เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เอลล่าผู้ต้องมนตราPurin
Chapter TWELVE

  • เราแวะพักกันที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง เพื่อเตรียมเสบียงสำหรับเดินทางขึ้นเขาไปทางตะวันตก ซึ่งเป็นที่อยู่ของพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่

    เผื่อคุณลืมไปแล้ว ผมกำลังตามหาวิธีที่จะพ้นจากคำสาปอยู่นะ

    "ฉันรักนาย"

    ผมบอก ขณะเรานั่งอยู่ในห้องพัก

    เขาหันมามองราวกับเจอสิ่งมีชีวิตประหลาด

    ผมลุกขึ้นไปหาเขา แข็งใจจ้องไปในดวงตาสีฟ้าคู่นั้น 

    ทว่ามันไม่ใสอีกแล้ว

    "ไม่" 

    เสียงของเขาช่างฟังห่างไกลเหลือเกิน

    "ทำไมล่ะ?" ผมพยายามห้ามตัวเองไม่ให้เสียงสั่น

    "เพราะเราเป็นผู้ชายทั้งคู่ไง"

    เขาพูดด้วยน้ำเสียงราวกับจะเยาะเย้ยผมว่าเรื่องง่ายๆ แค่นี้ทำไมถึงต้องถาม

    ผมได้ยินเสียงหัวใจกำลังแตกเป็นเสี่ยง

    "แต่เมื่อก่อนเรายัง---"

    "เมื่อก่อนนั่นคือความผิดพลาด" เขาขึ้นเสียงดุดัน "ฟังนะ ตอนนี้...เราทั้งคู่โตแล้ว อะไรๆ มันไม่เหมือนเดิม นายจะยึดติดกับความเป็นเด็กตลอดไปไม่ได้หรอกนะ ต่อจากนี้ไปนายต้อง..."

    ผมว่าผมคงต้องฆ่าตัวตายจริงๆ แล้วล่ะ

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in