เขาเปลี่ยนไปเยอะทีเดียว ไม่แปลกหากผมจะจำเขาไม่ได้ในทีแรก "เกิดอะไรขึ้นกับ 'จงมีชีวิตอยู่อย่างกล้าหาญ และไม่ยอมแพ้ต่ออะไรทั้งสิ้น' ล่ะ?" เขาเงียบ นิ่งงันราวกับกลายเป็นหน้ากระดาษว่างๆ "หลายอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว" เขาตอบโดยไม่หันมาสบตา ไม่ นายต่างหากที่เปลี่ยนไป...

ผมไม่ได้เจอเขาอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น ผมไม่รู้ว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหน ผมรู้แค่ว่าเขามักจะหาผมเจอเสมอ ก็อก เสียงหินกระทบหน้าต่าง ผมลุกขึ้นจากเตียง ข้างนอกเป็นสีฟ้า น่าจะยังเช้าอยู่ ผมขยี้ตา ก็อก เสียงหินดังมาอีกครั้ง ผมคลานจากเตียงไปที่บานกระจก เปิดมันออก เขาอยู่ตรงนั้น กำลังพยายามปีนกรอบหน้าต่างขึ้นม...

"ฉันรักนายนะ" ผมพูด "ฉันก็รักนายเหมือนกัน" เขายิ้มตาหยี "..." ผมเงียบ ก้มหน้าลงดีดนิ้วโป้งเล่นอย่างรู้สึกเขินๆ ในเวลานั้น ผมไม่รู้หรอกว่าเป็นรักแบบไหน รักที่เราพูดถึง มันก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึกของเด็กตัวเล็กๆ สองคน แต่ถึงจะเป็นความรู้สึกของเด็ก ก็ไม่ได้หมายความว่าความรู้สึกนั้นเป็นของปลอม "เราลอ...

โร่เดินกลับเข้ามาในห้องนอนก่อนตัวเองพบร่องรอยสมุดเกมกระดาษที่เปิดทิ้งไว้กับเพื่อนๆ เมื่อครู่แล้วรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก เขาค่อย ๆเดินไปเก็บของภายในห้องเตรียมตัวย้ายไปอยู่บ้านยายกับแม่ตามที่พูดคุยเอาไว้ โร่ค่อย ๆดึงโปสเตอร์การ์ตูนภายในห้องที่ติดไว้จนแน่นอย่างระมัดระวังเขาหันมาดึงภาพวาดที่ฝาผ...

เป็นเวลา 5 โมงกว่า ๆ ที่โร่ยังคงนอนลืมตาค้างอยู่บนเตียง ช่วงเวลาที่เขาต้องตัดสินใจใกล้เข้ามาทุกที โร่ เด็กยินเสียงเรียกของแบงค์พร้อมกับการเคาะประตูที่ดังขึ้นกระหน่ำเหมือนจะเกิดสงครามโร่ แบงค์เคาะประตูอย่างต่อเนื่องจนโร่ต้องลุกเดินไปเปิด เป็นอีกครั้งที่ทั้ง 4 อยู่ด้วยกันพร้อมหน้า เป็นไงบ้างวะดรีมถา...

ก๊อก ๆ ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อม ๆ กับแสงแดดในเช้าวันใหม่โร่ฟุบตัวอยู่ที่โต๊ะค่อย ๆ ขยับตัวไปมาด้วยท่าทางที่อ่อนโรย โร่เสียงแม่เรียกเขาจากนอกห้องเด็กชายลุกไปเปิดประตูก่อนจะพบกับใบหน้าของแม่ซึ่งเต็มไปด้วยบาดแผลจากการถูกทำร้ายแม้เขาจะตกใจแค่ไหนก็ตามแต่ก็พยายามไม่แสดงปฏิกิริยาใด ๆ ให้แม่รับ...

หน้าอาคารเรียนยามเช้าเต็มไปด้วยการละเล่นของเด็กประถมที่พากันมายึดพื้นที่ทำกิจกรรมโร่สะพายเดินฝ่าฝูงนักเรียนจำนวนมหาศาลก่อนจะเห็นมุนาเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าไม่สู้ดีทั้งสองเผชิญหน้ากันและหยุดชะงักจนเด็กรอบข้างผิดสังเกตมุนาปากระดาษที่โร่ติดไว้หน้าห้องเมื่อวานใส่หน้าเด็กชายด้วยความโมโห ต้องการ...

