คุณประสบปัญหานี้หรือไม่! *เสียงจอร์จทีวีไดเรค* สร้าง Story ของ Minimore Makers ขึ้นมาแล้วไม่รู้ว่าจะตั้งชื่อว่าอะไร มันเลยยังกลายเป็น My First Story อยู่ หรือคิดได้หลายชื่อเลย...แต่ไม่รู้จะเอาชื่อไหนดี แน่นอน...กระทั่งมินิมอร์เองก็เป็น *ปาดน้ำตา* แต่หลังชื่อ Story ของทุกคนต้องมีที่มาแน่นอน เขียนเล่าสิ เหมือนที่คุณ DC K Toka บอกไว้ว่า ที่เป็น "นั่งเขียนท่ามกลางแสงดาว" เพราะชอบเขียนตอนกลางคืน

มินิมอร์ชอบการตั้งคำถามของ คุณ Jayna Pemika ว่าชีวิตคืออะไร การได้เรียนสูงๆ เรียนจบ มีคนรักที่ดี แต่งงาน มีครอบครัวจนลูกเติบโตได้อย่างดี...อย่างนั้นหรือ? นั่นคือชีวิตที่คนหนึ่งปรารถนา หรือว่าเป็นสิ่งที่คนอื่นปรารถนากันแน่ ส่วนมินิมอร์เองคิดว่าชีวิตนั้นมีหลายความหมาย ในตอนเด็กเรามองชีวิตอีกแบบ พอโตมาเราเห็นมันในอีกมุม จนกระทั่งช่วงสุดท้ายของชีวิตเราถึงสรุปได้ว่าชีวิตคืออะไรแต่ก็สรุปไม่ครบถ้วน เพราะยังเหลือขั้นตอนการก้าวข้ามการมีชีวิตอยู่ไปอีก แม้มินิมอร์จะพูดทั้งหมดมาเยอะแยะ แต่ท้ายสุดชีวิตจะเป็นอะไรกันแน่ มันคืออะไร เราต้องมองด้วยตา คิดด้วยสมอง ไตร่ตรองด้วยใจ -- ของเราเอง 

บางครั้งการใคร่ครวญถึงชีวิตมันก็มาในรูปแบบแฟนตาซีนิดๆ ได้นะ ใครจะรู้ชีวิตคนเรามันอาจจะมีอะไรที่เกิดคาดได้ทั้งนั้นแหละ อย่างเรื่องราวของภาพยนตร์และหนังสือชื่อว่า "ถ้าโลกนี้ไม่มีแมว" ที่ คุณ menalin ได้เอามาแนะนำให้เราได้อ่าน ชายคนหนึ่งที่ใกล้ตาย เห็นยมทูต ปีศาจ (?) หน้าเหมือนตัวเอง และกล่าวว่าจะยืดชีวิตให้ถ้ายอมให้ของสิ่งหนึ่งหายจากโลกไปตลอดกาล ทีแรกก็ว่าหายไปก็ช่าง ไม่สำคัญหรอก...แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาก็ได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างเลย

ใช่ เรามันคนขี้แพ้! แพ้น้ำยาล้างจาน มันกุ้ง แพ้อากาศ แพ้ความชื้น *มินิมอร์ทรุดลงไปกับพื้นอย่างปราชัย* ใช่แล้ว คุณ WIRUNYUPHA จะแนะนำเกี่ยวกับอาการแพ้ต่างๆ และสิ่งที่เกี่ยวข้อง ซึ่งแปลมาจากบทความในเว็บต่างประเทศนั่นเอง ลองอ่านแล้วสำรวจตัวเองก่อนเนาะว่าจะมีอาการแพ้ที่เข้าข่ายไหม แล้วอย่าเพิ่งซื้อยามากินเอง ไปหาหมอเลยจ้ะ แล้วก็เลิกความคิดว่า จะกินมันจนกว่าชนะ! คือ...เผลอๆ ตายได้นะเอ้อ 

นี่ไม่ใช่เรื่องเล่าอาการป่วยเรื้อรัง ใจเย็นๆ แต่เป็นการสรุปเรื่องราวชีวิตในหัวข้อต่างๆ โดย คุณ Narawit Takame ที่อ่านง่าย น่าสนใจ และมีอะไรให้เรียนรู้จากสิ่งที่เขียนไว้ได้เยอะเลยทีเดียว ไม่ว่าจะเรื่องของความคาดหวัง ความผิดหวัง และการหาสมดุลในตัวเองได้ แม้ชีวิตที่ผ่านมาหลายปีอาจจะเจ็บปวด แต่มินิมอร์ว่าการมีชีวิตอยู่เป็นเรื่องที่สวยงามและดีนะ สำหรับในตอนนี้ ถ้าอนาคตจะมองมันต่างออกไปก็ไม่ผิดอยู่แล้ว

ไม่ต้องเป็นวัยรุ่นก็สำรวจตัวเองได้ คนวัยทำงานยิ่งต้องสำรวจตัวเองเข้าไปใหญ่ เพราะหน้าที่การงานและหลายอย่างมันอาจจะทำให้เราดึงให้จิตใจตัวเองให้พุ่งไปข้างหน้า แต่ว่าาาา ไปแต่วิญญาณไง ร่างกายนั่นป่วย อ่อนล้า และไปไม่ไหวแล้ว อ่านเรื่องเล่าโดย คุณ Khwan Peera แล้วอยากบอกทุกคนว่าดูแลสุขภาพด้วยนะ โดยเฉพาะคนที่ทำงานทุกคน แม้จะรักงานมากแค่ไหนมันก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต อย่าให้มันทำร้ายและกัดกร่อนการมีชีวิตของเรานะ

ไม่ใช่แค่แนะนำเพลงดังจากหนังเปรี้ยง! แต่เป็นการแนะนำเพลงที่ผูกโยงกับชีวิตของ คุณ Teeraphat Janejai เอาไว้ด้วย แม้จะดูคล้ายเป็นจดหมายถึงใครคนหนึ่ง ซึ่งมินิมอร์ไม่รู้จักหรอก แต่นี่เป็นการย้ำความเชื่อ(หรือคิดเองเออเอง)ของมินิมอร์ที่ว่า ในชีวิตคนเรา มันจะมีเพลงอย่างน้อยสักเพลงที่มันตรงกับชีวิตในตอนนั้น แล้ววันหนึ่งมันก็จะทำให้การได้ยินเพลงๆ หนึ่งเปลี่ยนไปตลอดการ เพราะมันมีชีวิตเราอยู่ด้วย...(ว่าแต่ดู Sing Street กันยัง?)