เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ครึ่งหนึ่งของชีวิตดาวพระศุกร์
ครึ่งหนึ่งของชีวิตของเรา...ไม่เท่ากัน
  • ฉันได้ฟังเพลง ครึ่งหนึ่งของชีวิต ของคุณแอม เสาวลักษณ์มาหลายปี
    ถ้าให้นับเป็นครั้ง ฉันก็พูดได้อย่างเต็มปากและภาคภูมิว่านับครั้งไม่ถ้วน
    หากจะรื้อหาหีบห้องของความทรงจำ ฉันจำได้ว่าฉันรู้จักเพลงนี้ครั้งแรกตอนประถมสาม 
    ครั้งที่แผ่นซีดียังเฟื่องฟูและทุกคน"ไรท์"เพลงที่ตัวเองชอบลงแผ่นมาฟังกัน 
    นั่นปะไร ฉันแก่แดดแก่ลมถึงปานนั้น
    ครั้งนั้น... ครั้งแรก... ฉันไม่เข้าใจหรอก ว่าทำไมต้องครึ่งหนึ่งของชีวิต แล้วครึ่งหนึ่งนั้นมันมากมายเพียงไร
    .
    .
    .
    ฉันฟังเพลงนี้เรื่อยมาตามโอกาสจะเอื้ออำนวย ทั้งแผ่นซีดีจนมันเก่าคร่าคร่ำ ไปจนถึงรายการเพลงที่เปิดกันบนจอโทรทัศน์
    และฉันมาฟังเพลงนี้อย่างจริงจังตั้งใจอีกครั้งเมื่อตอนมัธยมสาม... อกหักเข้าให้แล้ว
    ตอนนั้นฉันเหมือนกินยาขม เอาทิงเจอร์มาราดแผลสดให้ร้อนรน 
    ฉันฟัง ฉันร้องตาม ฉันร้องไห้
    จากนั้น เพลงครึ่งหนึ่งของชีวิตก็ไม่เคยหลุดจากเพลย์ลิสต์ประจำตัวฉันอีกเลยจนปัจจุบัน

    คุณอาจจะสงสัยเหมือนหลายคนรอบตัวฉันว่าคนเราจะต้องโศกาอาดูรย์ต่อความรักเพียงไหน หรือทำไมไม่ฟังเพลงอกหักใหม่ๆบ้าง ทั้งที่เขาออกกันมาจนถมถืด

    "มันไม่เหมือนกันนี่... ไม่เหมือนกัน" ฉันตอบได้เพียงเท่านั้น
    .
    .
    .
    ครึ่งหนึ่งของชีวิต ได้กลายมาเป็นท่วงทำนองที่มีความหมายมากขึ้นในช่วงแต่ละขวบปีที่ฉันเติบโต
    มันไม่ใช่เพียงเพลงรักอกหักอีกต่อไป 
    แต่บ่อยครั้ง ฉันฟังเพื่อปลอบใจตัวเองในยามที่รู้สึกว่าชีวิตของตัวนั้นหล่นหาย
    และฉันเพิ่งตอบคำถามต่อตัวเองที่เคยสงสัยได้เองว่า ครึ่งหนึ้งของชีวิต มันมากมายสักเท่าไหร่กัน 
    คำตอบนั้นไม่ได้บ่งบอกถึงความมากน้อย เพียงแต่ตอบได้อย่างมาดมั่นชัดเจนว่า "ไม่เท่ากัน"
    .
    .
    .
    ไม่เท่ากันของฉันนั้นน่ะหรือ ไม่ใช่ไม่เท่ากันในเชิงปริมาณอย่างเดียวเสียด้วย 
    ให้พูดว่าไม่เท่ากันเลยสักครั้งจะดีกว่า
    .
    .
    .
    บางครั้ง...บ่อยครั้งที่ฉันอกหัก ท่อนที่ทำฉันฟูมฟายคือ "แบ่งชีวิตให้เขาแล้ว เขาก็พามันจากไป"
    ใช่สิ ก็ฉันแบ่งไปแล้วนี่ มากเสียด้วยในครั้งแรกๆ ฉันจึงโศกเศร้าเหลือเกินว่าชีวิตฉันมันขาดหายไปมากถึงเพียงนั้นจากการแบ่งใจให้ใครผิดคน 
    ทว่า ครั้งต่อๆมา ฉันไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น มันไม่ถึงครึ่งหนึ่งของชีวิตอีกแล้ว แต่อย่างไรก็คือครึ่งหนึ่งของหัวใจเสี้ยวหนึ่งที่แบ่งปันให้ใครไป ณ ขณะนั้น
    .
    .
    .
    บางครั้ง... บ่อยครั้งเมื่อโตขึ้น ที่ฉันรู้สึกว่าเศษเสี้ยวของชีวิต ชิ้นเล็กบ้าง ใหญ่บ้าง หล่นหาย
    ฉันยังคงฟังเพลงนี้ปลอบใจและสะกิดแผลตัวเองไปด้วยพร้อมกัน 
    และฉันพบแล้วว่า ครึ่งหนึ่งของชีวิตของแต่ละคนนั้นคงไม่มีวันเท่ากัน 

    ทั้งอกหักรักคุด ทั้งเคียดแค้นโศรกเศร้า 
    ขณะที่ฉันฟูมฟายเสียใจว่าครึ่งหนึ่งของฉันหายไป คนอีกคนเขาไม่เห็นเหมือนคนที่ทำชีวิตเขาหายไป
    เขาอาจจะไม่ใช่คนฟูมฟายดราม่าเบอร์ใหญ่เท่าฉัน ข้อนี้ฉันรู้ดี และใครคงเทียบฉันได้ยาก
    แต่กระนั้น มันก็ชี้ให้เห็นได้ว่า นั่นไง มันไม่เท่ากัน
    หรือ
    เมื่อฉันเสียใจจากเรื่องอื่น ในบ่อยครั้ง ฉันรู้สึกว่าตัวเองทำตัวเองหล่นหาย 
    ฉันเสียใจไม่เท่ากััน แต่ฉันเสียใจ
    นั่นไง มันไม่เท่ากันอีกแล้ว
    .
    .
    .
    ณ ตอนนี้ จากเด็กน้อยและวัยรุ่นช้ำรักที่ผ่านชีวิตในช่วงหลายขวบปีมาพร้อมเพลงเศร้าประจำใจ
    ก็ยังคงมีเรื่องเศร้าใจอยู่เสมอ และอย่างไรก็ตาม ฉันรู้สึกขอบคุณ
    ขอบคุณเนื้อหา ท่วงทำนอง คำร้อง ทุกการถ่ายทอดบทเพลงนี้
    ที่ทำให้ฉันได้เรียนรู้และรู้จักชีวิตไปพร้อมกับตัวเอง
    และสุดท้ายนี้ ฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าท่านผู้อ่านจะสามารถยึดมั่นกับท่อนสำคัญของเพลงนี้
    "เก็บชีวิตที่เหลือๆ ทำให้ดีจะได้ไหม แล้วไม่นานจิตใจจะเต็มเหมือนเดิม"

    ถึงมันอาจจะไม่สามารถกลับมาเต็มบริบูรณ์ได้ อย่างฉันเป็นต้น แต่เชื่อเถิด ว่ามันจะกลับมา
    ฉันขอให้คุณเติมใจตัวเองได้ในเร็ววัน

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in