เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
STUCK IN THE SHELTERMidnightMessageBox
คุณมีเวลาแปดนาที
  • ผมยืนอยู่หน้า “ท่าอากาศยาน” 

    กับซองบุหรี่ที่ถูกขย้ำไม่เหลือซาก


    ท่ามกลางสภาวะว่างเปล่า มันเต็มไปด้วยความไม่เสถียรทางอารมณ์

    ช่างเป็นช่วงเวลาสุดเปราะบางของชายวัยยี่สิบตอนกลาง น่าเวทนา


    ไอ่หนุ่ม

    หากแกคิดว่า จะสามารถจมดิ่มสู่ความเวทนาสุดน่าสมเพชได้ทั้งวัน แกคิดผิดมหันต์แล้ว




    แต่ก่อนที่จะจมดิ่งสู่ภวังค์ไปมากกว่านี้ คุณมีเวลาแปดนาที ก่อนทุกอย่างจะต้องคลี่คลาย แล้วกลัวไปทำหน้าที่ชีวิตคุณต่อ


    เป็นเรื่องน่าสนใจ แต่ผมขอสูบบุหรี่อีกซักหนึ่งมวล ก็ แล้วกัน


    คงเป็นเพราะ อารมณ์ ณ ตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับวันที่ “มีเมฆเป็นส่วนมาก”  มันครึ้มอกครึ้มใจ ไม่อยู่กับร่องกับรอย


    ให้ตายสิ พอเสียที คว้ากุญแจเพื่อขับขี่ แล้วกลับไปทำหน้าที่ได้แล้วนะ




    เริ่มเกิดอาการสะอึกสะอื้น ตั้งแต่ไม่ทันได้ติดเครื่องยนต์ และนั่นคงจะเป็น “สารตกค้าง” จากจิตใต้สำนึกเป็นแน่แท้ เพราะสมอง ณ ตอนนั้น ไม่มีชุดความคิดใดๆผุดขึ้นมาแม้แต่อย่างเดียว 


    มันว่างเปล่า ไร้ซึ่งกระบวนการรับรู้ใด มันคงเป็นเพียงความรู้สึกในใจ ที่พยายามแทรกแซงต่อมน้ำตา อย่างไม่ต้องสงสัย


    ร่องน้ำตาไหลรินเป็นสายธาร ควบคู่ไปกับการเดินทาง แบบนี้มันเข้าข่ายร้องไห้สิ แต่พอลองมองกลับไป นี่เราไม่ได้สัมผัสความรู้สึกนี้มานานแค่ไหนกันแล้วนะ 


    อย่างน้อยก็พอรู้สึกดีกับตัวเองอยู่บ้าง ที่บ่อน้ำตาไม่ได้แห้งสนิท เกือบลืมไปแล้ว ว่าสิ่งนี้ คืออีกหนึ่งเครื่องบ่งชี้ ว่าพวกเรายังคงเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่พอมีความรู้สึกนึกคิด




    รู้ตัวอีกที 

    ผมยืนจัดการอารมณ์ตัวเองอยู่หน้าที่ทำงาน ก่อนจะกลับไปด้วยรอยยิ้มอันสดใส


    ช่างเป็นช่วงเวลาแปดนาที ที่จะว่าเร็วไปไหม ก็ไม่ หรือว่าช้าจนเกินไป ก็ไม่เชิง แต่ลึกๆแล้วอยากจะขับให้ช้าลงกว่านี้ เพราะเหมือนว่าผมยังอยากจะปลดเปลื้องอารมณ์ตนเองให้นานกว่านี้


    กลับเข้าสู่บรรยากาศร้าน…ยังคงเงียบเหงา สอดคล้องกับความรู้สึกว่างเปล่าจากข้างใน ผมสูบบุหรี่อีกครั้ง ก่อนเริ่มกลับไปทำความสะอาดบาร์ กาแฟ เด็กและเพื่อนร่วมงานยังคงสนุกสนาน กับเรื่องตลกเล่าสู่กันฟัง ดั่งเช่นทุกวัน


    แต่ยังไม่ทันจะได้โดดร่วมวงสนทนา ผมก็จำเป็นต้องหันหลังให้ทุกคนอย่างไร้เยื่อใย เพราะเกิดอาการน้ำตาไหลอีกครั้ง ขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่ผมไม่สามารถสั่งให้มันหยุดไหลจริงๆ




    หรือแท้จริงแล้ว 

    ผมไม่ได้เกิดอาการอมทุกข์อะไร 

    เพียงแค่ คิดถึงเธอคนนั้น มากเกินไป คงมีเพียงเท่านั้น


    ไม่ทันไรก็มีบิลเครื่องดื่มใหม่ ให้ตายสิคุณเป็นใคร? มาสั่งคาราเมลลาเต้ ในบรรยากาศแบบนี้ ใจร้ายมากเลยนะ “คุณลูกค้า”




    MidnightMessageBox 








     



Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in