“มึงรู้ได้ไง?”
        เวฟเบิกตากว้างเล็กน้อย ผมรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายพยายามประคองสติเพราะศักยภาพของผมที่บังคับให้เขาตื่นรวมกับอาการไข้ที่ยังคงโจมตีร่างเล็กข้างใต้
        ผมสับสน อีกใจรู้ตัวว่าทำเกินไปแต่อีกใจก็กระหายอยากได้คำตอบ
        “ถ้ามึงจะถาม ทำไมไม่ถามกุดีๆ ทำไมต้องใช่ศักยภาพกับกุด้วยวะ” เวฟพูดพร้อมท่าทางไม่พอใจ อีกฝ่ายมีสีหน้าเจ็บปวดและดวงตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความเศร้า หยดน้ำตาที่เคลือบนัยน์ตาสีดำสนิมสะท้อนกับแสงไฟ ทำให้ใจของผมอ่อนยวบยาบ 

        “กุ...ขอโทษ” 

        น้ำเสียงของผมอ่อนลง ใจที่เคยร้อนรุ่มสงบลงไปบ้าง พอได้สติว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังทำเรื่องงี่เง่าขึ้นมา
        “ขอโทษ” ผมบอกขอโทษอีกครั้ง
        ผมค่อยๆนอนลงข้างๆอีกฝ่าย ตะแคงตัวหันไปทางเขา เวฟก็เช่นกัน เราสบตากัน ผมเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าที่ย้อมด้วยพิษไข้ของอีกฝ่าย มันทั้งร้อนและเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ
        “..ขอโทษนะ”
        “รู้แล้ว ...ไม่ต้องย้ำบ่อยๆดิ”
        เวฟพูดขณะหลับตาลงเหมือนเหนื่อยล้า ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดที่ใช้ศักยภาพกับคนป่วย เวฟค่อยๆลืมตา เอื้อมมือเล็กๆของตัวเองมากุมมือของผมที่ว่างอยู่บนใบหน้าด้านข้างของตน
        เวฟค่อยๆเล่าทุกอย่างด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา มันทั้งอ่อนล้าและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน หยดน้ำตาเม็ดเล็กไหลปะปนกับหยดเหงื่อ ทั้งความเศร้า ความโกรธ ความเจ็บปวดและหงอยเหงาผสมปนเปกันจนไม่เหลือชิ้นดี ผมได้แต่โทษตัวเองที่ไม่ยอมสังเกตเห็นความเจ็บปวดนี้ ผมรู้ว่าเวฟมีอะไรในใจมากมาย แม้จะไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ผมก็เบือนหน้าหนีมันมาตลอด กลัวตัวเองรู้ความจริงแล้วจะต้องเจ็บปวด เลยคิดว่าไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้ ทั้งที่ความจริงแล้วมันสำคัญ ทั้งที่ถ้าผมสังเกตเห็นมันสักนิด ผมก็คงรู้ได้ทันที ถึงความเจ็บปวดของเวฟ ตัวตนที่ทั้งหงอยเหงาและโดดเดี่ยวของเขา หรือแม้แต่หัวใจเปราะบางที่โหยหาใครคนสัก
         ผมดันหัวเวฟให้เข้าหาตัวเอง คนตัวเล็กซุบหน้าลงที่อก ขดตัวกับผ้าห่มเพื่อหาความอบอุ่น ผมโอบกอดร่างนั้นไว้อย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่ามันจะแตกสลาย ได้ยินเสียงหายใจโรยรินของคนป่วยพร้อมกับเสียงสายฝนข้างนอกที่ยังไม่มีท่าทีจะหยุดตก
         “นอนซะนะ”
         ผมกระซิบเสียงแผ่ว ฝังจมูกลงที่หน้าผากของอีกคน ได้ยินเสียงตอบเบาๆว่า “อืม” ด้วยความเหนื่อยล้าก่อนจะหลับไป