. . “ มีปิศาจอยู่ในป่านั่นนะ ” เพื่อนของเธอกระซิบ เด็กมัธยมก็แบบนี้ พวกเขาชอบเรื่องสยองขวัญ แต่ไม่ใช่กับทุกคน และไม่ใช่กับเธอ เธอจึงส่ายหน้า หัวเราะให้กับเรื่องเล่าไร้สาระ ป่าที่ว่านั่นอยู่ด้านหลังรั้วโรงเรียน หนาทึบแต่ไม่ได้น่าสะพรึงถึงเพียงนั้น เธอเดินผ่านทุกวัน ซ้ำยังเคยเข้าออกตั้งแต่ยังเล็...

ตั้งแต่อยู่แถวนี้มาสักพักก็รู้สึกดี ได้คนพบคนตลกเยอะมาก ๆ เหมือนกันเป็นคนตลกที่เราไม่เคยพบเจอมาก่อนในชีวิตไม่คิดว่าจะมีคนตลกแบบนี้ในโลกไม่นึกว่าแถวนี้จะเจอคนตลกเยอะด้วย เริ่มแรกจากมนุษย์ต่างดาวเพศสาว พวกเธออารมณ์ดี พลังงานเยอะ หัวเราะได้ทั้งวันบางคนนอนไม่หลับเพราะเหลือแรงเยอะเกินไป จนต้องตื่นมาหัวเร...

Fire On Fire My mother said I’m too romantic She said, “You’re dancing in the movies” ตั้งแต่เด็กอี้หยางเชียนซีมักถูกเปรียบเทียบกับพี่ชายของตัวเองอยู่เสมอไม่ว่าเรื่องใด พ่อของเขามักชื่นชมคนเป็นพี่ให้เขาฟังอยู่เป็นประจำคำชื่นชมที่กัดกินความเป็นตัวตนของเขาจนแทบหมดสิ้นไป ความสดใสร่าเร...

ณ กลางใจมหาสมุทรแห่งหนึ่ง มีเรือลำใหญ่หลายลำ แต่ละลำมีความทันสมัย แต่ก็มีอยู่เรือลำหนึ่งที่ยังอยู่กับที่เดิมเพราะยังมีการแบ่งแยกทั้งสองฝ่ายชองลูกเรืออยู่ "พวกนี้นะ เป็นพวกที่ไม่รักเรือที่บรพบุรุษสร้าง!" คนในกลุ่มหนึ่งได้กล่าวอีกฝั่งอย่างรุนแรง "โอ๊ย ถ้าเรือของเราอยู่กับที่ และไหนจะผลโหวตที่...

Это хороший люди, является лежать. คนเอ๋ยคนดี สองคำนี้มีมาแต่โบราณ นัยแรกคือผู้ทรงศีลศาสนา นัยสองคือผู้รักชาติบ่หน่าย นัยสามคือผู้เคารพกฎหมาย แต่อนิจจาสังคมเหล่านั้น หากรู้แค่เพียงเปลือกที่ปั้น เป็นหน้ากั้นปิดธาตุแท้ตนเอย ******Kholoshiy lyudi คำถอดเสียงอ่านภาษาร...

ผมคิดถึงครั้งแรกที่เราเจอกัน คิดถึงตอนที่ลอยเอื่อยกลางสระน้ำ แสงแดดสาดส่องกระทบใบหน้า คิดถึงตอนที่นั่งมองเมฆสีขาวลอยเคลื่อนคล้อยตัดกับผืนฟ้าสีครามสดใสกับคุณ คุณชอบถามผมว่าเมฆก้อนนั้นเป็นรูปอะไร พอผมตอบไป คุณมักจะตอบกลับว่าไม่ใช่ เราสองคนเถียงกันไปมาอย่างไร้แก่นสารและหัวเราะให้กับเรื่องไร้สาระของเรา ...

การนั่งรถไฟกับลาเพไม่เหมือนที่แล้วมา ตอนที่นั่งเครื่องบิน แท็กซี่ ลาเพไม่ยอมพูดกับผม ไม่มองหน้าด้วยซ้ำ แต่ในรถไฟ เราคุยกัน ดูวิวข้างทาง มือผมจับมือเธอตลอดทาง ผมรู้สึกคล้ายเราเป็นคู่รักกำลังเดินทางไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ อย่างนั้นเหรอ เราเป็นคู่รักกันแล้ว? จากเมื่อเช้าจนถึงตอนนี้ ลาเพพูดกับผมมากขึ้...

