มาดูกันดีกว่าว่าเพื่อนๆ Minimore Makers จะพูดอะไรกับเราผ่านตัวอักษรบ้าง

คุณ geekjuggler เหมือนทำ recap ให้เลยอะ ว่าแต่ละคนพูดเรื่องอะไรกันบ้าง และพอยตน์ไหนที่พูดนั้นมีประโยคเด็ดอะไรบ้าง ที่มินิมอร์ชอบเป็นพิเศษคือการ "แปะป้าย" คนอื่น ของยาย หรือ ป๋อมแป๋ม เทยเที่ยวไทย เราเคยไปเผลอแปะป้ายคนอื่นไหม ลองสำรวจดู

เป็นอีกเรื่องที่เกี่ยวกับ TedxBangkok ที่เพิ่งผ่านไป คุณ Teepagorn W. ไม่ได้พูดถึงเนื้อหาของงานมากมายนัก แต่ลงรายละเอียดไปที่ส่วนของการจัดงาน การดำเนินงานมากกว่า นี่ถ้ามินิมอร์ทำอะไรสักอย่างแล้วมีคนมาให้ฟีดแบ็กด้วยนี่คงดีใจ เป็นกำลังใจให้คนจัดงานดีๆ นะ มีอะไรที่ต้องปรับแก้ก็ค่อยๆ วางแผนไปจ้ะ

เป็นบทความที่ดีมากเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว ขอบคุณคุณ Maya Jett มากๆ ที่เขียนขึ้นมา สำหรับคนที่มองไปรอบกายเจอคนที่ฝันเยอะไปหมด แล้วตัวเองล่ะ ที่ทำงานประจำอยู่ทุกวันนี้คุณค่ามันน้อยกว่าหรือเปล่า สำหรับมินิมอร์แล้วคนที่มีความฝันแล้ววิ่งตามจนคว้าได้ก็น่าชื่นชม คนที่ไม่ได้ฝันอะไรเป็นพิเศษแต่เลือกทำงานประจำก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร สังคมขาดส่วนใดส่วนหนึ่งไปไม่ได้หรอก สำคัญทั้งนั้น ใครจะรู้ ทำงานสะสมเงินเยอะหลายๆ ปีเข้า พอวันนึงเจอความฝันขึ้นมา ลาออกได้เลยจ้า เงินพร้อมแล้ว!

คุณ PABOO SYSU เล่าให้เราฟังเรื่องหลานชายตัวน้อย คือเด็กอะนะ ก็ยังมีความกลัวแบบเด็ก แต่อีกมุมกลับกลายว่าเขาอยากจะปกป้องผู้ใหญ่อย่างเราแน่ะ! ชวนให้ชื่นใจไม่น้อยเลย มินิมอร์เองก็มีหลานชายวัยขวบอยู่คน ปกติจะดูแลเขา วันหนึ่งเขาหยิบหมอนมาวางชี้บอกให้มินิมอร์นอน ก็นอนตามใจหลาน แล้วหลานก็เอาผ้ามาห่มให้ เออ ดี! เลี้ยงมันมาตั้งหลายเดือน ถึงคราวมันเลี้ยงเราละ ฮากันทั้งบ้าน

>>>อ่าน 

มินิมอร์ขอขอบคุณ คุณ Rainbow Room ที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา ทำให้มินิมอร์เองได้เรียนรู้เกี่ยวกับการใช้คำให้เหมาะสมกับผู้อื่นมากขึ้น เพราะหลายๆ คำที่เราพูดจนชินเราไม่รู้เลยว่ามันทำร้ายใจคนฟัง มาเปลี่ยนแปลงกันเถอะ!

คุณ Khwan Peera เขียนเล่าประสบการณ์จากงานเวิร์คช็อปการ์ตูนแก๊กของขายหัวเราะ มหาสนุก เป็นพาร์ทสุดท้ายแล้วล่ะ เห็นอบรมกันสามวันอย่าคิดว่าจะมีหัวข้อซ้ำเชียว มีเรื่องราวอะไรให้เราได้เรียนรู้กันเยอะเลยล่ะ

นี่ไม่ใช่ตัวเลขที่จะเอาไปวิ่ง ไปเต็ง ไปโต๊ด แต่เป็นบันทึกอันน่าภาคภูมิใจของคุณ adaruhtam ที่ทยอยอ่านหนังสือให้มากขึ้นจากเดิม จนปีหนึ่งอ่านได้จำนวนเยอะมาก! นอกจากมาก แล้วยังได้รู้เรื่องราวอะไรมากมายจากหนังสืออีก เห็นไหม ถ้าตั้งใจก็ทำได้แน่นอน

อ่านโพสต์ของ คุณจาวี แล้วมินิมอร์คิดถึงตัวเองตอนทำงานแรกๆ นอกจากเราจะเขียนถูก เขียนได้ และเขียนดี เรายังต้องเรียนรู้ 'เฮาส์สไตล์' ของที่ที่เราเขียนบทความให้อีก  ถ้าเราเขียนบทความลงหนังสือพิมพ์รายวันชั้นนำของประเทศ เราก็คงจะมาชั้ยพาสาทิพ แบบเพจอีน้องไม่ได้ใช่ไหมล่ะ นี่แค่ฝึกงานนังมีเรื่องให้ได้รู้มากขึ้นเลยเนาะ

คุณ คนคนนึง เดินไปเดินมา ได้เล่าเบื้องหลังของภาพถ่ายที่ทำให้เกิดกระแสสังคมในตอนนี้ ที่มีน้องนักศึกษาไปถ่ายภาพขณะนอนอยู่บนถนน ดูเผินๆ อาจคิดว่าก็แค่เด็กทำอะไรแผลงๆ แต่เปล่าเลย มันมีที่มาที่ไป แต่คนไม่เห็นนี่สิ