คำเตือน: มีเนื้อหาสปอยล์จากมังงะ ใครที่ไม่อยากโดนสปอยล์ห้ามกดเข้ามาอ่านเด็ดขาด! “ฉันจะเข้าหน่วยสำรวจ” นั่นคือประโยคที่ผมบอกมิคาสะในวัยสิบขวบ ทุกๆครั้งที่ได้ยินเสียงระฆังเป็นสัญญาณเตือนว่าพวกเขาเสร็จสิ้นภารกิจจากนอกกำแพงและกลับมาอย่างปลอดภัยแล้วผมมักจะชวนมิคาสะไปชื่นชม ‘เหล่าทหารกล้า’ ด้วยกัน ผมนิยา...

แด่ ฮิสทอเรียที่รักของฉัน ขณะที่ฉันกำลังเขียนจดหมายฉบับนี้ มีไรเนอร์กำลังยืนเฝ้าฉันอยู่ข้าง ๆ เจ้านี่น่ะไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ ชาตินี้หมอนั่นคงไม่มีภรรยาแน่ ๆ มีที่ไหนล่ะมายืนมองคนที่กำลังเขียนจดหมายรักแบบนี้ แต่เอาเถอะ ฉันจะทำเป็นไม่สนใจก็แล้วกัน เรื่องแรกที่อยากบอกก็คือ ขอโทษที่ตอนนั้นฉันเลือกที่จะ...

“ผมเห็นจริงๆนะ! มันขยับเองได้จริงๆ” เด็กชายพูดกับเพื่อนอย่างร้อนรน มือน้อยๆ กำชายเสื้อคาร์ดิแกนสีฟ้าแน่น เอเรนมองเขาและถอนหายใจ “ฟักทองเดินได้น่ะมันมีจริงเสียที่ไหนล่ะ เนอะ มิคาสะ” เด็กสาวคนเดียวในกลุ่มพยักหน้าเห็นด้วย อาร์มินขมวดคิ้วอย่างหัวเสีย โกรธเอเรนและมิคาสะที่ไม่ยอมเชื่อคำพูดของเขา เขาไม่ใช่...

ที่โต๊ะกลมริมระเบียงห้องตอนเย็น เขาชวนผมนั่งดื่มเบียร์ สายลมยามเย็นพัดผ่าน เสื้อผ้าและเส้นผมพริ้วไหว เสียงแก้วเบียร์ที่กระทบกันเป็นเสียง ‘เก๊ง’ ทำให้ผมนึกถึงกระดิ่งที่คล้องไว้หน้าประตูหน้าต่างห้องผม เงียบสงบและผ่อนคลายในเวลาเดียวกัน “อากาศดีเนอะ” คนตรงข้ามว่าพลางยกเบียร์ขึ้นดื่ม ผมพยักหน้า นั่งฟังเอ...

คุณพ่อมักจะบอกผมเสมอตั้งแต่ผมจำความได้ว่าบ้านตรงข้ามคือบ้านผีสิง น้าแครอลที่เป็นเพื่อนบ้านบอกว่าเป็นถิ่นฐานของมนุษย์ต่างดาว เพื่อนที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันบอกว่าบ้านหลังนั้นคือบ้านแม่มด คุณครูที่โรงเรียนบอกว่าเป็นบ้านที่ถูกทิ้งร้างไว้ ผมไม่รู้ว่าจะเชื่อใครดีระหว่างคุณปู่ น้าแครอล เพื่อนบ้าน หรือครูใ...

ไม่อัพนิยายตอนนี้นะคะ จะด่ารัฐบาล มันเกินไปจริงๆค่ะ ตำรวจไม่มีสิทธิ์!!!! ทำร้ายประชาชน!!!!! จะร้องไห้ #16ตุลาไปแยกปทุมวันEdit: ลงวันที่ 17 แทนค่ะ พรุ่งนี้คือวันเกิดคนรักของผม ครบรอบกี่ปีนะ? น่าจะสามสิบสี่หรือสามสิบห้า ไม่เกินกว่านี้ ผมไม่รู้ว่าจะซื้อของขวัญวันเกิดแบบไหนให้เออร์วินดี ถ้าผมเอ่ยปากถาม—...

"แม่ คืนนี้ผมกับมิคาสะออกไปเดินเที่ยวที่งานเทศกาลนะครับ" ทันที่ขออนุญาตเสร็จเอเรนก็วิ่งออกมาทันทีโดยไม่รอให้แม่เอ่ยปากเพราะกลัวว่าจะไม่ให้ตนเองไป "จริงๆเลยเด็กคนนี้" คลาร่าถอนหายใจ จับไหล่มิคาสะ "ฝากดูแลเอเรนด้วยนะ เอ้า ค่าขนมของคืนนี้ เอาไปเผื่ออาร์มินด้วย อย่ากลับดึกนักล่ะ" เด็กสาวพยักหน้าและวิ่งต...

