพยาบาล เพื่อรักษาตัว อยากกอด อยากสัมผัส อยากปลอบประโลม อยากให้กำลังใจลูกสุดหัวใจ แต่ทำไม่ได้ ได้แต่ภาวนาให้ลูกปลอดภัยจากโรคภัยครั้งนี้ หลายคนมองข้ามความสัมพันธ์ใกล้ตัว ละเลยสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต ใช้ชีวิตโดยประมาทมาตลอด ไม่เคยได้เหลียวมองย้อนกลับมาดูคน...

เมื่อกี้นั่งกินข้าวอยู่ดีๆ ก็นึกถึงฉากหนึ่งในเรื่อง สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารัก ตอนที่น้ำสารภาพรักกับพี่โชน "พี่โชนคะ น้ำมีเรื่องจะบอกพี่โชน คือ น้ำชอบพี่โชนมาก ชอบมา 3 ปีแล้ว น้ำทำทุกอย่าง เปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่างก็เพื่อพี่ น้ำ.. ไปคัดเลือกนางรำ เล่นละครเวที ไปเป็นดรัมเมเยอร์ เรียนหนังสือให้เก่งก็เพื...

ไม่รู้ว่าคิดถูกไหมที่เริ่มบันทึกเรื่องพวกนี้เก็บไว้ ถ้าสายตายอมแพ้ให้กับความง่วงเหมือนกับทุกคืนมันก็จบแล้ว ใครๆก็รู้ว่าการหลับตาไม่ใช่เรื่องยาก แต่การปล่อยให้เข้าสู่สภาวะหลับใหลพักผ่อนกลับไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่ใช่สำหรับคืนนี้ หรือขณะนี้ มันฟุ้งซ่านและหดหู่ เป็นคราบหม่นในใจ...อันที่จริงมันก็คงไม่หม่น...

"เอาละ สิ่งนี้แหละที่กูต้องการ" สายตาที่แน่วแน่มองไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างมีจุดมุ่งหมาย และไฟแห่งความฝันที่ร้อนรุ่ม เมื่อเธอมั่นใจแล้วว่าสิ่งๆ นี้ คือ สิ่งที่เธอเฝ้าตามหามาตลอดหลายปี เธอจึงนำเรื่องที่น่ายินดีนี้ ไปเล่าให้ผู้ปกครองของเธอฟัง แต่แล้วผลลัพธ์ที่ได้ กลับน่าผิดหวังเสียอย่างนั้น "เพ้อเจ้...

เมื่อหลายปีก่อน ฉันจำไม่ได้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเราเริ่มต้นตรงไหนแต่ฉันจำได้ว่าตัวเอง คือเด็กผู้หญิงที่ใจร้าย และเล่นกับความรู้สึกคุณ เพียงแค่ความพอใจของฉันคุณยังเป็นคนที่แสนดี ที่ไม่ว่าฉันจะทำร้ายความรู้สึกคุณกี่ครั้งคุณยังอยู่ตรงนั้นเสมอจนวันหนึ่งคุณกับฉันเราค่อยๆหายไปจากกันและกันเป็นฉันเองที่ปล่อ...