พอไม่ได้เป็นมื้อหลัก หมูสะเต๊ะจึงมักถูกทรีตเป็นอาหารใจง่ายตามตลาดโต้รุ่ง อารมณ์ประมาณสั่งมารุมแย่งกันคนละ 3-4 ไม้ เจอร้านอร่อยก็เพลินใจ แต่ถ้าไม่ก็แค่ลืมๆ มันไปเท่านั้น โอกาสที่จะทุ่มเทไปกินหมูสะเต๊ะร้านอร่อยจริงๆ จังๆ เลยไม่ค่อยเกิดขึ้น จิราภรณ์จึงขอบำเพ็ญตะกละด้วยการให้ความสำคัญระดับจานหลักกับร้านหมูสะเต๊ะที่ฉันโปรดปรานตามนี้

ชองกี่

  ร้านดังแห่งตรอกโรงหมูวัดไตรมิตรที่อุดมไปด้วยของอร่อย ไปทีไรก็เสร็จข้าวหมูแดง เตี๋ยวคั่วไก่ เย็นตาโฟ ฯลฯ จนปริ่มกระเพาะ กว่าหมูสะเต๊ะจะตกถึงท้องก็อร่อยแบบจุกใจ ไม่อาจซึมซับความเก๋าเจ็ดสิบปีได้เท่าที่ควร ซึ่งจากปัญหาที่เกิดขึ้น ทางเราได้ลองมุ่งมั่นไปกินชองกี่เป็นร้านแรกดู และพบว่าหมูนุ่มแต่ไม่น่วม หอมเครื่องสะเต๊ะในระดับพอดีไม่เยอะหรือน้อยเกินไป น้ำจิ้มพริกแกงอันเจ้มจ้นหาตัวจับยาก และตับสะเต๊ะสุกพอดีเต็มคำ คือรางวัลของความทุ่มเท

ที่อยู่ : ร้านตั้งอยู่กลางซอยสุกร 1 ข้างร้านข้าวหมูแดงสีมรกต เปิดทุกวัน เก้าโมงครึ่งถึงหกโมงเย็น แต่วันจันทร์ปิดบ่ายสอง 

บ้านมิ้งโภชนา

สนนราคาไม้ละ 9 บาทอาจทำให้เราคาดวังกับมิ้งไว้สูง และก็เป็นเรื่องดีที่มิ้งไม่เคยทำให้เราผิดหวัง หมูสันนอกชุ่มมันฉ่ำหอม ไก่นุ่มไม่สวกลิ้น และตับที่แล่บางๆ ย่างพอสะดุ้งไฟมันช่างเลอค่ะ (คล้ายๆ เลอค่าแต่มาในแบบรวบรัด) น้ำจิ้มพริกแกงอาจไม่ได้โดดเด่นอะไร อาจาดก็เฉยๆ นะ แต่น้ำจิ้มซีอิ้วที่ไม่มีร้านไหนเขาเสิร์ฟกันนี่สิดี เป็นหอมแดงซอยหนากับพริกขี้หนูแช่ซี้อิ๊วรสจัด กินด้วยกันได้รสแปลกปะแล่มจนเคี้ยวเพลินเกินงบ

ที่อยู่ : ร้านอยู่บนถนนบรรทัดทองปากซอยจุฬา 30 เปิดทุกวัน เก้าโมงเช้าถึงหกโมงเย็น

ตี๋หมูสะเต๊ะ

อันที่จริง ตี๋เป็นร้านของตายที่เรากินบ่อยที่สุด บ่อยจนคิดว่ามันก็ไม่ได้อร่อยขนาดนั้นปะ แมสด้วยอะแก อินดี้อย่างเรามันต้องร้านเล็กๆ ลึกลับดิ แต่ผลบุญหมูสะเต๊ะท่ีสั่งสมมาก็ไม่มีร้านไหนล้มตี๋ได้เด็ดขาด อาจเพราะหมูที่ย่างแห้งๆ แต่ไม่แข็ง เกรียมนิดๆ ยิ่งถ้าได้ไม้รวมเศษจะยิ่งอร่อยอย่างมีนัยสำคัญ น้ำจิ้มพริกแกงหวานไปนิดแต่ก็เข้มข้นรองรับขนมปังกะโหลกเนื้อเบาหวิวหอมเตาได้พอดิบพอดี มันก็เลยต้องตี๋ทุกทีสิน่า

ที่อยู่ :  เข้าจากคลองสาน ถึงตี๋ก่อนโอวกี่หมูสะเต๊ะ เปิดทุกวัน แปดโมงเช้าถึงสองทุ่ม

เนื้อหาบางส่วนจากคอลัมน์ บำเพ็ญตะกละ โดย จิราภรณ์ วิหวา ในนิตยสาร giraffe ฉบับที่  30