“อยากกินของหวาน”“อย่างเช่น?”“อะไรก็ได้”“อะไรก็ได้ไม่เคยมีอยู่จริง”“นึกไม่ออก”“ได้ยินมาว่าร้านขนมปังใกล้ๆประตูกำแพงโรเซ่ทำขนมสูตรใหม่ขึ้นมาด้วย”“ใช่ก้อนกลมๆมีรูตรงกลางหรือเปล่า?”“น่าจะ วันนั้นฉันเห็นซาช่ากับคอนนี่เหมาเกือบหมดร้านเลย”“อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?““พวกนั้นตะกละต่างหาก”“มันเรียกว่าอะไรนะ?”“อืม...

“พ่อครับ เราจะรู้ได้ยังไงว่านอกกำแพงยังมีมนุษย์หลงเหลืออยู่” นี่เป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่เขาจะหายไปจากชีวิตผมตลอดกาล ในวันไว้อาลัยเหล่าทหารที่เสียชีวิตในหน้าที่ ผมไม่ได้เข้าร่วมพิธีสวดวิญญาณของบาทหลวง ผมปลีกตัวออกมาอยู่คนเดียว ยืนมองป้ายหลุมศพของเขา ฮันจิเดินมาทางผม ไม่ได้พูดอะไร ตบบ่าผมเบาๆและเดินกล...

พ่อของผมเคยอ่านนิทานก่อนนอนเกี่ยวกับเวทมนตร์ครั้งแรกตอนผมอายุเก้าขวบ เป็นเรื่องราวของเด็กชายผมสีดำสลวย—ถ้าจำไม่ได้ผิดคงรุ่นราวคราวเดียวกับผมในตอนนั้น—พลัดหลงเข้าไปในป่า ได้พบกับเด็กอีกคนหนึ่งที่อายุเท่าๆกัน “ผมเธอสวยดีนะ” เด็กประหลาดพูด เด็กคนนั้นพาเด็กชายผมดำเที่ยวเล่นในป่า ช่วยคุณลุงต้อนฝูงแกะเข้า...

สองทุ่มกับพวกเราที่เพิ่งออกงานเลี้ยง—ฉลองก่อนกู้กำแพงมาเรีย—แสนวุ่นวาย มันเป็นเรื่องดีที่ทหารหน่วยสำรวจได้กินเนื้อสัตว์แทนขนมปังกับซุปโง่ๆนั่น แต่ขึ้นชื่อว่างานเลี้ยงก็ต้องเกิดเหตุความไม่สงบเป็นธรรมดา ยกตัวอย่างเช่น สมาชิกสองคนในหน่วยของผมทะเลาะกันจนเกิดเหตุการณ์ชกต่อย แทนที่จะมีคนห้ามแต่กลับส่งเสีย...

“อากาศดีนะ”“ก็ดี”“ถ้าไปเดินตรงโน้นคงสวยน่าดู”“อยากไปดูไหมล่ะ?”“ไม่คิดว่าอากาศมันเย็นไปหน่อยเหรอ?”“นิดนึงล่ะมั้ง”“รู้งี้ใส่ถุงมือมาด้วยก็ดีสิ”“เดี๋ยวฉันไปเอามาให้”“ไม่ต้องไปให้เสียเวลาหรอก”“อะไรของ—”“…”“อ๋า ฉันพอจะเข้าใจแล้ว ขอตรงๆเลยไม่ดีกว่าหรือไง?”“ขอจับมือหน่อย”“ไม่เคยห้ามอยู่แล้ว” / “กองเอกสารสู...

วันนั้นขณะที่พวกเรากำลังกินขนมปังกับซุป เขาชวนผมไปดูการแสดงละครที่โรงละครชื่อดังในวันหยุด คราแรกผมคิดปฏิเสธเพราะผมไม่ใคร่ดูการแสดงเท่าไหร่นัก แต่ดวงตาของเขาที่เอ่อล้นไปด้วยความตื่นเต้นและอยากไปที่นั่นเอามากๆทำให้ผมตอบตกลงอย่างช่วยไม่ได้เขาบอกว่ามีบัตรเข้าแค่สองใบเท่านั้น คงไม่มีเพื่อนคนอื่นไปด้วย ผม...

ผมฝันถึงเขา ในความฝันเขาบอกลาผม ใบหน้าช่างเสร้าสร้อยแต่ผมกลับสัมผัสได้ถึงความโล่งใจผ่านแววตา เขาค่อยๆเลือนหายไป ผมพยายามคว้าตัวเขาไว้ เศษเสี้ยวความเป็นเขาแตกสลายกลายเป็นนกนับร้อยตัว บินโฉบสู่มวลเมฆอึมครึม ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีเทา สายฝนเทกระหน่ำลงพื้นดิน ผมร้องไห้ และตัวผมก็ตื่นขึ้นพร้อมน้ำตาที่ไหลนอง...

“ไปกี่คืน?” เขาถาม “แค่คืนนี้คืนเดียว” ผมตอบ“รีบๆกลับมาล่ะ” เขาบอกผมก่อนที่รถม้าจะเคลื่อนตัวไปสู่จุดหมาย ตอนนี้ผมอยู่ในเขตสโตนเฮด เขตที่ยื่นออกจากกำแพงซีน่า ผมได้รับคำสั่งให้เข้าร่วมการประชุมเพื่อเสวนาเกี่ยวกับการใช้พลังไททันของเอเรน เยเกอร์ เพื่อกอบกู้กำแพงมาเรีย การประชุมมักลากยาวเกือบครึ่งค่อนวัน...