เจ้านกน้อยตัวหนึ่ง มันเกิดและเติบใหญ่อยู่ท่ามกลางป่าปูน ศูนย์กลางเมืองหลวงที่สุดจะมั่งคั่ง ความเหลื่อมล้ำทอดกระจายไปทุกหย่อมหญ้า มีตึกสวยสง่าบ้านเรือนราคาแพงที่หลังกำแพงเป็นสลัมซอมซ่อและคลองเน่าเหม็น ห้างใหญ่โตหรูหราเกินจินตนาการที่ฝั่งตรงข้ามเต็มไปด้วยนกชราหลงทางร่อนเร่ นกน้อยตัวนั้นเกิดที่นั่น ในร...

เมื่อจุดเริ่มต้นของชีวิตคือความจริงใจ ต่อมาความซื่อสัตย์จะเข้ามาแทนที่ สองสิ่งนี้รวมเป็นคำว่าความบริสุทธิ์ใจ แน่นอนว่าทุกคนต้องการพื้นที่สบายที่ให้ใจเราได้พักพิง เราจึงจำเป็นจะต้องไขว่คว้าหาคำตอบกันอย่างเนิ่นนาน ว่ามีใครบ้างที่จะคอยอยู่เคียงข้างกันในยามยากแบบนี้ไปตราบชั่วนิรันดร์ หากเพียงเรารู้ว่าทุ...

มันเป็นอดีตไปแล้ว แก้ไขไม่ได้อีกแล้ว อย่าถูกสิ่งที่ตัวเองสร้างขึ้นมากลืนกินนะ เธอมีค่ามากกว่านั้นสู้ต่อไป...

ในดินแดนของความฝัน เราสองยังคงโอบกอดกันใต้แสงอรุณที่อบอุ่น ในคืนที่ปวดร้าวยังมีกันและกันตอนที่น้ำตายังคงไหลนอง เรื่องราวที่เป็นแค่อดีตยังคงเด่นชัดในความฝันดั่งแสงพลุในยามค่ำคืนแรมค่ำ เพราะในนิทราที่เรายังคงกุมมือกันไว้แน่นเป็นแค่มายาในนิมานต์แต่มันเคยเป็นเรื่องจริงในวันวาน การเปลี่ยนแปลงที่เราสอง...

เธอส่งมือมาให้ฉัน ฉันยื่นมือมาหาเธอ เราจับมือกันไว้... พลันฉันก็รู้สึกถึงความอบอุ่นและความสุขล้นที่บังเกิดขึ้น และความทุกข์ ความเศร้า ความเหงา ความกลัวก็มลายหายไป แล้วเราก็ปล่อยมือจากกัน... เราไม่ได้คาดหวังว่าจะอยู่ด้วยกันไปตลอด เพราะเรารู้ว่าวันหนึ่งเราก็ต้องจากกันไป มือของเร...

บอกตัวเองว่าถ้าไม่เก่ง ก็อยู่ในสังคมเส็งเคร็งนี่ไม่ได้ ถ้าอ่อนแอก็แค่ตาย เป็นศพใต้ตีนคนต่ำช้า 2561 ...

ฟ้าสาง แสงอาทิตย์ส่อง เมฆบางแต่ไร้ความร้อน อากาศสดชื่นดั่งดินแห่งผืนนภาเกิดใหม่ แต่แสงสว่างใดๆ หรือความสดชื่นใดๆ ก็ไม่เท่าความรู้สึกของผมตอนนี้ ผมกำลังเดินทางไปพบเธอเฝ้ารอคอยการพบเจอนี้มานานตั้งแต่ได้รู้จักความรัก ได้รู้จักรอยยิ้ม ได้รู้จักดวงตาของเธอ ผมไปถึงก่อนเวลาเล็กน้อยรอคอยการพบกัน เดินเล่นสัก...

ตอนเป็นเด็กครูเคยเอ่ยคำขวัญ "เก่งเท่านั้น และทำดี จึงมีสุข" จะมีทรัพย์ คนนับถือ ไม่มีทุกข์ จะไม่ถูกเยาะหยามให้ช้ำใจ จึงตั้งมั่นหมั่นเขียนเรียนหนังสือ หมั่นฝึกปรือ-หาซื้อความรู้ใหม่ จนเรียนจบได้ปริญญามา 1 ใบ ไม่พอใจใบที่ 2 ต้องได้มา จึงสอบเข้าไปเรียนได้สมใจอยาก หารู้ไม่ว่าลำบากเป็นหนักหนา ต้องเหน...

เหมือนหลงทางกลางวิถีของชีวิต ไม่รู้ทิศ ไม่รู้ทาง และสับสน หวาดวิตกต่อสภาพอันมืดมน มองไม่เห็นตัวตนอย่างที่เคย ไม่รู้ว่าควรเดินไปทางไหน หรือแค่ต้องพักใจให้นิ่งเฉย ฉันเป็นใครบางทีไม่รู้เลย และไม่เคยรู้ที่แท้หวังสิ่งใด หรือแค่ต้องอดทนหลับตาสู้ ทั้งไม่รู้ว่าสู้เพื่อสิ่งไหน แล้วจะได้ประโยชน์ต่อสิ่งใด ...

เมื่อชีวิตพลิกผัน ฉันจึงดั้นด้นมาค้นหาจุดหมายในเมืองหลวง เพียงเพื่อพบความสับสนปนเปล่ากลวง ฤๅเมืองหลวงจะเป็นหนทางตัน ท้องฟ้าก็มีแต่เมฆ สุดวิเวกแลไปไม่เห็นฝัน อนาคตจะเป็นอย่างไรกัน เมื่อทุกวันยังไม่รู้...อยู่ที่ใด อึดอัดจริงกรุงเทพฯ คนรุมเสพทรัพยากรเกินรับไหว ความพอดี-ดีพออยู่แห่งใด มีบ้างไหมใครที...