ก่อนหน้านี้พวกเราคิดภาพไม่ออกเลยใช่มั้ย ว่ามันจะเป็นไปได้อย่างไรที่เราจะต่างแยกย้ายกันไปทำงาน 

ไปตามฝัน 

ไป...ที่ไหนสักที่ในโลกนี้ 

จนไม่มีโอกาสที่จะได้เจอกัน ได้สังสรรค์ พูดคุยหยอกล้อแบบที่เคยเป็นมา 

บรรยากาศที่ดีแบบนี้ใครจะปล่อยให้หายไปเพียงเพราะต้องเดินทางไปตามเส้นทางฝันเส้นทางชีวิต ถ้าเลือกได้พวกเราคงเลือกอยู่ดื่มด่ำบรรยากาศแบบนี้ตลอดไปเสียดีกว่า งานเงินความฝันอะไรพวกนั้นก็เอาแค่ประทังชีวิตได้เท่านั้นพอ 

...แต่ภายในใจลึกๆ ของทุกคนก็รู้ใช่มั้ยว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก

ฉันไม่รู้นะว่าพวกนายที่กำลังอ่านจดหมายของฉันมาจนถึงบรรทัดนี้จะเป็นคนที่เรียนจบแล้วหรือต้องจบหลังเพื่อนๆ  

ได้งานทำแล้ว หรือยังว่างงาน ยังเลือกที่จะออกเดินทางเติมเต็มชีวิตตามใจอยากก่อน

หรือกำลังหางานแล้วยังไม่ได้

หรือยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวันพรุ่งนี้ มะรืนนี้ ฉันจะทำอะไร 

สำหรับฉัน—ที่ต้องกลายมาเป็นคนรับภาระค่าใช้จ่ายทั้งหมดในครอบครัวเพียงคนเดียว ฉันยินดีและเต็มใจมากๆ ที่จะได้ทำหน้าที่นี้ ซึ่งนั่นหมายความว่าด้วยความจำเป็นฉันจึงต้องเริ่มทำงานทันทีโดยไม่สามารถไปเที่ยวเล่นได้มากอย่างที่ใจอยาก และอาจหมายถึงฉันไม่สามารถและไม่สมควรเลือกงานแม้จะไม่ใช่งานที่ถนัดหรือใจหวังนัก 

แต่สิ่งที่ฉันเฝ้ามองอยู่ตั้งแต่เด็กนั้นก็ยังคงอยู่ในสายตาฉันเหมือนเดิม อาจไม่ได้จดจ้องตลอดเวลา แต่ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้มันคลาดสายตา โอกาสของฉันอาจจะยังมาไม่ถึง แต่ฉันเชื่อว่าฉันเดินมาในเส้นทางที่โอกาสจะมาถึงได้แน่  

เอาเข้าจริงทุกคนต่างรู้สถานะของตัวเองอยู่แล้วว่ามีต้นทุนชีวิตอย่างไร มีปัจจัยอะไรที่เป็นสัมภาระแบกไว้บนบ่า 

แต่สิ่งที่ต้องรีบค้นหาให้เจอก็คือ ความปรารถนาในใจ 

'สักครั้งหนึ่งในชีวิต' 

'ถ้าได้ทำก็คุ้มแล้วที่ได้เกิดมา' 

'ถ้าไม่ได้ทำก่อนตายคงเสียใจ'

'มันคือลมหายใจ' 

ประโยคคำพูดเหล่านี้ยังไม่จบประโยคดี นั่นเป็นหน้าที่ของคุณแล้วที่จะต้องหาสิ่งใดสิ่งหนึ่งมาเติมเต็ม

คุณอาจจะรู้จักมันอยู่แล้ว แต่ความยุ่งเหยิงในชีวิตวัยรุ่นอาจทำให้คุณละสายตาจากมันไป กลับไปรื้อ หาให้พบ และเรียนรู้ศึกษาโอกาส ถ้ามั่นใจแล้วก็มุ่งหน้าไป 

อย่ากลัวที่จะเรียกสิ่งที่เป็นเรื่องไร้สาระในสายตาคนอื่นนั้นว่าเป้าหมายชีวิตของเรา เช่น อยากเป็นดารา อยากเที่ยวอวกาศ อยากมีสามีเป็นชาวต่างชาติ— ไม่ใช่เรื่องน่าอายหรือน่าขำขันสักนิด ถ้าสิ่งเหล่านี้จะเติมเต็มชีวิตของคุณ

อย่ารีรอ อย่าคิดว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ อย่าคิดว่าปัจจัยที่แบกไว้จะทำให้คุณไปไม่ถึงจุดหมาย อย่าเสียเวลาท้อแท้เพียงเพราะไม่มีต้นทุนเท่าคนอื่น 

อย่ามัวแต่เสียดายบรรยากาศดีๆ ที่เรามีร่วมกัน 

อย่ามัวแต่เฝ้ามองเพื่อนคนอื่น แล้วไม่คิดจะลุกขึ้นทำอะไรสักอย่างที่เคยคิดไว้ 

ไปเถอะ อย่างไรสักวันพวกเราก็คงได้เจอกัน ถึงไม่เจอกัน แต่ฉันเชื่อว่าถ้าฉันเป็นส่วนหนึ่งในความสุขในชีวิตพวกนาย พวกนายก็คงพยายามออกตามหาฉันเอง 

ไปเถอะ ไปเสียก่อนที่จะสายไป.