ยามมืดมิดราตรีชวนสงบ จิตสงบแต่ใจสั่นไหว ใครคนใดที่เข้ามา ณ ห้วงเวลานี้ ห้วงเวลาที่ฉันไม่ต้องการใคร กลับกลายเป็นคนที่ฉันรักสุดหัวใจ - ฉันไม่คิดมาก่อนว่าการตกหลุมรักใครคนนึงจะง่ายดายเพียงนี้ เพียงสบตา เพียงพูดคุย กาลเวลาไม่ใช่สิ่งสำคัญที่จะทำให้ใครคนใดคนหนึ่งรักกับอีกคน เพียงเสี้ยววินาทีแห่งความรู้สึกที่ถูกจุดประกาย ใจเราก็พ้องก้องประสานกัน ฉันรู้สึกได้ว่าเรารักกัน แต่ก็ได้แค่รู้สึก...

เวลาล่วงเลยไปเราสองใช้เวลาร่วมกันเกินกว่าที่ใครจะจินตนาการ พูดคุยราวอานาคตจะไม่มีอีก 

เหมือนอดีตไม่เคยมีตัวตน กาลเวลาหยุดนิ่งช่วงเวลาแห่งความสุขพัดผ่านเหมือนสายลมหากแต่เป็นสายลมที่ไม่อาจหยุดได้และฉันเองไม่อยากหยุดมันด้วย “ฉันรักคุณ” ฉันเก็บไว้ในใจไม่กล้าเอ่ยวาจาไป ฉันกลัว กลัวเหลือว่าเกินหากปล่อยปากเอ่ยไปความสุขที่เกิดขึ้นอาจกลายเป็นเพียงซากดึกดำบรรพ์ที่ไม่เคยมีอยู่ หรือยิ่งกว่านั้นมันอาจเป็นเพียงนิยายที่อยู่ในหัว ถูกลบเลือนผ่านกาลเวลา ไม่อาจขุดข้นได้เหมือนซากดึกดำบรรพ์ ฉันไม่กล้าเอ่ยไปหากเขาไม่ได้รักฉัน ทุกอย่างคงเป็นเพียงนิยายที่ไม่เคยถูกเขียน