'อัฟกานิสถาน' เชื่อว่าหลายคนคุ้นเคยกับชื่อประเทศในเอเชียใต้ประเทศนี้ดี (ก็เป็นข่าวอยู่บ่อย ๆ นี่เนอะ) แล้วถ้าให้จินตนาการต่อไปล่ะว่าพูดถึงอัฟกานิสถานแล้วนึกถึงอะไรอีกบ้าง ?

habitants.org

มินิมอร์เชื่อว่าแม้อัฟกานิสถานจะเป็นประเทศที่เราได้ยินชื่อกันบ่อย ๆ แต่คงไม่มีใครได้ไปเที่ยวนัก (นี่ก็ไม่เคยเห็นกระทู้ 'เที่ยวแบบสโลว์ไลฟ์ตามหาหัวใจที่อัฟกานิสถาน'ในพันทิปนะ เอ๊ะ หรือว่ามี ?) ภาพในหัวของคนไทยทั่ว ๆ ไปเกี่ยวกับอัฟกานิสถานคงหนีไม่พ้น ประเทศมุสลิมสุดเคร่งครัด บินลาเดน (?) สงคราม ความแห้งแล้ง ผู้หญิงที่โดนกีดกันสิทธิต่าง ๆ สวมบูรก้ามิดชิดทั้งตัว 

Jean Chung

จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามินิมอร์กำลังจะบอกว่าเราคิดผิด! 

ย้อนกลับไปช่วงทศวรรษ 1960 อัฟกานิสถานไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดเลยแม้แต่น้อย Bill Podlich อาจารย์มหาวิทยาลัยจากแอริโซน่า มีโอกาสได้เดินทางไปเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยที่กรุงคาบูล เมืองหลวงของอัฟกานิสถาน ในปี 1967 เขาไม่ได้ไปคนเดียวแต่ไปพร้อมภรรยา และลูกสาวอีก 2 คน คือ Jane และ Peg

ตลอด 2 ปีที่อยู่ที่นั่นเขาถ่ายภาพไว้จำนวนมาก ภาพถ่ายที่กำลังกระซิบบอกเราว่าอัฟกานิสถานเคยสงบ เต็มไปด้วยบรรยากาศของการเรียนรู้ (ไม่ว่าของเพศไหน) แถมยังเป็นประเทศที่เปิดกว้างมาก ๆ ประเทศหนึ่งเลยล่ะ

Bill Podlich

ส่วนบรรยากาศในวิทยาลัยครูที่ Bill Podlich สอนอยู่ก็ไม่ต่างกัน เพราะจำนวนนักศึกษาผู้หญิงก็มีปริมาณเท่า ๆ กับนักศึกษาชาย

บรรยากาศในอัฟกานิสถานช่วงนั้นเต็มไปด้วยความสบาย ๆ เวลาว่างผู้ชายก็จะมารวมกลุ่มกันเล่นดนตรี ดื่มชา ในพื้นที่กลางแจ้ง ส่วนเด็กผู้ชายก็จะพากันลงไปว่ายน้ำเล่นในแม่น้ำกลางกรุงคาบูล (ชิลกันจัง)

ความงดงามเหล่านี้ยังคงดำเนินต่อไปจนถึงปี 1996 เมื่อกลุ่มตาลีบันเข้ายึดครองกรุงคาบูล สั่งห้ามผู้หญิงออกไปเรียน ไปทำงาน ขับรถเองก็ไม่ได้ (ทำอะไรเองได้บ้างเนี่ย) รวมถึงเริ่มนำกฎหมายสุดโต่งมาใช้ ทั้งการตัดแขนตัดขา การลงโทษด้วยการปาหินจนกว่าจะเสียชีวิต 

สถานการณ์เลวร้ายหนักเมื่อ ปี 2001 ประธานาธิบดี George W. Bush สั่งให้กองกำลังทหารเข้าไปในอัฟกานิสถาน 

Peg Podlich ลูกสาวของ Bill Podlich และสามีของเธอ เป็นผู้รวบรวมภาพถ่ายเหล่านี้ Peg เล่าว่ารูปถ่ายพวกนี้มีความสำคัญกับเธอมาก เพราะในสายตาเด็กสาวของเธอขณะนั้น อัฟกานิสถานเป็นประเทศที่เต็มไปด้วยประวัติศาสตร์ และวัฒนธรรมของตัวเองที่ยาวนานกว่าพันปี

การเห็นประเทศที่เธอเคยสัมผัสต้องตกอยู่ในสงครามนาน 33 ปี และไม่มีอะไรสดใสเหมือนเดิม เป็นความรู้สึกเจ็บปวดที่อธิบายได้ยาก ผู้คนที่น่ารักที่เธอเคยสัมผัสก็ต้องจากไปเพราะสงครามและความรุนแรงที่เกิดขึ้น (แย่จังแฮะ)

มินิมอร์ไม่รู้ว่าเด็กผู้หญิงในภาพนี้ ตอนนี้จะเติบโตและใช้ชีวิตอยู่ตรงไหนแล้ว แต่ที่มินิมอร์รู้แน่ ๆ คือสงคราม ความรุนแรง และความคิดที่สุดโต่งเกินไป ไม่ว่ามาจากฝ่ายใดก็เป็นสิ่งที่ทำร้ายทำลายทุกสิ่งสวยงามลงได้ในพริบตาจริง ๆ 

ที่มา dailymail.co.uk, boredpanda.com , photo by Bill Podlich