ผมถูกพามายังโรงเหล้าอย่างไม่เต็มใจ

เขาพยายามโน้มน้าวให้ผมกลับไปสู่หนทางที่ถูกต้อง

หาทางที่คน 'ปกติ' เดิน

"เจ้าน่ารักมากเลยรู้ไหม"

เขาพูดกับหญิงสาวที่นั่งข้างๆ ผม

"ทำไมนายไม่คุยกับเธอหน่อยล่ะ?"

เพราะฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงไงไอ้โง่

"ผิวเธอนุ่มมากเลยนะ"

หุบปาก

"ไม่เอาน่า...ลองกอดเธอสักทีสิ"

"นั่นเป็นคำสั่งเหรอ?" ผมถามสวนไป เขาอึ้งอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะราวกับเป็นเรื่องขบขันเสียเต็มประดา "เจ้านี่ตลกดีนะ"

"ส่วนนายก็น่ารำคาญ"

เขาหุบยิ้ม คงรู้สึกแล้วว่าผมไม่พอใจและไม่สนุกด้วย

"ข้ากำลังพยายามช่วยเจ้าอยู่นะ"

"ฉันขอเหรอ?"

"ทำไมเจ้าถึงไม่เข้าใจ"

"ใครกันแน่ที่ไม่เข้าใจ"

"เจ้าจะหลงผิดอยู่แบบนี้ไม่ได้"

"ใครพยายามจูบฉันที่ริมน้ำพุล่ะ"

ผมเงียบ เขาเงียบ

เราจ้องตากันอย่างกินเลือดกินเนื้อ

ผมอยากรู้เหลือเกินว่าเขาคิดอะไรอยู่ เขาจึงได้ออกคำสั่งทุเรศๆ กับผมในเวลาต่อมา

"จูบเธอซะ"

ตาผมกระตุก ความชาแล่นปลาบไปทั่วทั้งตัว ผมมองเขา มองเข้าไปในกระจกสีฟ้าอันแข็งกระด้าง อ้อนวอนขอความเมตตา เช่นเดียวกับเจ้าลูกหมาตัวนั้นที่ถูกผมขว้างหินใส่

ทว่าเหมือนถูกลงโทษอย่างอยุติธรรม ผมไม่ได้รับอนุญาตให้มีความหวังใดๆ ทั้งสิ้น

"จูบเธอเดี๋ยวนี้" 

ร่างกายของผมขยับไปเองโดยอัตโนมัติ มันเชื่อฟังคำพูดของคนอื่นราวกับเป็นทาสผู้ซื่อสัตย์ แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะฟังนายของมันเอง

ใจผมแตกละเอียดย่อยยับในคืนนั้น