เรามีเพื่อนคนหนึ่งชื่อมิกิ

มิกิเพิ่งกลับมาจากอินเดีย แต่เธอไม่ใช่คนอินเดียหรอกนะ คนอินเดียที่ไหนจะชื่อมิกิ

วันก่อน มิกิมาเยี่ยมเรา เราบอกมิกิว่าไม่ต้องมาเยี่ยมก็ได้เราไม่ได้ป่วย มิกิทำหน้าเบื่อหน่ายในมุกควายของเรา เราเลยกลบเกลื่อนมุกแป้กด้วยการชวนมิกิไปทำอะไรที่สร้างสรรค์ด้วยกัน

           เราชวนมิกิไปกินเหล้าที่ข้าวสาร

           เราถามมิกิ ไปอินเดียบ่อยๆ ให้มันได้อะไรขึ้นมา เหม็นก็เหม็น สกปรกจะตาย เที่ยวเมืองไทยดีกว่าเหอะ ผู้ชายไทยหล่อกว่าเยอะ

           มิกิบอกเธอไม่ได้บ้าผู้ชาย และบอกว่าเราหน้าตาไม่ดีแล้วยังโลกทัศน์แคบ มิกิบอกเธอชอบอินเดียเพราะอินเดียเป็นดินแดนแสนเสน่ห์ที่เต็มไปด้วยสีสัน ในความเขรอะขระของมัน ยังมีความจริงของชีวิตอีกหลายด้านที่จับต้องได้ คือมิติเร้นลับของชีวิตที่หาไม่ได้ในประเทศไหน

 มิกิชอบพูดอะไรที่ฟังดูน่าหมั่นไส้แบบนี้เสมอ

           เราถามมิกิต่อ แล้วนานๆ มาทีแบบนี้มีอะไรมาฝากบ้าง มิกิบอกว่ามี แล้วก็เอามันออกมา

 มันคือเครื่องดนตรีหน้าตาแปลกของอินเดียที่เรียกว่ามอร์ซิง (Morsing)  

           เราไม่แน่ใจว่ามันควรจะถูกเรียกว่าเครื่องเป่าหรือเครื่องดีด มันเป็นเหมือนพิณมือถือที่ต้องใช้ปากและนิ้วช่วยในการเล่น อันนี้เห็นจากที่มิกิใช้ทั้งปากและนิ้วดีดไปด้วยเป่าไปด้วยพร้อมกัน

 มิกิเล่นมอร์ซิงให้ฟัง เสียงมันดัง แต่ว แต๊ว แต่ว แต๊ว แต่ว แต๊ว... สูงต่ำสลับกันไปมา เธอเล่นอยู่นาทีกว่าๆ ก็หยุดเล่น ฟังไม่เป็นเพลงหรอก แต่จะว่าไปเสียงของมันก็เพราะแบบแปลกๆ ดีเหมือนกัน

            เราแกล้งยั่วมิกิ มีฝีมือแค่นี้ทำมาโชว์ มิกิบอก กว่าจะเล่นได้ขนาดนี้ต้องฝึกอยู่หลายเดือนเชียวนะ เราบอกมิกิ แค่นี้กระจอกมากเราก็เล่นได้เหอะ มิกิบอกเรา ถ้าปากดีแล้วเล่นไม่ได้ต้องเลี้ยงเบียร์นะ เราบอกมิกิ ได้เลยเจ๊

             มิกิส่งเครื่องดนตรีให้ เรารับมอร์ซิงมาไว้ในมือ แต่ก่อนเล่นเราแอบยิงไปอีกหนึ่งมุก เราแกล้งทำหน้าเหม็นๆ ตอนเอามอร์ซิงมาใกล้ๆ จมูก มิกิบอกเราเป็นภาษาไทย

“กวนตีน”

           คืนนั้นสิ่งที่เราเสียใจที่สุด ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องจ่ายค่าเบียร์คนเดียวครึ่งโหล แต่เราเสียใจที่เคยใจดีสอนคำด่าภาษาไทยให้เธอไป

            เพื่อนๆ จำเรื่องของเราไว้เป็นอุทาหรณ์นะ อย่าเที่ยวไปสะเหล่อสอนคำไทยที่ไม่ดีให้กับเพื่อนคนญี่ปุ่นเลย