เราแวะพักกันที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง เพื่อเตรียมเสบียงสำหรับเดินทางขึ้นเขาไปทางตะวันตก ซึ่งเป็นที่อยู่ของพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่

เผื่อคุณลืมไปแล้ว ผมกำลังตามหาวิธีที่จะพ้นจากคำสาปอยู่นะ

"ฉันรักนาย"

ผมบอก ขณะเรานั่งอยู่ในห้องพัก

เขาหันมามองราวกับเจอสิ่งมีชีวิตประหลาด

ผมลุกขึ้นไปหาเขา แข็งใจจ้องไปในดวงตาสีฟ้าคู่นั้น 

ทว่ามันไม่ใสอีกแล้ว

"ไม่" 

เสียงของเขาช่างฟังห่างไกลเหลือเกิน

"ทำไมล่ะ?" ผมพยายามห้ามตัวเองไม่ให้เสียงสั่น

"เพราะเราเป็นผู้ชายทั้งคู่ไง"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงราวกับจะเยาะเย้ยผมว่าเรื่องง่ายๆ แค่นี้ทำไมถึงต้องถาม

ผมได้ยินเสียงหัวใจกำลังแตกเป็นเสี่ยง

"แต่เมื่อก่อนเรายัง---"

"เมื่อก่อนนั่นคือความผิดพลาด" เขาขึ้นเสียงดุดัน "ฟังนะ ตอนนี้...เราทั้งคู่โตแล้ว อะไรๆ มันไม่เหมือนเดิม นายจะยึดติดกับความเป็นเด็กตลอดไปไม่ได้หรอกนะ ต่อจากนี้ไปนายต้อง..."

ผมว่าผมคงต้องฆ่าตัวตายจริงๆ แล้วล่ะ