ผมรับหน้าที่เป็นพี่สันฯในกิจกรรมรับน้องของมหาวิทยาลัย ซึ่งจากกฏใหม่ที่ออกมาเมื่อปีที่แล้ว หลังจากที่มหาลัยมีข่าวนักศึกษาบาดเจ็บหนักเพราะได้รับผลกระทบจากกิจกรรมรับน้องที่โหดเกินไปทำให้ไม่มีการว้ากน้องเกิดขึ้น มีแต่กิจกรรมละลายพฤติกรรมและสันทนาการเท่านั้น

ดังนั้นทีมพี่ว้ากเลยถูกยุบ ทีมสันทนาการยึดอำนาจ!

...ก็ไม่ใช่ แต่ในวันรับน้องใหญ่ หลักๆคือการเล่นแรลลี่ตามฐานเพื่อละลายพฤติกรรม  สะสมแสตมป์ให้ครบ ที่เหลือนอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรนอกจากสันทนาการในตอนท้ายเท่านั้น

ผมเท้าคางกับโต๊ะ มองไปรอบๆห้องประชุมที่ปีสองกำลังแจกแจงรานละเอียดให้กับเฟรชชี่ทั้งหลายที่นั่งกันอย่างเรียบร้อย

"รายละเอียดของกิจกรรมก็มีเท่านี้ เข้าใจนะครับ"

หลังจากที่น้องๆแบ่งกลุ่มกันเสร็จเรียบร้อย ก็ถึงตาของพี่ๆทั้งหลายที่ประจำการอยู่ ซึ่งผมที่ยังว่างในตอนนี้ก็แอบไปช่วยงานด้วย

"เชี่ย"

ริมฝีปากของผมเม้มแน่น เสียงอุทานที่หลุดออกไปนิดหน่อยนั้นหวังว่าจะไม่มีใครได้ยิน ภาพที่ปรากฏในสายตาของผมคือเด็กรุ่นน้องที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี เพราะว่าอยู่ที่หอของมหาวิทยาลัยบ่อยกว่าที่บ้าน เลยไม่รู้ว่าเด็กนี่มันมาเรียนที่นี่ด้วย

"พี่จะแจกป้ายชื่อให้น้องๆนะคะ เอาไปเขียนชื่อตัวเองแล้วติดไว้ที่เสื้อนะ"

เสียงของเพื่อนสาวคนหนึ่งช่วยเรียกสติของผมให้กลับมา ผมที่ถือป้ายชื่อเปล่าๆอยู่นั้นก็เดินแจกป้ายชื่อให้กับน้องๆที่อยู่ใกล้ตัวแล้วให้ส่งต่อกันเอง คิดว่าผมจะเดินแจกเหรอ ไม่

ยิ่งมีเด็กนั่นอยู่ด้วยยิ่งไม่อยากเข้าใกล้

ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหน้าหรืออะไร แต่เด็กคนนั้นชอบเข้ามากวนประสาทให้ตัวผมปวดหัวอยู่เรื่อย พอได้มาเจออีกครั้งในตอนนี้ก็เหมือนกับว่าความสงบในชีวิตของผมได้หายไปเรียบร้อย

"พี่ครับ!"

เสียงมาพร้อมกับฝ่ามือที่ตบลงมาที่หลัง ถึงจะไม่แรงแค่ให้พอรู้สึกตัว แต่ผมก็ไม่ชอบอยู่ดี ด้วยความที่ต้องตัวเป็นพี่ปีสองที่ดีเลยได้แต่ขมวดคิ้วตอบกลับไป

"มีอะไรปาย"

เจ้าเด็กที่ตีหลังผมเมื้อกี้ยิ้มเผล่ออกมาแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย เป็นใบหน้าที่ดูแล้วน่าตีจริงๆเลย ให้ตาย

"ผมทำป้ายชื่อหายอ่ะ ขอแผ่นใหม่ได้ป่ะ"

พูดพร้อมยกมือขอโทษขอโพยแบบลวกๆ ผมแค่หยิบสติกเกอร์แผ่นใหม่ให้ไปแล้วโบกมือไล่เจ้าเด็กตัวแสบให้ไปไกลๆ

.
.
.

หลังจากที่ทำกิจกรรมเสร็จเรียบร้อย ทุกครั้งที่ผมเดินไปแต่ละที่มักจะมีสายตามองอยู่เรื่อยๆ หรือที่ตัวผมมีอะไรติดอยู่กันนะ การถูกมองมาแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกประหม่ามากๆ

"มีไรติดหลังมึงอ่ะ"

เพื่อนสนิทของผมทักขึ้นเมื่อมาเจอหน้ากันในตอนเย็น ตอนนี้กิจกรรมทั้งหมดสำเร็จลุล่วง ผมเองก็ถูกมองมาตลอดวัน ไม่เห็นจะมีคนทักซักคนนอกจากเพื่อนคนนี้ หรือเพราะหน้าผมดูหยิ่งไม่น่าเข้าใกล้กัน

แค่ไม่ชอบแสดงสีหน้าเอง

"เนี่ยมันเขียนไว้ด้วย"

มันพูดขึ้นก่อนจะอ่านข้อความในอะไรสักอย่างที่ติดหลังผมอยู่

"'ของปาย'"

END.

เอามาลงเก็บย้อนหลังไว้ค่ะ uwu