แด่เธอ สหายวัยเยาว์ในความทรงจำ

จดหมายนี้มิอาจจ่าหน้าซองได้ เพราะฉันไม่รู้ว่าเธออยู่หนแห่งใดบนโลกใบนี้ กี่ปีแล้วหนาที่เธอมลายหายไปจากชีวิตของฉัน เกินครึ่งชีวิตที่ฉันอยู่กับความทรงจำโดยปราศจากเธอ ยาวนานกว่าเวลาที่เรามีกัน เด็กผู้หญิงคนนั้นยังวิ่งเล่นในความฝันของฉันอยู่เลย เธอเชื่อหรือไม่ ในฝันเธอโกรธฉัน เพียงเพราะฉันไม่รอเธอไปที่หลังทุ่ง ก่อนภาพจะตัดมาที่เราสองคนกระโดดลงบึงน้ำกว้าง ในฝันน้ำเย็นเฉียบแต่ฉันมิอาจรับรู้ถึงสัมผัสจริง เรานอนลอยคอแผ่กายบนผิวน้ำ อาทิตย์อัสดงทอแสงสีแสดตัดกับผืนน้ำ เธอพูดกับฉันว่า ‘อยากอยู่แบบนี้ตลอดไป’ ในฝัน ฉันตอบกลับว่า ‘คิดถึง’ 

หากจินตนาการของฉันเสกสรรภาพของเธอคนปัจจุบันได้คงดี ฉันเฝ้านึกถึงเธอให้บ่อย เผื่อว่าเราจะได้พบกันอีกในนั้น เพราะมันคงเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้ฉันได้พบเธอ วรัล เธอคือคนที่ฉันปราถนาจะใช้ชีวิตยามเติบใหญ่ด้วยกัน สหายหนึ่งเดียวผู้ครอบครองดวงใจ รอยยิ้มบรรจงปั้นของเธอเสกมนตร์ให้หัวใจของฉันผลิบาน น้ำเสียงละมุนและวาจาไพเราะของเธอกล่อมฉันให้ละเมอฝัน ดวงตาดั่งศศินวลสว่าง สรวลทรงเสน่ห์ยามฉันเล่าเรื่องราวน่าขัน เธอคงมิรู้ว่าการมีเธออยู่ข้างกายทำให้ฉันเป็นสุขมากเพียงใด

รุ่งอรุณของวันนั้น ฉันตะโกนเรียกหาเธอที่หน้าบ้าน ความเงียบสงบสะท้อนเสียงของฉันให้ดังอยู่หลายครั้ง วันแล้ววันเล่า ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ เหลือเพียงฉันที่ลอยคออยู่ในบึงน้ำกว้าง

น้ำเย็นเฉียบกว่าทุกวัน

วรัล ฉันไม่คิดกล่าวโทษที่เธอจากไปโดยปราศจากคำลา เพราะไม่ว่าอย่างไรหัวใจฉันคงแหลกสลายอยู่ดีหากไร้เธอเคียงข้าง แม้ได้มีกอดสุดท้าย แม้ได้เห็นแก้วตาของใจก่อนลาจาก หัวใจของฉันก็คงมิอาจทนรับไหวอยู่ดี

รู้ไหม ฉันเฝ้าคิดถึงเธอมาตลอดนับแต่วันที่เธอไป เฝ้ารอย่างมีหวัง วาดฝันว่าจะได้พบเธออีกครา แต่แล้วคืนวันผ่านพ้นไป เธอไม่กลับมา และฉันต้องใช้ชีวิตต่อไปดังต้นไม้ที่รากลึกตายสิ้นแต่ลำต้นยังจำต้องยืนลำอยู่ แห้งเหี่ยว แม้ได้รับน้ำและแดดอย่างดี

หลายครั้งฉันนั่งพร่ำเพ้อว่าตอนนี้เธอจะเป็นอย่างไรหรืออยู่ที่ใด บางทีเธออาจอยู่ไกลโพ้นลิบลับจากที่ที่ฉันอยู่ หากโชคดีเธอคงกำลังใช้ชีวิตอย่างเปี่ยมสุข เช่นนั้นฉันคงปีติเหลือล้น หรือหากอับโชค ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันมิปราถนาให้มันเป็นเช่นนั้นที่สุด ฉันคงเศร้าใจที่ฉันไม่ได้เป็นคนที่ยืนหยัดเคียงข้างในวันที่เธออ่อนล้า ฉันจะตามหาเธอได้อย่างหรือ วรัล เธอช่วยไขคำตอบให้ฉันได้หรือไม่ 

กระนั้น สิ่งเดียวที่ฉันคงทำได้คือหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเธอคงจะกำลังใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ณ ที่แห่งใดแห่งหนึ่งบนโลกใบนี้ และไม่ว่าสุขหรือทุกข์ ฉันจะมอบขวัญแก่เธอจากตรงนี้ ณ ความทรงจำระหว่างเรา 

อายุไขของฉันกำลังนับวันถอยหลัง หากแต่ความคิดถึงเธอกลับเพิ่มพูน เดือนปีที่ผ่านไปมิอาจทำให้ไฟความหวังของฉันมอดมวย ยังคงรอคอยว่าสักวันจะได้พบเธออีกครั้ง มันจะมีวันนั้นใช่ไหม วรัล

ได้โปรดจงรู้ว่า จวบคิมหันต์ถึงเหมันต์ ตราบตะวันรุ่งยันลาลับ ฉันจะเพรียกหาเธอ

ถวิลวรัลสุดหัวใจ

สริน