ขนมจีนเจ้าดังที่ขึ้นแท่นด้านความผูกพัน เพราะกินมาตั้งแต่หัวยังไม่พ้นขอบโต๊ะตั้งหม้อน้ำยา ยังจำภาพซีเปียฉายให้เห็นตรอกเล็กๆ ข้างห้างตั้งฮั่วเส็งแออัด มีลุงป้านักช้อปหอบถุงพะรุงพะรังมุงโต๊ะน้ำยาสั่งแล้วจ่ายตังค์หยิบผักไปนั่งโต๊ะอะลูมิเนียม ขนมจีนน้ำยาปลาช่อนรสข้นเข้มสีออกเหลืองไม่ส้มแปร๋นเหมือนร้านทั่วไป น้ำยาป่าไม่จัดเจ้มแต่รสสดชื่นกินคู่กับมะระขื่นๆ และผักดองเปรี้ยวๆ ก็พอใจ ที่ชอบคือลูกชิ้นปลาจิ๋วแล้วยังผ่าครึ่ง ลวงตาว่าเยอะแต่ไม่แยะและไม่คาว เป็นร้านฝากใจไปเมื่อไหร่ต้องกิน

         เพราะอ่านหนังสือเรียนภาษาไทยว่าด้วยตอนมานีไปจ่ายตลาดกับแม่ตอนเช้า จำได้แม่นว่าแม่บอกให้มานีกินขนมจีนน้ำยารองท้องก่อน อ่านไปน้ำยายไหยไปและทำให้บ้าคลั่งการกินขนมจีนน้ำยาในตลาดมานับแต่นั้น ยิ่งมาเจอร้านเจ๊แอ๋วตลาดคลองเตย มีน้ำยาหม้อโตและถาดผักอร้าอร่าม เวียนไปชิมบ่อยๆ จนพบว่าน้ำยาถึงเครื่อง น้ำยาป่ามาตรฐาน น้ำพริกข้นเข้ม และแกงเขียวหวานปลากรายดีเด่น ทุกอย่างอู้ฟูชวนอร่อย มีทอดมันให้กินแกล้มและลอดช่องน้ำกะทิปิดท้าย ผ่านไปทีไรเสร็จเจ๊แอ๋วทุกที

ข้อเสียของการเคยกินอาหารท้องถิ่นอร่อยๆ ถึงที่มันทำให้มาตรฐานที่เรามีต่อเมนูนั้นๆ สูงขึ้นตามไปด้วย เข้าเรื่องคือครั้งหนึ่ง จิราภรณ์เคยไปกินขนมจีนน้ำยาปักษ์ใต้แกล้มไก่ทอดที่กระบี่ แล้วมันช่างเอนจอยหรอยจังฮู้เอามากๆ ชนิดที่กลับมากินขนมจีนไม่อร่อยไปหลายเดือน จนกระทั่งได้พบกับแม่อารีย์ ร้านขนมจีนปักษ์ใต้แท้ๆ มีทั้งน้ำยาใต้เหลืองอ๋อย ไตปลาแบบเผ็ดมากเผ็ดน้อย แกงเขียวหวาน และน้ำยาป่า ปลื้มสุดที่มีแตงดองอาจาดและผัดเหนาะมากมี หน้าร้านมีไก่ทอดด้วย สั่งมาแก้คิดถึงกระบี่ได้หนึ่งอิ่ม