เรื่องนี้เขียนไว้สักพักแล้ว ตั้งแต่ตอนที่มีเคสของครู...กับเต้าหู้ไข่ จนตอนนี้มีกรณีครูสุดยอดพิชเชอร์ ขว้างแก้วแม้นแม่น จนไปโดนหน้านักเรียน แต่ว่าประสบการณ์ของคุณ pokchanymph ที่วิเคราะห์มาอย่างละเอียดในแต่ละปีทำให้เราได้คิดตาม "เราไม่ได้ขาดแคลนทรัพยากรครู เราขาดแคลนคนที่คอยให้คำปรึกษาจริงๆ" มินิมอร์เห็นด้วยเลย ประเทศเราไม่ได้ขาดคนสอนหนังสือนะ แต่เราขาดครูผู้แบกภาระหนักตามคำว่า "ครุ" (รากศัพท์คำว่าครู) ในการสอนคนให้ทั้งได้วิชาและเป็นคนดี

มหแบร์ ณ เชียงใหม่ งานแซลม่อนแจ่ม จบไปพักแล้วล่ะ แต่เรื่องเล่าของคุณ Suphanat Sophonudomsin นั้นให้อะไรเราเยอะเลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการรวบรวมความกล้าส่งงานให้บ.ก.ดู หรือว่าแนวทางการเขียนหนังสือที่บ.ก.ของสำนักพิมพ์แนะนำมา ต้องขอบคุณจริงๆ ที่เขียนลง Minimore ให้เพื่อนๆ ได้อ่านเป็นประโยชน์จ้ะ เขียนต่อไปนะ ทั้งหนังสือและ Minimore Makers เลย

คุณ เป้อ่อนนุช มีเพื่อนเป็นชาวญี่ปุ่นล่ะ (คือชอบชื่อล็อกอินมาก คล้ายๆ ยุคโก๋หลังวัง) แน่นอนว่าเมื่อมีเพื่อนชาวต่างชาติเราก็อยากสอนภาษาไทยให้เขา และมันก็เป็นความคึกคะนองอะเนอะ ที่สอนคำสบถให้บ้าง สอนคำหยาบให้บ้าง ไม่ผิดหรอก เพราะบางทีได้ยินคนอื่นพูดแล้วไม่เข้าใจจะแย่ไง แต่...มีเหตุผลในเรื่องราวว่าทำไมไม่ควรสอนให้เพื่อน ได้แต่ร้อง โถ....

อ่านแล้วดูเหงาๆ เนอะ แค่ชื่อ แต่มินิมอร์แนะนำ ไปอ่านเรื่องสั้นๆ ของคุณ yangmeso เถอะ จะทำให้อบอุ่นหัวใจได้จริงๆ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะได้เจอเพื่อนที่แท้จริงของชีวิต และคบหากันมานานขนาดนี้นะ แต่จะเป็นใครมินิมอร์ไม่สปอยล์จ้ะ