ใช่ - อ้างอิงง่ายๆตามนี้ // ค.ศ. 1903 สองพี่น้องตระกูลไรท์ทดลองติดตั้งเครื่องยนต์บนเครื่องบินครั้งแรก // 1912 เครื่องบินบินได้เป็นครั้งแรก // 1914 เกิดสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง // จนมาถึง ค.ศ. 1915 เครื่องบิน บินได้แล้ว แต่ระเบิดที่จะเอาติดไปด้วยยังอยู่ในขั้นพัฒนา ทำอะไรได้ก็ต้องทำไปก่อน จึงเป็นที่มาของอุปกรณ์เหล่านี้ที่เรียกว่า ‘flechettes’ ซึ่งจะเรียกว่าลูกดอกก็ไม่ถูกเสียทีเดียว

        flechettes ตั้งชื่อตามกลุ่มนักประดิษฐ์ชาวฝรั่งเศษที่สร้างมันขึ้นมาช่วงปีค.ศ. 1915 โดยทั่วๆไปมีลักษณะเป็นแท่งเหล็กปลายแหม ความยาวประมาณ 5 นิ้ว มีส่วนหัวเป็นเหล็กปลายแหลม และ ส่วนที่เหลือทำเป็น 4 แฉกเพื่อทำหน้าที่คล้ายหางเสือ บรรจุใส่กล่อง 500 ชิ้น เพื่อรอเวลาให้นักบิน'ทิ้ง'พวกมันลงมาในสนามรบ แล้วพวกมันก็จะปักหัวพุ่งลงพื้นในแนวดิ่ง ซึ่งถ้าใครดวงซวยบังเอิญยืนอยู่ใต้จุดกระทบพอดี ก็มีสิทธิ์โดนทิ่มทะลุตั้งแต่กลางกระหม่อมยันส้นเท้าข้างซ้าย อาห์... สยอง...

แล้วเจ้า ‘flechettes’ นี่อันตรายแค่ไหน? ฝ่ายทดสอบคอนเฟิร์มว่า ‘จากการทดลองโดยการโปรยจากเครื่องบินใส่วัว - วัวตาย!’ ทหารในสนามรบบอกว่า ถ้าเห็นเครื่องบินโปรยไอ้พวกนี้ออกมา 'ให้รีบนอนราบ เพราะการนอนราบจะเกิดความเสียหายต่ออวัยวะภายในน้อยกว่าถ้าเทียบกับการยืนตรงแล้วทิ่มทะลุมาหยุดกลางลำตัว' นี่มันดีกว่าแน่นะ?

ท้ายที่สุดแล้ว เจ้า’flechettes’ ก็ไม่ได้รับความนิยมมากนัก เนื่องจากสาเหตุ 3 อย่าง คือ 1.พวกมันถูกบรรทุกขึ้นเครื่องบินในแต่ละเที่ยวได้น้อยเกินไป 2. ความแม่นยำอยู่ในระดับ‘ห่วยแตก’ 3.อีกต่อมาไม่นานนักมนุษย์ก็สร้างระเบิดที่สามารถบรรทุกขึ้นเครื่องบินและทิ้งมันลงมาได้สำเร็จ

        ขยายควาามเพิ่มเติมจากข้อ 3. ความตลกร้ายของการทิ้งระเบิดจากเครื่องบินในช่วงแรกๆ คือ คนขับเครื่องบิน ใช้มือทิ้งระเบิดลงมาจริงๆจากเครื่องบิน - คงรู้สึกแปลกๆเหมือนกันนะ แบบ เฮ้ย! ถ้าเขวี้ยงแล้วไปไปติดคาอยู่ที่ปิดนี่ทำไงดีวะกู?

ผลสรุปจากการประดิษฐ์  ’flechettes’ ขึ้นมา ทุกวันนี้พวกมันก็ยังถูกใช้งานอยู่ เพียงแต่รูปแบบการใช้งานก็ต่างไปจากเดิม บริษัทผลิตอาวุธเจตนาซาดิสม์นิยมบรรจุ flechettes จำนวนหนึ่งลงไปในจรวดมิสไซล์เพื่อหวังผลการทำลายล้างที่สูงขึ้นหลังการระเบิด เฮ้อ... ถ้าสนุษย์เราไม่ต้องรบไม่ต้องทำคงครามกันได้ก็คงเป็นอะไรที่ดีที่สุดสินะ