22.05.64 เพราะเธอเป็นลูกสาวคนเดียวที่มีพ่อและแม่คอยเอาใจ เธอจึงไม่เคยเรียนรู้วิธีการดูแลคนอื่น ไม่เคยผ่านประสบการณ์ที่ต้องคิด เพื่อที่จะดูแลใคร ตลอดเวลาที่โตมา เธอไม่คิดว่าสิ่งนี้เป็นปัญหา จนเมื่อเธออยากดูแลใครสักคน โดยเฉพาะคนอย่างเขา ในเริ่มต้นเธอมักจะใช้ประโยคคำถามง่ายๆ ที่เธอพอจะคิดได้ เหนื่อยไหม...

ผู้คนเคยเล่าขานถึงสุดเขตดินแดนทางเหนือ ในพงไพรนามว่าอนธการ ลึกเข้าไป จะมีหมู่บ้านแห่งหนึ่งซ่อนตัวอยู่ ที่แห่งนั้นเป็นที่หลบซ่อนของเหล่าลูกครึ่งดราโกรก็อดให้ห่างไกลจากทุกสายตาของมนุษย์ ซึ่งดราโกรก็อดนั้นมีเลือดผสมระหว่างมังกรศักดิ์สิทธิ์กับบรรดาเทพเจ้าในสรวงสวรรค์ มีรูปลักษณ์โดยสามัญคล้ายมนุษย์ปกต...

“เดินทางมาไกลแค่ไหน ก็อยากจะกลับบ้านไปกินข้าวมื้อเย็นกับแม่” วันนี้ฉันออกมาเดินเล่นเสียไกล พระอาทิตย์ใกล้จะตกแล้ว แสงของมันสีทองเหมือนอำพัน ตกกระทบทอดยาวไปตามแนวผาของเทือกเขาหิมะสูงตระหง่าน อันเป็นฉากหลังให้กับแนวทิวเขาป่าสนสีเขียว ที่ผืนป่าสลับซับซ้อนอยู่ล้อมรอบกับท้องทะเลสาบสีฟ้าเหมือนสีของเครื่อ...

ฉบับ: แม้นานเท่าไหร่ ฉันยังคงเสน่ห์หาถึงเพียงแต่เธอ ถึง วิคตอเรีย เอดิอีเกเลียน. เธอผู้เป็นดั่งแรงบันดาลใจและฤดูใบไม้ผลิ หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวผู้ปลอบประโลมฉันในยามหลงทาง เธอคงจะรู้สึกหน่ายใจกับฉันเสียเต็มประดาที่เอาแต่ตามตอแยร้องขอความรักกับเธอมานานจวบจนกระทั่ง10ปี หากเธออ่านถึงตรงนี้ ฉันหวั...

ยามวิกาลที่ปล่าวเปลี่ยว แสงสุดท้ายในตอนฟ้าสาง คำลาสุดท้ายที่เราสองต่างเก็บไว้ในใจ ขอบคุณช่วงเวลาที่ผ่านมา ขอบคุณทุกความทรงจำที่ยังคงเด่นชัด ขอบคุณทุกบทกวีที่คุณทำให้ผมเขียน ขอบคุณที่เคยอยู่ตรงนี้ และขอบคุณที่เป็นคุณ รอยแผลเก่าที่คุณเคยทิ้งไว้ ยังคงเจ็บปวดในทุกๆวันแต่มันก็เป็นเหมือนเครื่องเตือนใจว...

คุณเคยไหม? อ่านอะไรสักเรื่องหนึ่งแล้วน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาราวกับพายุฝนที่ตกอยู่ในใจ "คล้ายว่าเริ่มจากฝน"ของ จเด็จ กำจรเดช คือเรื่องสั้นเรื่องนั้น “และไอ้ที่ไหลนองหน้าอยู่นี่ น้ำฝนหรอก ใครว่าน้ำตา…”ข้อความข้างต้น เป็นคำพูดของ ‘ธงรบ’ ตัวละครจากเรื่องสั้น"คล้ายว่าเริ่มจากฝน"ในหนังสือรวมเรื่องสั้นชุด...

"ดอยรวก" ตั้งอยู่บนถนนตาก-แม่สอด ขึ้นชื่อว่าเป็น "ดอยรวกร้อยศพ" เพราะสภาพภูมิศาสตร์ที่อันตราย ทางโค้งมากมายและเหวลึกริมทางทำให้ผู้คนต้องสังเวยชีวิตไปมากมาย แต่ทว่าในเรื่องสั้น "ดอยรวก" ของ นทธี ศศิวิมล ซึ่งได้รับรางวัลนายอินทร์อะวอร์ด ปี 2551 นั้น ความน่าหวาดกลัวของดอยรวกกลับมิได้อยู่ที่สภาพภูมิศา...

ยามมืดมิดราตรีชวนสงบ จิตสงบแต่ใจสั่นไหว ใครคนใดที่เข้ามา ณ ห้วงเวลานี้ ห้วงเวลาที่ฉันไม่ต้องการใคร กลับกลายเป็นคนที่ฉันรักสุดหัวใจ - ฉันไม่คิดมาก่อนว่าการตกหลุมรักใครคนนึงจะง่ายดายเพียงนี้ เพียงสบตา เพียงพูดคุย กาลเวลาไม่ใช่สิ่งสำคัญที่จะทำให้ใครคนใดคนหนึ่งรักกับอีกคน เพียงเสี้ยววินาทีแห่งความรู้สึก...

อนันต์ คือ ไม่มีที่สิ้นสุด นับไม่ถ้วน ตลอดไป สิ่งดีๆและมีคุณค่าผู้คนก็ต่างคาดหวังให้เป็นอนันต์ดั่งใจหวัง ไม่มีผู้ใดอยากทิ้งสิ่งที่ดีไว้กลางทาง ผู้คนต้องการความสุขเป็นอนันต์ แต่ทุกคนก็รู้ว่าความเป็นอนันต์ไม่มีอยู่จริง บางคนอาจจะได้ค้นพบความเป้นอนันต์จากที่ใดสักแห่ง ผู้คนมักบอกเสมอว่ามีค...

วันอาทิตย์ที่ผ่านมาถือว่าอากาศดี เราถือโอกาสนี้ออกจากบ้านเลยแล้วกัน อาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ชิลที่สุด คว้ากระเป๋าผ้าใบนึงที่ดูแล้วน่าจะแข็งแรงพอสำหรับบรรจุหนังสือติดมือมาด้วย ด้วยความบ้านใกล้ จึงจัดการโบกแท็กซี่ไปงานหนังสือแบบสบายๆ ไม่ว่าปีไหน งานหนังสือก็คึกคักเสมอ และมันยังทำให้ฉันตื่นเต้นได...

ทบที่หนึ้งเราจอนกัน คิม//เดินไปที่ป้ายรถเมร์ ...