ในที่สุดเขาก็ก้าวพ้นพงหญ้าสูง สองเท้าค่อยๆก้าวออกมาสู่ทุ่งหญ้าแห่งใหม่ ที่เป็นสีเขียวเข้ม ไม่มีอะไรนอกจากพื้นหญ้า ที่อาณาบริเวณกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ตัดกับท้องฟ้าสีแดงเข้มที่ปราศจากเมฆใดๆ ขอบฟ้าที่อยู่ไกลออกไปนั้นเปล่งประกายเป็นสีทองสุกสว่าง จนทำให้สถานที่แห่งนี้ดูงดงามเกินกว่าที่จะเป็นความจริงได้ ...

ริเวอร์ลืมตาตื่นขึ้น -- ความมืดสลัว และความหนาวเย็นคือสิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้ -- ริเวอร์หายใจเข้าลึก ก่อนที่รับรู้ได้ว่าสิ่งที่ไหลผ่านเข้ามาในร่างของตนเองนั้นไม่ใช่อากาศ -- หากแต่เป็นน้ำ! ริเวอร์พบว่าตนกำลังหายใจอยู่ในน้ำ -- มืดสลัว และหนาวเย็น -- ดวงตาสีเขียวสอดส่ายไปมารอบตัว ก่อนที่จะมองเห็นแสงสว่...

ฆ่ามัน! กำจัดมันทิ้งเสีย! นางแม่มด! ริเวอร์ลืมตาขึ้น เมื่อได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากทางนอกตัวบ้าน สติค่อยๆกลับเข้าร่างของเขาทีละนิด จนกระทั่งรับรู้ได้ในที่สุด ว่ามันคือเสียงเดียวกันกับคนที่พยายามจะฆ่าเขาทิ้งเมื่อวาน พวกเด็กหนุ่มกลุ่มนั้นกลับมาที่นี่อีกครั้ง! ริเวอร์รีบขยับตัว ชันตัวขึ้นมาจาก...

ฆ่ามัน! กำจัดมันทิ้งเสีย! นางแม่มด! อัลบาลืมตาตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากทางนอกบ้าน -- มีใครบางคนอยู่ข้างนอกนั่น อัลบาไม่ได้ลุกขึ้นมาจากใต้ผ้าห่มในทันที เธอยังคงนอนนิ่งอยู่เช่นนั้น เงี่ยหูฟังเสียงกระซิบกระซาบ และเสียงฝีเท้าอันหนาหนักที่เหยียบย่ำไปตามพื้นดินโคลน ฉับพลันนั้นเองอัลบาสัมผ...

ฆ่ามัน! กำจัดมันทิ้งเสีย! ลูกปิศาจ! เด็กหนุ่มลืมตาตื่นขึ้น สะดุ้งสุดตัวในตอนที่เสียงนั้นดังก้องกังวานไปทั่วโสตประสาทตนเอง ร่างของเขาชักกระตุก ก่อนที่จะสำลักน้ำออกมาทางจมูก และปากอย่างรุนแรง -- เขาไอสำลักติดต่อกันอย่างยาวนาน จนในที่สุดก็สามารถกลับมาหายใจได้ดั่งเดิมอีกครั้ง ใบหน้าอันเลือนรางของใคร...

ทุกคนต้องเคยมีความฝันที่ประหลาด ผมเองก็มีหนึ่งความฝัน ผมเห็นตัวเองยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าสีน้ำตาลอ่อนที่กว้างใหญ่ อาณาบริเวณทอดยาวออกไปไกล จนสุดลูกหูลูกตา ยากที่จะมองเห็นสุดขอบทุ่งได้ ต้นหญ้าแต่ละต้นสูงจนเกือบจะเอวของผม จนคล้ายว่าผมกำลังจะจมหายไปในทุ่งหญ้าแห่งนี้ ในความฝันไม่มีใครอื่นอีก -- มีเพี...

บานประตูสั่นสะเทือน บานหน้าต่างถูกทุบอย่างรุนแรง ความมืดได้ครอบงำดวงตาของเขาทั้งสองข้างมากกว่าเดิม จนเคเลบมองอะไรอื่นไม่เห็นอีก นอกจากร่างอันเลือนรางของแมรี่โกลด์ และสัมผัสของเลือดที่พุ่งไปทั่วบริเวณเท่านั้น เขากำลังจะสูญเสียการมองเห็นไป -- เคเลบบอกตนเอง หากแต่เขาก็ยังคงออกแรงผ่ามีดลงไปบนหน้าท้องภร...

