เป็นเวลา 5 โมงกว่า ๆ ที่โร่ยังคงนอนลืมตาค้างอยู่บนเตียง ช่วงเวลาที่เขาต้องตัดสินใจใกล้เข้ามาทุกที

            โร่ เด็กยินเสียงเรียกของแบงค์พร้อมกับการเคาะประตูที่ดังขึ้นกระหน่ำเหมือนจะเกิดสงครามโร่ แบงค์เคาะประตูอย่างต่อเนื่องจนโร่ต้องลุกเดินไปเปิด เป็นอีกครั้งที่ทั้ง 4 อยู่ด้วยกันพร้อมหน้า

            เป็นไงบ้างวะดรีมถามเขาด้วยความเป็นห่วงขณะที่โร่ยืนอึ้งเพราะไม่คิดว่าทั้งสามจะมาปรากฏตัวหน้าห้องของตนเอง

            ก็โอเคสิ้นเสียงของโร่แบงค์ก็หันไปตบหน้าเขาแบบ เบา ๆ ก่อนจะพรวดพราดเข้าไปในห้อง

            โอเคเหี้ยอะไรทำไมไม่ไปโรงเรียน แบงค์พูดระหว่างที่เดิน

            นั่นสิทำไมไม่ไปเรียน ดรีมซึ่งเดินเข้ามาในห้องพร้อม ๆ กับนายพูดขึ้นทั้งสามพากันตลึงกับการตกแต่งห้องนอนของโร่ที่เต็มไปด้วยภาพวาดและของสะสมที่เกี่ยวกับการ์ตูนมึงซื้อโปสเตอร์พวกนี้จากไหนวะ ไม่มีการสนทนาใด ๆ เกิดขึ้นหลังจากประโยคนี้กล่าวจบทุกคนพากันเงียบสนิททำตัวไม่ถูกกระทั่งนายเห็นท่าไม่ดีและคิดอยากให้บรรยากาศผ่อนคลาย

            มึงโดนไล่ออกเหรอวะทั้งหมดชะงักกับคำพูดของนาย

            โง่มึงเอาไรคิดเนี่ย แบงค์หันมาด่านายเพื่อให้สถานการณ์ไม่ตึงเครียดจนเกินไป เขารู้ดีว่านายต้องการให้มันเป็นแบบนั้นมึงใช้สมองหัวแม่ตีนคิดเหรอ แบงค์พูดจบก่อนจะหันไปหยิบของบนโต๊ะทำงานโร่มาดูระหว่างที่ดรีมและนายพากันไปนั่งบนเตียง

            เอ่อแล้วเมื่อวานมึงไปต่อยมุนาทำไมวะ ดรีมถาม

            พวกมึงกลับไปเถอะกูไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ละ สถานที่แห่งนั้นกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้งยังไงกูก็ไม่ได้กลับไปที่โรงเรียนอีกแล้ว

            ห๊ะ! แบงค์ตกใจ

            ทำไมวะ ดรีมถามเขาอีกครั้งพวเราใกล้เรียนจบแล้วนะเว้ย

            กูต้องไปอยู่กับแม่โร่ยังคงมีท่าทีนิ่งเฉยกับการตอบคำถามเพื่อน ๆ

            แล้วไงวะ ดรีมพูด

            ไม่รู้ว่ะโร่ไม่อยากอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ใครฟังอีกแล้ว ไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้หรอกไม่มี….

            เหยดด คลาสสิก! จังหวะนั้นเองที่แบงค์ตะโกนเสียงดังพร้อมกับการหยิบสมุดสีน้ำเงินในลิ้นชักของโร่ออกมาดูมึงยังเก็บไว้อยู่เหรอวะเนี่ย เขาดูตื่นเต้นกับสมุดดังกล่าว

            อะไรวะ นายหันมาถาม

            เกมผีตอน ป.2 แบงค์พูดจบก็คลี่หน้าแผนที่เกมวางลงไปกับพื้นให้เพื่อนๆ ดู ดรีมและนายเมื่อเห็นดังนั้นก็พากันนั่งลงไปกับพื้นมุงดูสมุดเกมดังกล่าว

