หลายวันมานี้เป็นช่วงที่หยุดพักจากการทำงาน เป็นอะไรที่รู้สึกว่า "วันหยุดมักผ่านไปไวเสมอ ความสุขเล็กๆน้อยๆก็เช่นกัน"  และ มันมักผ่านไปแบบไร้ค่าด้วย กว่าจะลืมตาตื่นขึ้นมาได้ก็สายแล้ว เปิดโทรทัศน์นอนดูซี่รี่ย์ หาอะไรกินได้ทั้งวัน มีพักเล่นกับแมวบ้าง แต่สุดท้ายก็กลับมานอนดูซีรี่ย์ต่อ รู้ตัวอีกทีก็แทบจะเช้าของอีกวันแล้ว ทำอย่างกับว่าชีวิตนี้จะไม่ได้หยุดอีกแล้ว ต้องรีบกอบโกยความสุขไว้ให้มากที่สุดอะไรทำนองนั้น เป็นแบบนี้วนลูปซ้ำกันไปในทุกวัน แต่ใช่ว่าจะไม่มีความสุขนะ มีความสุขมากเลยแหละ เราชอบมาก แต่แค่บางครั้งในหัวมันกลับรู้สึกว่า "เราใช้ชีวิตแบบนี้ มันไร้ค่าเกินไปหรือเปล่านะ" เสียเวลาชีวิตในแต่ละวันแบบไม่มีประโยชน์ แต่อีกใจหนึ่งกลับคิดว่า "ไม่เห็นเป็นไรเลยหนิวันหยุดทั้งที ทำแบบนี้ก็ถูกแล้ว ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย" ในหัวมันสับสนย้อนแย้งกันไปหมด เหมือนคนที่ไม่อนุญาตให้ตัวเองมีความสุขเลย ต้องมีความคิดแทรกตลอดว่า "ทำไมไม่หาอะไรทำนอกจากการนอนเฉยๆละ เห็นบ้านสกปรกแล้วทำไมไม่ทำความสะอาด ไม่ออกไปทำนู่นทำนี่ หรือทำอะไรก็ได้ที่มีประโยชน์กับตัวเอง คิดหารายได้เสริมต่างๆนาๆ ทำไมถึงปล่อยให้ชีวิตเลื่อนลอยไร้ค่าไปวันวันแบบนี้ บลาๆ" มันเป็นความรู้สึกที่แย่เหมือนกันนะ แค่วันนี้คิดว่าอยากลองเขียนไดอารี่ดูบ้าง ยังยากเลย เปิดปิดคอมไปมาอยู่อย่างนั้น กว่าจะตัดสินใจยอมลุกขึ้นมาเขียนสักที ยิ่งใกล้ถึงวันที่จะต้องกลับไปทำงาน หัวใจยิ่งห่อเหี่ยว เหมือนเด็กที่ร้องไห้งอแงไม่อยากตื่นเช้าไปโรงเรียน

หรือ ความจริงแล้วมันมีแค่เราที่คิดแบบนี้ ฮ่าๆ.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    สตรีที่โลกลืม.