ยามวิกาลที่ปล่าวเปลี่ยว แสงสุดท้ายในตอนฟ้าสาง คำลาสุดท้ายที่เราสองต่างเก็บไว้ในใจ ขอบคุณช่วงเวลาที่ผ่านมา ขอบคุณทุกความทรงจำที่ยังคงเด่นชัด ขอบคุณทุกบทกวีที่คุณทำให้ผมเขียน ขอบคุณที่เคยอยู่ตรงนี้ และขอบคุณที่เป็นคุณ

รอยแผลเก่าที่คุณเคยทิ้งไว้ ยังคงเจ็บปวดในทุกๆวันแต่มันก็เป็นเหมือนเครื่องเตือนใจว่าผมยังมีชีวิตอยู่ 

ความทรงจำที่ยังเด่นชัด หวนคืนวันเก่ามาให้ผมได้ ประสบกับความรู้สึกในตอนนั้นเหมือนครั้งแรก

แต่ในวันนี้ก็มาถึงวันที่พบต้องเอ่ยคำลาเหล่านี้และเดินจากไป เพราะคำกล่าวลาที่เราไม่เคยได้พูดออกไป มันกลายเป็นอดีตไปแล้วเปรียบดั่งสายลมที่พัดมาและผ่านไป