“ใช่สิ ไปเที่ยวมันก็คงสนุกกว่าการซังกะตายรอผมอยู่กับบ้านนี่เนอะ เลยกลายเป็นว่าผมกลับมาจากที่ทำงาน แล้วมานั่งเป็นห่วงรอคุณแทบแย่ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เหนื่อยและง่ว—”

       ประโยคยืดยาวจากชเวซึงชอลถูกกลืนหายไปด้วยริมฝีปากหยักของบูซึงกวาน

       หึ

       ไม่คิดเลยว่าไอ้วิธีปิดปากงี่เง่าแบบนี้จะมีอยู่จริง

       “อื้อ! เจ็บ!”

       ซึงกวานร้องขึ้น พร้อมส่งสายตาอาฆาตให้เขาหลังถอนจูบนั่นออก

       เขากัดเต็มแรงขนาดนั้นไม่เจ็บสิแปลก …เลือดซิบแล้วมั้งนั่น

       “อย่าทำแบบนี้อีก” ซึงชอลเตือน

       “ใครจะฟังคนอย่างคุณวะ”

       ดูเหมือนซึงกวานจะสะกดแค่คำว่าเจ็บใจเป็น แต่สะกดคำว่ายอมแพ้ไม่เป็นนะ