ทุกคนต้องเคยมีความฝันที่ประหลาด

ผมเองก็มีหนึ่งความฝัน

ผมเห็นตัวเองยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าสีน้ำตาลอ่อนที่กว้างใหญ่ อาณาบริเวณทอดยาวออกไปไกล จนสุดลูกหูลูกตา ยากที่จะมองเห็นสุดขอบทุ่งได้ ต้นหญ้าแต่ละต้นสูงจนเกือบจะเอวของผม จนคล้ายว่าผมกำลังจะจมหายไปในทุ่งหญ้าแห่งนี้

ในความฝันไม่มีใครอื่นอีก --

มีเพียงแค่ผมเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่ตรงนั้น

ท้องฟ้าเป็นสีแดงฉานคล้ายใกล้พลบค่ำ กระแสลมพัดรุนแรง จนเสื้อคลุมของผมพัดปลิวไปกับต้นหญ้า และในฝันนั้น ผมก็ไม่ได้นึกฉงนต่อสิ่งใด ว่าเหตุใดผมจึงมายืนอยู่ในที่แห่งนี้ หรือทำไมในมือของผมถึงมียาสูบ ทั้งๆที่ผมไม่ได้สูบมันมานาน -- ผมจำได้ว่าผมจุดยาสูบ ก่อนจะปล่อยให้ควันลอยละล่องหายไปกับกระแสลม จากนั้นจึงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ราวกับกำลังเฝ้ารออะไรบางอย่าง

ท้องฟ้ายามพลบค่ำเริ่มแปรเปลี่ยนไป -- ผมเฝ้ามองสีแดงฉานตรงหน้าที่กลับกลายเป็นสีเทาอย่างรวดเร็ว --

ช่างแปลกประหลาด --

จากนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น -- คล้ายกับว่ามีใครสักคนกำลังเรียกชื่อของผม และผมก็หันไปตามต้นเสียงนั้น แต่แล้วมันกลับแว่วหายไปกับกระแสลมอันรุนแรง

ผมกวาดตามองไปรอบตัว -- ยังคงมองไม่เห็นอะไรนอกจากพงหญ้าสูงที่ลู่ไปตามแรงลม

ผมได้ยินใครสักคนเสียงเรียกชื่อของผมอีกครั้ง คราวนี้ดังชัดเจนยิ่งกว่าเดิม -- และเสียงนั้นก็ทำให้ผมคิดถึงใครคนหนึ่งขึ้นมาจับใจ

ตอนนั้นเองที่เสียงหนึ่งดังขึ้น

ครั้งแรกมันดังเพียงแผ่วเบา เหมือนดังมาจากที่ไหนสักแห่งที่อยู่ไกลออกไป -- แต่ไม่นานนักมันก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ -- เรื่อยๆ -- กระทั่งใกล้มากพอ ผมก็เริ่มมองเห็นกำแพงที่ก่อตัวขึ้นมาจากสุดขอบทุ่งหญ้า

ผมพ่นควันยาสูบ เฝ้ามองกำแพงที่เริ่มก่อตัวใหญ่ขึ้นเป็นระยะ พร้อมกับเสียงอันดังสนั่นที่กลบทุกสตินึกคิดของผม 

นั่นไม่ใช่กำแพง -- ผมบอกตนเอง ในขณะที่มองมันเคลื่อนเข้ามาใกล้ --

นั่นคือคลื่นยักษ์ต่างหากล่ะ

คลื่นยักษ์ที่สูงเทียมฟ้าเข้าโอบล้อมผมจากทุกด้าน กวาดต้นหญ้าทุกต้นหายเข้าไปในเกลียวคลื่น และเคลื่อนใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว จนผมรู้สึกเหมือนเป็นเพียงมดตัวเล็กๆที่พร้อมจะถูกบดขยี้ 

ผมปล่อยยาสูบลงกับพื้น และดับมันด้วยปลายเท้า 

เฝ้ามองคลื่นยักษ์ที่เข้ามาใกล้พร้อมกับเสียงอันดังสนั่น

แล้วในที่สุดมันก็ปะทะผมเข้าอย่างแรง แรงกระแทกนั่นราวกับจะดับทุกสตินึกคิดของผม แล้วจากนั้น ทุกอย่างก็ดับมืดไป