เพลงมาร์ชโรงเรียนประถมดังกระหึ่มพร้อม ๆ กับการเดินเข้ามาของนักเรียนในแต่ละชั้นปีหลาย ๆ คนพากันจับกลุ่มเล่นฟุตบอลในสนาม บ้างโดดหนังยางไปมาอยู่หน้าอาคารทุกอย่างล้วนเป็นกิจกรรมที่เด็ก ๆ จะทำร่วมกันทุก ๆ เช้าก่อนเข้าแถวเคารพธงชาติเช่นเดียวกันกับ….. กูว่าหน้ามันเหมือนไอ้แปร์เลยว่ะ แบงค์พูดขึ้นระหว...

ผมเป็นเด็กตัวเล็ก เขาเป็นเด็กตัวสูง "มานี่สิ ฉันจะแสดงอะไรให้ดู" เขากวักมือเรียก ผมวิ่งไปหาอย่างค่อนข้างเชื่องช้า แต่เขาก็มักจะรออยู่เสมอ "นี่" เด็กชายยื่นกริชเงินวาววับให้ผมดู ขนาดมันค่อนข้างจะใหญ่ไปหน่อยสำหรับเด็กสิบขวบ แต่เขาก็สามารถถือมันได้อย่างเหมาะมือ เด็กชายส่งกริชมาให้ผม "ขว้างมันสิ" เขาบ...

ช่วงหลังๆ นี่เริ่มจะน่าเบื่อแล้วล่ะ เพราะงั้นผมจะข้ามไปตอนสำคัญเลยแล้วกัน ตอนนี้ผมและอัศวินกำลังจะถูกกิน เอ๊ะ? ข้ามมากไปงั้นเหรอ? เอาน่า...คุณคงพอเดาได้แหละ ก็ตามตำรับเรื่องราวทั่วๆ ไป ออกเดินทางเข้าป่า ได้พรรคพวก แล้วก็โดนโทรลล์จับ "พวกเราไม่รอดแน่ๆ " นายอัศวินพูดอย่างสิ้นหวัง ผมไม่ตำหนิเขาหรอกนะ...

ทุกอย่างมันดูล่องรอย ไม่มีชีวิตชีวา ไม่มีความรู้สึกโร่เดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยสีหน้านิ่งเฉยทุกคนพากันไปรวมตัวอยู่ที่โต๊ะของแปร์จนกลายเป็นเรื่องปกติ เหตุการณ์กำลังดำเนินไปแบบนั้นโร่เองก็ต้องมองทุกอย่างเป็นเรื่องปกติเช่นกัน มันไม่น่ายาก โร่พยายามคิดว่าตัวเองตัวเองก็สามารถเป็นส่วนหนึ่งของการสนทน...

#การ์ตูน #เกม #ดร่าม่า #เรื่องสั้น #เด็กนักเรียน #ครอบครัว #Ragnarok #ความทรงจำ #โรงเรียน #Drama

#การ์ตูน #เกม #ดร่าม่า #เรื่องสั้น #เด็กนักเรียน #ครอบครัว #Ragnarok #ความทรงจำ #โรงเรียน #Drama

วงสนทนากลุ่มใหญ่ในห้องเรียนประถมหกเวลาพักเที่ยงวันพุธโร่ ดรีม แบงค์และนายกำลังยืนฟังการอภิปรายเกมออนไลน์ซึ่งเป็นของใหม่ในปี 2548 โดยมี แปร์เด็กชายร่างท้วมแสดงตัวเป็นผู้นำในการบอกเล่าเรื่องราวดังกล่าวแน่นอนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โร่เห็นแปร์ทำพฤติกรรมกรรมแบบนี้เพราะไม่กี่วันที่ผ่านมาแปร์เพิ่งนำหน...

เชื่อกู ตีบลาโว้ คำเชิญชวนของแบงค์เด็กชายหน้าเจ้าเล่ห์ดังขึ้นท่ามกลางทะเลทรายซึ่งเป็นสนามรบระหว่างนาย เด็กชายที่มีสีหน้าหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลากับ มอนเตอร์บลาไว้ปีศาจรูปร่างไฟซึ่งมีพลังชีวิตสูงสุดในสถานที่แห่งนั้นแบงค์หันไปมองหน้านายเขาผงกหัวเป็นสัญญาณให้เพื่อนสนิทตัดสินใจทำตามสิ่งที่ตนเองพูดแต่ทว่า… ...