เรากลับมาถึงโรงเรียนค่อนข้างเย็นแต่ไม่มาก ท้องฟ้าสีนุ่มนวลและแดดจากแสงอาทิตย์เริ่มเบาบาง รถบัสจอดที่หน้าโรงเรียนต่างคนต่างพากันลงจากรถ ผมพยายามจะช่วยเวฟถือกระเป๋า แต่ถูกเจ้าตัวปฏิเสธ เวฟบอกว่า “ตอนมาก็ถือได้ ทำไมตอนกลับจะถือไม่ได้” ผมจึงช่วยเขาอุ้มตะกร้าเจ้าแมวแทน ต่างคนต่างย้ายตัวกลับห้อ...

เราทุกคนต่างตื่นแต่เช้าตรู่ พากันเก็บของและเต็นท์เพื่อเตรียมตัวกลับกรุงเทพฯ ผมถูกน้ำตาลกับโอมซักเรื่องที่แอบหนีไปนอนเป็นเพื่อนกับเวฟ โดยเฉพาะน้ำตาลที่ดูสงสัยเป็นพิเศษตามนิสัยของคุณเธอและพยายามไล่ต้อนผมจนสุดทาง ผมเลยสัญญากับเธอว่าจะบอกทุกอย่างหลังจากกลับกรุงเทพฯ โอมเองก็แอบตกใจที่อยู่ๆพวกเราก็สนิ...

" The Guest " สุดยอดซีรีส์สยองขวัญแห่งปี 2018 ก็จบลงไปแล้ว โดยสร้างความประทับใจไว้อย่างมากมาย ไม่ว่าจะในแง่ของการแสดงของนักแสดงนำทั้ง 3 หรือนักแสดงสมทบต่างๆ โดยเฉพาะนักแสดงที่รับบทผู้คนที่โดนผีสิง ที่ทุ่มแรงกาย ออกแรงกันสุดตัว ระเบิดพลังทางการแสดงออกมาจนน่าขนลุก บวกกับงานภาพมืดๆทึมๆ ก็ยิ่งทำให้ซีรีส...

ผมตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกสบายตัวขึ้น อาจเพราะว่าร่างกายได้พักผ่อน อาการไข้ก็เริ่มจะจางลงไปบ้างแล้ว สิ่งแรกที่เห็นเมื่อตื่นคือหน้าอกที่กำลังกระเพื่อมตามจังหวะหายใจของแปง อีกฝ่ายกำลังหลับใหล ผมไม่รู้ว่าตัวเองใช้เวลานานเท่าไหร่ในการจ้องมองและพินิจพิจารณาใบหน้ายามหลับของเขา กว่าจะรู้ตัวว่าเสียงลมหายใจข...

“แปง?” ผมกำลังงุนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า ทันทีที่ลืมตาขึ้นมา ตรงหน้าของผมคือแปงที่กำลังคร่อมทับผมที่นอนราบอยู่กับฟู่ “…แปง?” ผมถามย้ำอีกครั้ง ร่างกายและหัวต่างก็หนักอึ้ง ภายนอกฝนยังคงไม่หยุดตก แม้จะมืดจนมองแทบไม่เห็น แต่ใบหน้าของแปงปรากฏสีหน้าเจ็บปวดอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ม...

"มันเงียบเหงาและว่างเปล่า... จนความรู้สึกเจ็บปวดกลายเป็นเรื่องน่ายินดี" สระว่ายน้ำเป็นที่ที่ผมชอบและเป็นที่แรกที่ผมนึกถึงเวลาเครียดกับเรื่องต่างๆ แต่สระว่ายน้ำในตอน สองทุ่มเศษอย่างวันนี้ มันช่างให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวและน่ากลัวกว่าทุกวัน อาจจะเพราะฝนที่ตกในตอนเย็นที่ทำให้วันนี้มันทั้งเงียบเหงาและหนา...

ฝนตกจนได้ ดีที่เต็นท์เป็นผ้ากันน้ำที่ทำให้เต็นท์ไม่ล้มและเราไม่เปียกไปเสียก่อน กลิ่นอายของสายฝนโปรยปรายและไอเย็นตกกระทบกับผิวสัมผัส แมวน้อยหลับอย่างไม่รับรู้รอบข้างและภายในเต็นท์มีแค่เราสองคนที่นอนหลบสายฝนบนผ้าปูที่นอนอุ่นนุ่ม แปงนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างๆผม ครึ่งหน้าของอีกฝ่ายจมไปกับความอ่อนยว...

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการมาค่าย อากาศค่อนข้างเย็นสบาย แต่เหมือนท้องฟ้าส่งสัญญาณว่าจะมีเมฆฝนอยู่ไม่ไกล ผมหลบอยู่ในเต็นท์เพื่อให้นมลูกแมว ตอนนี้ผมยังไม่ได้ตั้งชื่อเลยได้แค่เรียกมันว่า”เจ้าเหมียว” ไม่ก็ “ไอ้หนู” ไม่ก็ “ตัวเล็ก” ผมรู้สึกเลื่อนลอยและไม่อยากกลับเลย หลายวันที่ผ่านมายาวนานเ...

พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว ท้องฟ้ากำลังจะมืดทว่ายังมีแสงยามเย็นสีนวลอ่อน ผมกับเวฟนั่งปูเสื่อมองดวงตะวันที่กำลังลาลับขอบฟ้าไป เป็นเหตุการณ์หลังจากที่พวกผมบอกครูปอมเรื่องลูกแมวตัวนั้น ตอนแรกๆแอบกลัวว่าจะไม่ได้รับอนุญาตให้เอามันกลับกรุงเทพฯ แต่ครูปอมบอกว่าถ้าพวกเราดูแลมันได้ก็ไม่ว่าอะไร โอมกับน้ำตา...

ตลาดนัดยามเช้าคนค่อนข้างวุ่นวาย พวกผมที่ตั้งใจจะมาเดินเล่นสบายๆซื้อของกินกระจุ๊กกระจิ๊ก กลับแคมป์จำต้องมาทนเบียดเสียดกับก้อนมวลมนุษย์ในท้องตลาด “ฮืออออออ ทำไมร้อนงี้ว่ะ” โอมร้องโอดครวญ สะบัดคอเสื้อเพื่อระบายความร้อน “ไหนน้ำตาลบอกว่ามาตอนเช้าแบบนี้จะไม่ค่อยมีคนไง” “อ้าว ก็เราไม่ร...

3 พี่น้องตระกูลฮัน ผู้เป็นทายาทสืบทอดความสามารถพิเศษด้านอาหาร จากบรรบุรุษผู้โด่งดังไปทั่วโลกอย่าง "แดจังกึม" ที่ใช้ชีวิตในปี 2018 ที่แม้ชีวิตจะยากลำบาก อาหารก็เยียวยาเราได้เสมอ ฮันซานแฮ (รับบทโดย ชินดงอุค ผลงาน : Lookout / Live) พี่ชายคนโต ผู้มีความสามารถในการวิเคราะห์อาหารผ่านการรับประทาน โดยสามาร...

There's no reason, there's no rhymeมันไม่มีเหตุผล ไม่มีจังหวะI found myself blindsided byผมค้นพบว่าตัวเองถูกโจมตีด้วยA feeling that I've never knownความรู้สึกที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน ผมได้ยินเพลงนี้ดังแว่วเข้ามาในหัว มันเป็นวันที่ชมรมการแสดงเปิดแสดงที่โรงละครและเป็นวันที่แคลร์พูดสิ่งที่ผมไม่อย...

ผมกับเวฟนั่งเคียงกันอยู่บนสันโขนหิน หย่อนขาเล่นกับน้ำ ปลายเท้าสัมผัสกับความเย็นที่ไหล่เป็นสายจากลำธาร พวกเราคุยกันนิดหน่อย เป็นบทสนทนาที่ดีที่สุดเท่าที่เคยมีมา ..อย่างน้อยก็สำหรับผม เราคุยกันเรื่องทั่วไป เป็นเรื่องไร้สาระและไม่มีอะไรพิเศษหรือสำคัญ อย่างเรื่องที่ผมเคยวิ่งหนีครูเพราะไม่ฝากโทรศัพท์...

ผมไม่แน่ใจว่าเราเดินมาไกลเท่าไหร่ ตลอดทางผมได้แต่มองไปข้างหน้า มืออีกข้างที่จับแขนของแปงอยู่สั่นเครือเล็กน้อย ผมได้แต่ภาวนาขอให้อีกฝ่ายไม่รู้สึกตัว แต่คนมีไหวพริบอย่างแปงน่าจะดูออกแน่ๆ ผมไม่รู้ตัวเองคิดอะไรอยู่ตอนที่เดินเข้าไปหามัน หรือแม้แต่ตอนที่ดึงแขนมันออกมาจนถึงตอนนี้ ผมสับสนไปหมด แต...

เวฟก็ลุกพรวดโดยไม่บอกกล่าว พอถามว่าจะไปไหนก็ตอบสั้นๆว่า “เดินเล่น” พอผมถามว่าจะไปด้วยได้ไหม อีกฝ่ายก็ไม่ตอบ ผมจึงถือว่าความเงียบนั่นเป็นคำอนุญาต ผมตัดสินใจเดินตามหลังอีกฝ่ายมาอย่างเงียบๆ ผมคิดว่านี่เป็นโอกาสที่เราจะได้พูดคุยกันอย่างจริงๆจังๆ ที่ผ่านมาผมกับเวฟไม่เคยคุยกันแบบดีๆเลยสักครั้ง มีแต...