VII ชเวซึงชอลเป็นคนหน้าไม่อาย “ซึงกวาน” “ครับ?” เมื่อเห็นว่าเจ้าของชื่อทำเพียงขานรับแต่ยังไม่หันมาสบตากัน ซึงชอลจึงเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้ใหม่เสีย “ตัวเอง” “….” “ที่รัก” “….” ถ้าจะเรียกแบบนั้นให้ตายก็ไม่หันหรอกนะ “babe” “….” “แม่จ๊ะ” “….” ชักจะไปกันใหญ่ล...

“ความจริง ฉันลำบากใจนะ ฮารุ... ฟังแล้วอย่าหัวเราะ” ลีโอเอ่ยขึ้น หลังจากที่เราต่างคนต่างนอนก่ายกันอยู่บนเตียงอยู่พักใหญ่ ลมหายใจของเขาเริ่มกลับเข้าสู่จังหวะปกติ เราต่างคนต่างรู้สึกเหนอะหนะนิดหน่อย แต่ยังไม่มีใครอยากผละไปจากอีกคนหรือลุกออกไปจากที่นอน “เรื่องอะไรล่ะ” ผมใช้นิ้วสางเส้นผมสีเข้มแซมเทาของเ...

VI “พี่มันคนเจ้าชู้” “ใครบอกหนูคะ” “ไม่มีใครบอกก็ดูออกเหอะ” “แล้วอยู่ใกล้คนเจ้าชู้อย่างพี่แล้วรู้สึกยังไงบ้างคะ” “อยากกำราบ …แม่งโคตรท้าทายเลยเนอะ” บูซึงกวานตอบซื่อ ๆ พลางยิ้มสดใสด้วยความตื่นเต้น ก่อนชเวซึงชอลจะส่งยิ้มหวานอย่างที่เขาถนัดให้อีกฝ่าย และกระซิบข้างหูเด็กหนุ่มตรง...

ผมรู้สึกตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเวลาสิบโมงเช้า ผมเอื้อมมือไปปิด ก่อนจะครางเสียงต่ำพร้อมกับบิดขี้เกียจ ดูเหมือนเสียงนาฬิกาปลุกจะไม่ได้ปลุกผมเพียงคนเดียว "อือ.." เอ๊ะ? เสียงมาจากไหน?? ทันทีที่ได้สติ ผมจึงนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนไม่ได้มีผมคนเดียวที่นอนอยู่ใน...

V “เห็นหมดแล้ว” บูซึงกวานท้วงแล้วจิ้มนิ้วเรียวลงบนยอดอกของคนแก่กว่าผ่านเสื้อนักศึกษาอันเปียกชุ่ม เพราะทั้งสองเพิ่งวิ่งฝ่าฝนกลับมาถึงหอ “ทำไม อยากดูดหรือไง?” ชเวซึงชอลเอ่ยกวน ๆ พร้อมยืดอกใส่คนน้อง “ทุเรศ” คนเด็กกว่าก่นด่าพลางยื่นมือข้างหนึ่งไปกำอกแน่น ๆ นั่นเต็มมือ “อ้าว ๆ ใครกัน...

ผมอยู่ในมุมอับของร้านเหล้าที่เงียบสงบย่านใจกลางเมือง กลิ่นอายบรรยากาศที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หยอกเย้าดนตรีแจ๊ส แสงสลัวภายในร้านทำให้ผมผ่อนคลายสายตาลง กลิ่นราสเบอร์รี่ปนกลิ่นฉุนของเครื่องดื่มมึนเมาแตะที่ปลายลิ้นของผมเมื่อของเหลวในแก้วทรงสูงถูกยกจรดริมฝีปาก อากาศที่เริ่มเย็นตัวลงในยามค่ำ...

“ขอบคุณพระเจ้าที่มีดีลิเวอรูกับอูเบอร์อีทส์” คำขอบคุณพระเจ้าจากปากคนที่ไม่เชื่อถือในพระเจ้าใด ๆ อย่างลีโอ คิงสลีย์ทำให้ผมหัวเราะพรืด ถึงบริการรับซื้อและส่งอาหารจะมาขัดจังหวะเรื่องบนเตียงของเรา แต่เราก็ไม่มีเหตุอะไรที่จะต้องโมโห ในเมื่อเรามีแกงเผ็ดเป็ดย่างใส่มะเขือเทศกับสับปะรด สะเต๊ะไก่ กับเนื้อผัดพ...

IV “กูเคยชอบมึงนะเว้ย” จู่ ๆ บูซึงกวานก็เอ่ยบอกคนตรงหน้า “อืม” ก็แค่เคยอะ แล้วไงต่อวะ ชเวซึงชอลตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะตั้งคำถามในใจตนเอง “แล้วตอนนี้… ดูเหมือนมันจะกลับมาซ้ำรอยอีกแล้วว่ะ” “….” เวร ก้อนในอกซึงชอลเต้นระรัวเพียงเพราะนัยตาที่สื่อความหมายของประ...

เฟรเดอริค รุช เป็นนักกายวิภาค นักพฤกษศาสตร์ และนักสัตวศาสตร์ชาวดัตช์ สิ่งที่ผมจำติดตาเกี่ยวกับชื่อของชายที่เกิดในศตวรรษที่ 17 คนนี้ คือ ภาพวาดในพิพิธภัณฑ์อัมสเตอร์ดัมที่แสดงให้เห็นภาพของเขากำลังสอนบทเรียนกายวิภาคให้กับลูกศิษย์ สิ่งที่สะดุดตาผมมากที่สุด คือ ศพของเด็กทารกที่ยังมีรกและสายสะดือติดท้องอย...

III “ใช่สิ ไปเที่ยวมันก็คงสนุกกว่าการซังกะตายรอผมอยู่กับบ้านนี่เนอะ เลยกลายเป็นว่าผมกลับมาจากที่ทำงาน แล้วมานั่งเป็นห่วงรอคุณแทบแย่ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เหนื่อยและง่ว—” ประโยคยืดยาวจากชเวซึงชอลถูกกลืนหายไปด้วยริมฝีปากหยักของบูซึงกวาน หึ ไม่คิดเลยว่าไอ้วิธีปิดปากงี่เง่าแบบนี้จะมีอยู่จริ...

II ‘ซึงกวานาดึกแล้วครับ มานอนได้แล้ว’ หึ ไอ้ฮยองบ้าคนนั้นไม่อยู่แล้ว จะเล่นให้สว่างคาตาเลยก็ไม่เป็นไรหรอก ‘ห้ามอดข้าวนะไอ้ดื้อ… มากินข้าวเร็ว’ ตอนนี้ไม่มีใครที่ไหนมาบังอาจเรียกเขาว่าไอ้ดื้อแล้ว แถมยังไม่มีใครไล่เขาไปกินข้าวได้อีก ‘กางเกงนั่นสั้นเกินไปหรือเปล่า เปลี่ยนอ...

"เก้าดาบ..""คุณว่าอะไรนะ" "...น่าเบื่อ"ริมฝีปากสีเหมือนกุหลาบแห้ง ๆ ขมุบขมิบอะไรบางอย่างที่เขาได้ยินไม่ได้ชัดนัก เขารีบสาวเท้าเข้าไปใกล้หญิงสาวในเงามืดเพื่อจะได้เงี่ยหูฟังให้ถนัด ยิ่งเข้าใกล้ใบหน้าใต้เงาดำจากการย้อนของแสงก็ยิ่งเผยออกมาให้เขาได้เห็นชัดมากยิ่งขึ้น "คุณว่าอะไรนะ"เขาถามซ้ำพลางสังเกตใบ...