แมรี่โกลด์สะดุ้งสุดตัวในตอนที่ได้ยินเสียงร้องคำรามราวสัตว์ป่าดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง -- มันเป็นเสียงเดียวกันกับที่ตามหลอกหลอนเธอมานานหลายเดือน มันคือเสียงของเหล่าปิศาจร้าย! จนกระทั่งเสียงอันดุร้ายนั้นเงียบหายไป แมรี่โกลด์ก็ตกอยู่ในความเงียบงันอีกครั้ง -- ความมืด และความวังเวงรอบตัวขณะนี้ ยิ่งทำให้เ...

คืนนั้นฉันตั้งใจฆ่า -- อย่างเจตนา และอย่างไม่ลังเล -- เคเลบพูดประโยคนั้นออกมา ได้ยินเสียงตนเองดังชัดเจน ราวกับว่ามันก้องกังวานไปทั่วทั้งห้อง ทั้งๆที่มันอาจจะดังไม่เกินไปกว่าเสียงกระซิบเท่านั้น เขามองใบหน้าอันขาวซีดตรงหน้า และพูดต่อไปโดยไม่หลบสายตาอีกฝ่ายว่า “ไม่มีคืนไหนที่ฉันลืมว่าฉันได้ทำอะไรลงไป...

ผมจะปกป้องคุณเอง ถึงตรงนี้เคเลบก็ลืมตาตื่นขึ้น -- ภาพของเหตุการณ์เมื่อตอนค่ำพลันหายวับไป สติที่ล่องลอยอยู่บ่อยครั้งทำให้เขารู้สึกสับสนเล็กน้อย หากแต่เขาก็รับรู้ว่าตนได้หวนกลับมาสู่โลกของความเป็นจริงอีกครั้ง เขาปล่อยมือจากผืนพรม ยืดตัวขึ้นเต็มความสูง สติเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัว -- และมันยากขึ้นเ...

“ช่วยด้วย!” เสียงกรีดร้องดังลั่น เคเลบสะดุ้งตื่นขึ้น ดวงตาเบิกโพลง เสียงร้องคำรามอันดุร้ายของสัตว์เดรัจฉาน และเสียงกรีดร้องอันตื่นตระหนกที่ดังก้องกังวานพลันหายไป คล้ายเสียงสะท้อนที่เลือนหายไปอย่างฉับพลัน เคเลบหอบหายใจ ดวงตาสีดำกวาดมองไปตามกำแพงห้องที่ว่างเปล่า ผ้าม่านที่ปิดสนิท และประตูห้องที่ถูกล...

แมรี่โกลด์ลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืดสลัว ความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวที่แล่นปราดไปทั่วทั้งร่าง ทำให้เธอตื่นขึ้นมาจากการหลับไหล -- ฝันร้ายนั้นพลันหายไปในพริบตา ท่อนแขน และขาทั้งสองข้างของเธอสั่นเทิ้ม อ่อนแรงจนแทบขยับไม่ได้ ราวกับมันถูกทุบอย่างรุนแรง ทุบงั้นหรือ -- คำนั้นทำให้ความทรงจำไหลผ่านเข้ามาในความคิ...

คุณฆ่าเขา! คุณฆ่าเขา! คุณฆ่าเขา! มือบางของแมรี่โกลด์พยายามกดห้ามเลือดบริเวณหัวไหล่เล็กๆของลูกชายตนเองไว้แน่น หากแต่ยิ่งเธอพยายามมากเท่าไหร่ ร่างเล็กๆนั่นก็ดูราวกับหลุดลอยออกไปไกลจากเธอมากขึ้น ไม่ -- เธอตื่นกลัวกับร่างเล็กที่แน่นิ่งไป -- ไม่! แมรี่โกลด์ได้ยินตนเองกรีดร้องอะไรบางอย่างออกมาดังลั่น ก่...

ร่างสูงกำลังยืนพิงลำต้นของต้นไม้ใหญ่ ร่างทั้งร่างนิ่งสนิทไม่ไหวติง ในขณะที่เงี่ยหูฟังเสียงกรีดร้อง และเสียงคำรามที่แผดดังลั่นไปทั่วบริเวณ เขาได้ยินเสียงหัวใจตนเองเต้นได้อย่างชัดเจน มันเต้นถี่รัวเร็ว และรุนแรง ราวกับว่ากำลังจะทะลุออกมาจากอกก็ไม่ปาน -- แวบนั้นเขาหลับตาลง พยายามปรับลมหายใจของตนเอง...

เคเลบกะพริบตา -- ตอนนั้นเองที่เขาพบว่าชายผู้มาเยือนได้หายตัวไปเสียแล้ว ท่ามกลางความมืดสลัวแห่งนี้ มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น เคเลบนิ่งไปครู่หนึ่ง จ้องมองความว่างเปล่าอย่างเงียบเชียบ -- หลับตาลงแน่น ราวกับพยายามรวบรวมสติของตนเข้าด้วยกัน ในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้น “ฉันรู้ว่านายอยู่ตรงนั้น” เขากระซิ...