เพล้ง! 

เสียงแก้วเซรามิกที่แตกออก ทำให้จองเซอุนสะดุ้งรู้สึกตัว ก้มลงมองเศษแก้วที่แตกกระจายอยู่ตรงปลายเท้า

“นายน้อย! เป็นอะไรหรือเปล่าคะ!” อันยูจินที่ได้ยินเสียงดังรีบวิ่งออกมาจากห้องครัวมาดูด้วยความเป็นห่วง

“คือ...ขอโทษครับ ผมเหม่อไปหน่อย เดี๋ยวจะเก็บเดี๋ยวนี้แหละ” จองเซอุนละลักละล่ำ ย่อตัวลง เตรียมเก็บเศษแก้ว แต่ยังไม่ทันได้หยิบ เด็กสาวผมน้ำตาลก็ถลามาเอาตัวเข้าขวาง พร้อมบอกรัวเร็ว

“ไม่ค่ะๆ ไม่ใช่หน้าที่นายน้อยสักหน่อย นายน้อยเซอุนหลบเถอะ เดี๋ยวยูจินเก็บเอง”

“งั้นฝากด้วยนะ” เด็กหนุ่มเอ่ยเบาๆ รู้ตัวดีว่าต่อให้รั้นช่วยเก็บ เธอก็คงไม่ยอม ถึงยอมก็คงงอนไปพักใหญ่

อันยูจินยิ้มร่ารับคำ ทั้งคะยั้นคะยอให้จองเซอุนไปนั่งเล่นที่เรือนกระจก รวมถึงบอกด้วยว่าเธอได้เตรียมอาฟเตอร์นูนทีให้เรียบร้อย และอีกสักครู่หนึ่งอิมยองมินจะมาถึง หลังจากออกไปทำธุระในเมืองตั้งแต่เช้าตรู่ จองเซอุนที่ได้ยินก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย เดินไปนั่งรอในสวนเรือนกระจกหลังใหญ่

จองเซอุนนั่งมองขนมหลากหลายชนิดนิ่งๆ โดยไม่คิดแตะต้อง เฝ้ารอเพื่อจะได้กินพร้อมกันกับอิมยองมิน

ระหว่างที่เหม่อมอง เขาก็จมลึกไปกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่

สาเหตุที่เขาทำแก้วตกแตก มันเป็นเพราะเขากำลังนึกถึงชุดความฝันแปลกประหลาดที่ฝันถึง

ในห้วงความฝันเหล่านั้น จุดเริ่มต้นของทุกฝันจะเหมือนกัน คือ เขายืนอยู่ท่ามกลางทางเดินที่ขนาบข้างไปด้วยป่าสนสูงชะลูด ปกคลุมไปด้วยหมอกเย็นหนา ทั้งที่เป็นความฝัน แต่เขากลับรับรู้ถึงไอเย็นและความชื้นของผืนป่าได้เป็นอย่างดี เขาจำได้ ครั้งแรกที่เขาฝันถึงป่าสน เขาทั้งสับสนและหวาดกลัว แต่พอเริ่มหายตกใจ เขามักจะก้าวไปตามทางเดินช้าๆ เมื่อยิ่งเดิน หมอกก็ยิ่งหนา ความอ้างว้างและความหวาดกลัวกัดกินจิตใจอย่างช้าๆ ทว่าก่อนจะกรีดร้องออกมาอย่างเสียสติ หมอกเย็นก็เริ่มจางลง พร้อมกับเห็นประตูบานหนึ่งอยู่ตรงปลายทาง

วินาทีที่ยื่นปลายนิ้วไปผลักบานประตูให้เปิดออก เขาก็พบกับแสงสว่างจ้าสีขาวขนาดใหญ่ มันสว่าง จนต้องปิดตาลงทุกครั้ง และเมื่อหลับตา ความทรงจำหลากหลายของพวกเขาเหล่านั้นก็ไหลทะลักเข้ามาในหัว 

ครั้งแรกที่เปิดประตู คือความทรงจำของหญิงสาว 

หญิงสาวผมแดง นัยน์ตาฟ้า หรือที่จองเซอุนรู้จักในชื่อ เอสเธอร์

ครั้งที่สองที่เปิดประตู คือความทรงจำของเด็กผู้ชาย

ผมสีแดงไม่ต่างจากจองเซอุนหรือเอสเธอร์ ใบหน้าอ่อนเยาว์ หน้าตาน่ารัก ส่งเสียงหัวเราะที่ชวนให้เอ็นดู

ครั้งที่สามที่เปิดประตู คือความทรงจำของเด็กสาว

ผมสีแดงไม่ต่างกัน เธอวิ่งเล่นในทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยดอกแดนดิไลออนด้วยท่าทางสดใส 

ครั้งที่สี่ที่เปิดประตู คือความทรงจำของหญิงสาว

ผมสีแดงไม่ต่างจากสามคนก่อนหน้า อายุน่าจะไล่เลี่ยหรือมากกว่าเอสเธอร์อยู่เล็กน้อย เธอทำอาหารอยู่ในครัว ยกยิ้มอย่างมีความสุข และหันหลังมามองใครคนหนึ่งที่เอ่ยทักด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม

ครั้งที่ห้าที่เปิดประตู คือความทรงจำของเอสเธอร์อีกครั้ง

ครั้งนี้แตกต่างไปจากครั้งแรก เธอดูอายุมากขึ้น และดูสวยขึ้น ทั้งยังสวมสร้อยที่เป็นอัญมณีสีแดงทรงรีเอาไว้

