ก๊อก ๆ ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อม ๆ กับแสงแดดในเช้าวันใหม่โร่ฟุบตัวอยู่ที่โต๊ะค่อย ๆ ขยับตัวไปมาด้วยท่าทางที่อ่อนโรย

            โร่เสียงแม่เรียกเขาจากนอกห้องเด็กชายลุกไปเปิดประตูก่อนจะพบกับใบหน้าของแม่ซึ่งเต็มไปด้วยบาดแผลจากการถูกทำร้ายแม้เขาจะตกใจแค่ไหนก็ตามแต่ก็พยายามไม่แสดงปฏิกิริยาใด ๆ ให้แม่รับรู้ทั้งนั้น

            แม่อยู่บ้านนี้ไม่ได้แล้วนะแม่พูด ถ้าจะไปกลับแม่เย็นนี้ก็เก็บของ โร่มองดูหน้าแม่เหมือนคนไม่มีชีวิต บาดแผลบนใบหน้าของแม่บ่งบอกได้ชัดว่าเธอต้องการไปอยู่บ้านยายจริง ๆเด็กชายยังคงตัดสินใจไม่ได้ และครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกที่แม่เป็นเดินหนีเขาแม่เดินลงไปข้างล่างทิ้งให้โร่ยืนอึ้งอยู่หน้าประตู เขาทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเย็นนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง

            เสียงเจี้ยวจ้าวของเด็กๆ ยังคงดังก้องระหว่างการเรียนการสอนโต๊ะเรียนของโร่ที่นั่งติดกับดรีมว่างเปล่าท่ามกลางการแอบสนทนากันของเพื่อนทั้ง 3 ดรีม แบงค์ และนายทุกคนเข้าใจว่าสาเหตุที่โร่ไม่มาโรงเรียนวันนี้เป็นเพราะอะไร พวกเขารู้ดี

            ภาพวาดแปร์และมุนาซึ่งตกอยู่หน้าอาคารยังไม่ถูกเก็บกวาดมันปลิวไปติดกับซอกประตูข้างห้องโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นแม่จะมีคนเดินผ่านไปมามากน้อยแค่ไหนก็ตามภาพวาดของโร่ถูกทิ้งร้างเช่นเดียวกับใต้ถุนอาคารเรียนของเล่นและหนังสือการ์ตูนที่ทั้ง 4 สะสมร่วมกันไม่มีการหยิบใช้ประตูถูกปิดตายไปตั้งแต่วันนั้น ไม่มีใครกลับไปที่ใต้ถุนอาคารเรียนอีกฐานทับลับสำหรับทั้ง 4 ไม่มีอีกแล้ว

            ก๊อก ๆ ๆ ๆเสียงเคาะประตูดังขึ้นระหว่างที่แม่ของโร่กำลังเก็บของอยู่ชั้นล่างเธอเดินไปเปิดประตูแล้วพบกับ ดรีม แบงค์และนายทั้งสามตกใจกับบาดแผลบนใบหน้าของแม่โร่แต่ก็พยายามทำเป็นไม่เห็น

            เอ่อ….โร่  อยู่มั้ยครับ ดรีมเป็นตัวแทนพูดขึ้น

            อยู่ลูกอยู่ข้างบนแม่ตอบ ทั้งสามนิ่งเงียบไม่กล้าทำอะไรต่อ ขึ้นไปมั้ย แม่ขยับทางให้เด็ก ๆ เข้าบ้าน

            ครับดรีมเดินนำแบงค์และนายขึ้นไปบนชั้นสอง  พวกเขารู้สึกแปลก ๆพยายามประมวลผลความคิดตนเองเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น