กันยา 2016 เรื่องราวกลับมาวนลูปเดิม ราวกับเทปที่ถูกเปิดซ้ำ อย่างที่เคยเกริ่นไว้ตั้งแต่ต้น โลกนี้ไม่มีวันอนุญาตให้ฉันได้อยู่กับเขา แต่ก็ไม่อนุญาตให้ฉันลืมเขาไปเช่นกัน ย้อนกลับไปตอนที่ฉันบอกว่าได้เจอเขาอีกครั้ง ฉันเข้าไปทักทายเขา ไม่รู้ว่า เขาจำฉันได้รึเปล่า เราไม่ได้เจอกันมาประมาณปีนึง ถ้าเขาจะลื...

. . ร้องไห้อีกแล้ว . . ผมเกลียดที่ต้องลืมตาตื่น บ่อยครั้งที่ผมคิดว่ามันคงจะดี หากเวลาของผมหยุดไปตลอดกาลและไม่ต้องตื่นมาพบกับเช้าวันใหม่ บ่อยครั้งที่ผมรู้สึกเหนื่อยกับการมีชีวิต บ่อยครั้งที่ผมอยากยอมแพ้กับโชคชะตา บ่อยครั้งที่ผมอยากหลุดพ้นจากทุกสิ่ง . คงจะดีหากผมหลับไปตลอดกาล คงจะดีหากผมติดอยู่...

เอาจริงๆ ผมไม่รู้เลยว่าผมเกิดมาทำไม ชีวิตที่ผ่านยี่สิบเจ็ดปีช่างไร้ความหมาย เลื่อนลอย เอื่อยเฉื่อย หยิบโหย่ง และหาสาระไม่ได้ หากเทียบกับคนวัยเดียวกัน พวกเขาต่างก้าวหน้าในเส้นทางอาชีพที่เลือกเดิน มีหลายๆ สิ่งที่ต้องสังคมบอกให้ต้องมี เงินเดือนสูงลิบ คอนโดสูง บ้านเล็กๆ ชานเมือง รถยนต์ที่แสนสะดวกสบ...

เคยรู้สึกเจ็บปวดในสิ่งที่ถูกสังคมตีกรอบตามจารีตประเพณี ถ้าทำผิดพลาดโดยที่คุณจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม หรือหากคุณมีความแตกต่างจากทุกคน จะถูกสังคมเหยียบซ้ำ โดนตราหน้าแบบไร้เหตุผลใดๆทั้งสิ้น เพียงเพราะถูกผู้คนในสังคมตีกรอบที่มีค่านิยมที่มีทิศทางบังคับเหมือนกันจากกลุ่มใหญ่ จนบางครั้งการที่จำยอมทำตามข้อบังคั...

พฤศจิกา 2014 ผ่านมาเกือบปีนับจากที่เขาจากไป ช่วงแรก ๆ ฉันคิดถึงเขาอยู่มาก มากพอที่จะทำให้ฉันแน่ใจว่าฉันรักเขาจริง ๆ แต่พร้อมกันนั้น ฉันรู้ดีว่ามันสายเกินไป ฉันใช้ชีวิตไปตามปกติ เหมือนกับว่าไม่เคยมีเขาอยู่ตรงนี้ แต่การใช้ชีวิตในที่ที่เคยมีเขาอยู่ มันทรมานไม่ใช่น้อยเหมือนกัน มีคำถามนึงวนเวียนในหัว...

"ไม่ได้มาที่นี่ด้วยกันนานเท่าไหร่แล้วนะ" "นานมาก น่าจะสิบกว่าปีได้แล้วมั้ง" "ไม่เปลี่ยนเลยนะ" "หาดนี้หรอ" "แกนั่นแหละ" เธอยังคงเหมือนเดิม นิ่ง สงบ แต่ก็โถมคลั่งเหมือนน้ำทะเลไม่มีผิด นานแล้วที่เราไม่ได้พบกัน ตั้งแต่เรียนจบม.ปลาย ต่างคนต่างแยกย้ายไปสู่วิถีชีวิตของตนเอง อยู่ๆ ผมก็นึกอยากเจอ...