            ใครวะเนี่ยดรีมพยายามมองหาตัวละครของเขาที่เคยเล่นค้างไว้เมื่อ 4 ปีก่อนสมัยที่โร่สร้างเกมกระดาษขึ้นมาครั้งแรก ไอ้นายแม่งเวลอย่างเยอะ

            เชี่ยที่เวลมันเยอะเพราะมันให้ไม้ไอติมฟรีไอ้โร่ต่างหาก แบงค์ที่จำเรื่องราวในตอนนั้นได้หันมาตอบ

            เกมนี้กูเล่นได้เองเว้ยนายพยายามเถียง

            เล่นคนเดียวกับผีสิกูจำได้ แบงค์ผู้ไม่ละความพยายามกำลังต้อนนายให้ยอมแพ้เรื่องความทรงจำของเขา

            เฮ้ยบ้านนี้ผีเยอะชิบหายเลย มึงดู ดรีมชี้ไปที่บ้านของแบงค์ในแผนที่เกม

            ก็ไอ้โร่นั่นแหละเอาแต่ผีมาดูดHP กูไอ้สัตว์ แบงค์หันไปมองค้อนโร่ด้วยความโมโหเขาพยายามทำให้เด็กชายจำเรื่องราวต่าง ๆ ที่ทั้ง 4 ทำด้วยกันมาผ่านสมุดเกมกระดาษเล่มนี้

            มึงแม่งไม่พอใจใครก็เอามาลงในเกมตลอดเลยนะดรีมหันไปหาโร่เช่นเดียวกับแบงค์

            คิดถึงว่ะแบงค์เมื่อเห็นโร่มองพวกเขาแล้วไม่รู้สึกอะไรจึงหันมาพูดประโยคนี้ออกมาพวกเรามาเล่นกันอีกรอบมะ

            เอ่อโร่ เล่นมะทั้งสามหันไปมองหน้าโร่พลางชวนให้เขากลับมาเล่นเกมกระดาษตอน  ป.2  อีกครั้ง โร่มองดูเพื่อน ๆแล้วพยายามกลั้นน้ำตาของตนเองไว้ เขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว

            โร่เล่น ๆ

            เล่นกันเถอะโร่

            มา เล่นกัน

            เร็ว ๆแอดมินเกมมึงช้า เดี๋ยวก็ไม่มีใครเล่นด้วยหรอก ประโยคดังกล่าวทำให้โร่เผยรอยยิ้มออกมาพร้อมกับน้ำตาก่อนจะเดินเข้าไปร่วมเล่นเกมกับเพื่อนสนิทของตนเอง

ตรงนี้ๆ ดรีม แบงค์และนาย พาโร่ล่องไปในความทรงจำเมื่อ4 ปีก่อนกับเรื่องราวในเกมผีที่โร่เป็นคนสร้างเสียงหัวเราะการหยอกล้อและการสนทนาในวันนี้เสมือนการเติมเต็มพลังงานบางอย่างให้กับเด็กชายที่เขาโหยหามาโดยตลอด

แสงสีส้มในยามเย็นสาดเข้ามาระหว่างที่โร่และเพื่อนเปิดประตูออกมาจากบ้านดรีม แบงค์และนายหันมาใส่รองเท้าเตรียมตัวที่จะแยกย้าย

เจอกันมึง แบงค์พูด

มาหากูได้ตลอดนะเว้ยดรีมจับไหล่โร่เป็นการให้กำลังใจ

โชคดีมึง นายพูดจบทุกคนต่างก็หันไปมองหน้าโร่ไม่มีใครอยากสนทนาตอบเพราะทั้งหมดรู้ดีว่าเด็กชายรู้สึกยังไงการรวมตัวกันในครั้งนี้มันมีความหมายสำหรับทั้ง 4 ไม่ต้องมีการสัญญาหรือรับปากใด ๆแต่โร่ก็รับรู้ได้ถึงความสัมพันธ์ที่เพื่อน ๆ มีให้กับเขา

เจอกันพวกมึง  โร่มองดูดรีม แบงค์และนายเดินออกไปจากบ้านของเขาอย่างช้า ๆ ก่อนจะปิดประตูเข้าบ้านไป