ความฝันแปลกๆ พวกนั้น มันคืออะไรกันนะ — จองเซอุนขมวดคิ้วย่นสงสัย เพราะถึงแม้จะมีหลายอย่างแตกต่าง แต่เขามั่นใจว่ามีสามสิ่งที่เหมือนกันทุกครั้ง คือ พวกเขาเหล่านั้นมีผมสีแดงแบบเดียวกับเขา พวกเขาเหล่านั้นอยู่ที่นี่เหมือนในตอนนี้ และ ข้างกายของพวกเขา มีชายหนุ่มผมสีแดงส้ม หางตาตกเล็กน้อย พร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น

จองเซอุนหลุบตาลง มองมือที่ประสานกันอยู่บนหน้าตักตัวเองนิ่งๆ เขาเองก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงฝันแบบนี้ แต่เขารู้ดีว่าตัวเองเริ่มฝันตั้งแต่ที่สลบไปหลังจากช่วยเวอร์นอนกับเฮเลน 

เพื่อเป็นการตอบแทน ในฐานะสิ่งมีชีวิตที่อยู่มานาน ข้าจะขอมอบคำตอบในสิ่งที่เจ้าเฝ้าค้นหา

หรือว่า จะเป็นเพราะเวอร์นอน — สเลย์เบก้าหนุ่มนึกถึงคำพูดของมังกรหนุ่มในตอนนั้น พลางลูบกลุ่มผมสีแดงของตัวเองที่เคยมีละอองแสงราวกับเกล็ดหิมะตกลงบนเส้นผมและซึมหายเข้าไปในตัว

ในช่วงก่อนที่เขาจะพบกับเวอร์นอน สิ่งที่ติดใจเขาอยู่ตลอดคือ ทำไมอิมยองมินถึงพาเขามาที่นี่ เอสเธอร์เป็นใครกันแน่ แล้วทำไมอิมยองมินถึงให้ความสำคัญกับเขาและเธอถึงขนาดนั้น

ความฝันพวกนั้น เกี่ยวโยงกับคำถามเหล่านี้หรือเปล่านะ — จองเซอุนข่มตาลง พรูลมหายใจยาว ฟุ่บหน้าลงบนโต๊ะกระจก ทั้งพยายามบอกตัวเองให้หยุดคิดเรื่องชวนปวดหัวเหล่านี้สักที

“เซอุน ไม่สบายเหรอ” เสียงทุ้มนุ่มที่ดังขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มผมแดงสะดุ้งเบาๆ

เมื่อชันตัวขึ้นและหันไปมอง เขาก็พบกับชายหนุ่มผมสีแดงส้ม ใบหน้าพิมพ์เดียวกันกับที่เห็นในความฝัน

“จอมเวทน้อยน่ะถูกแล้ว เห็นหน้าตาเด็กๆ ดูซื่อๆ แบบนี้ก็เถอะ แต่เดวิดอายุเกือบจะสองร้อยปีแล้ว แก่กว่าพวกเราเป็นไหนๆ ถึงจะน้อยกว่าอาจารย์ของเธอก็เถอะ”

“นานเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการได้เลยละ... นานแบบที่ขนาดฉันเอง ก็จำไม่ได้แล้วว่าตัวเองอายุเท่าไร”

อยู่ๆ คำพูดของคิมดงฮยอนและอิมยองมินก็แวบเข้ามาในหัว 

ในตอนแรก จองเซอุนคิดแค่ว่าเป็นเพียงความฝัน มันไม่มีทางเป็นจริงได้ แต่ถ้า คำพูดของคิมดงฮยอนเป็นจริง คำตอบของอิมยองมินเป็นจริง แสดงว่า พวกเขาเหล่านั้น เคยอาศัยอยู่ในสถานที่แห่งนี้จริงๆ พวกเขาเคยอยู่ในบ้านหลังนี้มาก่อน

“เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าเป็นไข้” อิมยองมินถามด้วยน้ำเสียงและแววตาเป็นห่วงยิ่งกว่าเดิม พร้อมกับยื่นมือมาแตะตามแก้มและหน้าผากราวกับวัดไข้

เด็กหนุ่มผมแดงส่ายหน้าน้อยๆ ตอบตามจริงแบบไม่ลงลึกถึงรายละเอียด

“พอดีผมฝันแปลกๆ นิดหน่อย ก็เลยคิดๆ อะไรในหัวน่ะครับ”

“ฝันแปลกๆ ไม่ใช่รางดี เดี๋ยวฉันปรุงน้ำเสกป้องกันฝันร้ายให้เธอแล้วกัน จะได้ไม่ฝันแบบนั้นอีก”

“ขอบคุณครับ” จองเซอุนบอกด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ขณะมองเข้าไปในดวงตาของจอมเวทหนุ่ม

ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน อยู่ๆ เขาก็รู้สึกปวดหน่วงภายในอก เมื่อเห็นภาพตัวเองสะท้อนอยู่ในแววตาอีกฝ่าย

สำหรับจองเซอุนแล้ว ภาพในดวงตาคู่สวยนี้ คือภาพของเด็กหนุ่มผมแดง ที่มีชื่อว่าจองเซอุน แต่สำหรับอิมยองมินนั้น เขาไม่รู้เลย ว่าภาพที่สะท้อนในส่วนลึกของจิตใจของชายหนุ่มนั้น คือ ตัวเขาที่อยู่เบื้องหน้านี้ หรือว่า ใครอื่น กันแน่